Αίγινα

Στην ερώτηση ”πού θα πάμε το Σαββατοκύριακο;” η Αίγινα αποτελεί μία εκ των δημοφιλέστερων απαντήσεων για τους κατοίκους της πρωτεύουσας. Το κοντινότερο σε απόσταση νησί του Αργοσαρωνικού –μόλις μία ώρα και κάτι από το λιμάνι του Πειραιά με το ”συμβατικό” πλοίο και 45 λεπτά με το ταχύπλοο– συνδυάζει όμορφα τοπία, ενδιαφέροντα αξιοθέατα και έντονη νυχτερινή ζωή.

Το λιμάνι της Αίγινας, η πρώτη εικόνα που αντικρίζει από το καράβι ο επισκέπτης του νησιού, θεωρείται ένα από τα γραφικότερα της ευρύτερης περιοχής. Νεοκλασικά κτίρια πλαισιώνουν τον παραλιακό δρόμο που εκτείνεται πλάι στην προκυμαία, στην άκρη της οποίας δεσπόζει το λευκό εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου, συνθέτοντας μια εικόνα όλο χρώμα.

Μία βόλτα στην παραλιακή αυτή ζώνη, θα σας βάλει στο… κλίμα του νησιού και θα σας ”συστήσει” ορισμένες από τις ιδιαιτερότητες του –από τα παραδοσιακά αμαξάκια με τα άλογα που θα σας πάνε μια 20λεπτη βόλτα έναντι 15 περίπου ευρώ και τα καΐκια – μανάβικα που πωλούