Φλογερά γιατροσόφια

Βλέπω ένα λοφίσκο από χαρτομάνδιλα. Ενα δεύτερο από φλούδες πορτοκαλιών. Ποιος φταρνίστηκε; Εσείς, αγαπητέ μου αναγνώστη; Συνάχι, κρυολόγημα, ένας αδήλου μητρός ιός. Απλά χειμερινά παρελκόμενα, μην ανησυχείτε. Ωσπου να πάτε φαντάρος θα γιάνει. Σωστή κίνηση η μεγα-δόση βιταμίνης C από τα εσπεριδοειδή, ασπιρίνη, παρακεταμόλη. Θα σας πρότεινα ωστόσο, εκτός των ανωτέρω, μιαν άλλη κούρα. Θερμαντική, αλέγκρα και μακράν πιο εύγευστη. Το γκρογκ. Ακριβέστερα τα, όχι ένα, πολλά γκρογκ, αφού κάθε ράτσα του Βορρά ­ και όχι μόνο ­ μέσα στους αιώνες έχει πατεντάρει τους δικούς της συνδυασμούς.

Η βασική ιδέα έγκειται στην ανάμειξη ενός υψηλόβαθμου σε οινόπνευμα ποτού με ζεματιστό, αχνιστό νερό ή κρασί, μέλι ή ζάχαρη και καρυκεύματα. Παραδείσιο άρωμα, χρώμα πολύτιμων πετραδιών, πυρακτωμένος ουρανίσκος.

Η ιαματική αποτελεσματικότης των καυτών οινοπνευματωδών κινείται στο πεδίο του θρύλου. Μα ακόμη και αν δεν σας θεραπεύσουν, θα σας κάμουν να ξεχάσετε την αθλιότητα της γρίπης, την ανοσμία, την ακεφιά. Λίγο το έχετε; Διότι να, εκεί όπου βρισκόμαστε αιχμάλωτοι σε ένα ναρκοπέδιο στερήσεων και ελλείψεων, το γκρογκ έρχεται να μας δώσει την ελευθερία μιας στιγμιαίας αλλά ριζικής υπέρβασης. Εκείνη της μέθης. Που επιπλέον γιατρεύει. Προς τούτοις δε η ποικιλία των οινοπνευματωδών που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ανοίγει ένα φάσμα δημιουργικών ελιγμών. Ουίσκι, ρούμι, κονιάκ, βότκα, κρασί, ό,τι και αν προτιμάτε θα το απολαύσετε ως φάρμακο.

Τα γκρογκ πίνονται σε κούπα με λαβή, καμωμένη από υλικό που αντέχει τις υψηλές θερμοκρασίες. Ή σε ποτήρι από χοντρό γυαλί και όχι κρύσταλλο. Προσοχή, τζιζ... καίει. Οι έμπειροι γριπιώντες πότες συστήνουν ομοίως την υπτία θέση. Τα θερμοφόρα οινοπνεύματα γυρεύουν χουζούρι, θα τα χαρείτε ξαπλωμένοι. Η απαιτούμενη δόση; Ο αγαπημένος μου Tim Atkin, βρετανός οινογράφος, συνιστά την ακόλουθη σκωτσέζικη μεζούρα. «Πιείτε το πρώτο και κρεμάστε απέναντι από το κρεβάτι σας ένα παπούτσι. Συνεχίστε ώσπου να δείτε ζευγάρι». Ο Μορφέας θα σας εύρει με ένα μωρουδίστικο χαμόγελο στα χείλη. Αύριο θα είστε περδίκι!

Από τη Σκωτία και τα ανεμοδαρμένα υψίπεδά της θα ξεκινήσουμε. Η λέξη toddy περιγράφει το γιατρικό ρόφημα που θεμελιώνεται στο ουίσκι. Με ζεστό νερό, μέλι και χυμό λεμονιού. Μερικοί προσθέτουν κανέλα, τζίντζερ, μοσχο-κάρφια και -κάρυδο. Κυμαίνονται οι αναλογίες. Των οποίων ρυθμιστής θα αποβεί το προσωπικό σας γούστο. Το ουίσκι ας είναι καλό. Αδιάθετοι άνθρωποι, δικαιούμεθα ένα λουσάκι. Πάντως δεν θα χρησιμοποιήσουμε το ακριβό μας malt, διότι η γευστική του μοναδικότης θα πάει στράφι από τις μυρουδιές των λοιπών υλικών. Αυτά θα τα κάμουν οι σουσούδες. Ενας Ρώσος εξηγεί την παρασκευή: «Πρώτα ρίχνουμε στο ποτήρι το ουίσκι για να γίνει δυνατό, μετά το νερό για να γίνει αραιό, μετά το λεμόνι για να γίνει ξινό, μετά τη ζάχαρη για να γίνει γλυκό. Ρίχνουμε περισσότερο ουίσκι για να σκοτώσουμε το νερό. Τότε λέμε "εις υγείαν σας" και το πίνουμε για τη δική μας υγεία». Ορισμένως, έχουν ένα δικό τους τρόπο να βλέπουν τα πράγματα οι Ρώσοι. Τα toddies έκαμαν την πρώτη τους γραπτή εμφάνιση γύρω στα 1700. Ονομάστηκαν έτσι από το πηγάδι του Tod στο Εδιμβούργο. Μια δε και εφευρέθηκαν από το gentry, τους κτηματίες - γαιοκτήμονες των Highlands, επεκράτησε το έθος να ανακατεύονται με ασημένιο κουτάλι.

Ανάμεσα στους χιονοδρόμους των γαλλικών Αλπεων πάλι, πολύ φοριέται το Green Chaud: whisky, καυτή σοκολάτα και μια ιδέα πράσινης Chartreme.

Τις παγωμένες νύχτες οι Καταλανοί, κρυολογημένοι ή μη, πίνουν δυνατό ζεστό καφέ με δυνατότερο καλό brandy. Που σας προσφέρουν αναμμένο, ενώ το ξεροβόρι θρασομανάει. Πρόκειται δηλαδή για μια παραλλαγή του ιρλανδέζικου καφέ. Θυμάμαι μια φορά που δοκίμασα ένα τέτοιο ρόφημα καφέ - cognac για να γιατροπορευτώ. Το έκαμα όμως σε λάθος μέρος, μέσα σε μια μπανιέρα που άχνιζε και μοσχομύριζε σαπουνάδες. Στην αρχή μου άρεσε η διπλή ζεστασιά και ευφορία, εκρηκτική αίσθηση. Λίγο αργότερα είδα χρυσές νιφάδες και λιποθύμησα. Προσοχή, η εφίδρωση που προκαλεί το οινόπνευμα μαζί με την καφεΐνη μπορούν να σας εκτοξεύσουν.

Ασφαλέστερο μοιάζει το gluhwein, το «λαμπερό κρασί» της Αυστρίας και της Γερμανίας. Ενισχύεται και τούτο με brandy, μα το συνταίριασμα δύο προϊόντων της αμπέλου θεωρείται πιο αρμονικό. Οι λεπτεπίλεπτοι φτιάχνουν το gluhwein με λευκό κρασί. Δεν απαγορεύεται. Μα η παράδοση δικαιώνει εμάς τους εραστές του ερυθρού. Οι ταννίνες και το σώμα του δύνανται να αντιπαρατεθούν στα μπαχάρια.

Αν ποτέ ­ που το απεύχομαι ­ συμβεί να πάθετε γερμανική γρίπη στο Μόναχο, το ιδεώδες... κέντρο υγείας και αποκατάστασης είναι το bar του Charles Schumann, συμβουλεύει ο φίλος Tim Atkin. Εδώ συχνάζουν διασημότητες των τεχνών και γραμμάτων καθώς και άλλοι άρρωστοι, που εμπιστεύονται τα 25 διαφορετικά ζεστά οινοπνευματώδη του εφευρετικού ιδιοκτήτη.

Οι Φινλανδοί πίνουν glogg, με κόκκινο κρασί και βότκα στα glogg πάρτι, που δίνουν και παίρνουν στη χριστουγεννιάτικη περίοδο. Το πορτοκάλι αντικαθιστά το λεμόνι των Σκωτσέζων, σταφίδες και αμύγδαλα παρέχουν τη θερμιδική τους συμβολή και η σκούρα ζάχαρη παραμερίζει το μέλι. Κάθε λαός φτιάχνει τη συνταγή που καλύτερα ανταποκρίνεται στα κλιματολογικά του δεδομένα.

Στην άλλη πλευρά της Ιβηρικής, οι Πορτογάλοι θα ζεστάνουν σε χαμηλή φωτιά αργά και υπομονετικά το ωραίο τους πόρτο της κοιλάδας τού Douro. Προσθέτοντας διπλάσια ποσότητα νερού, λίγη ζάχαρη και μισό λεμόνι.

(πηγή: www.tovima.gr, 2/2/1997)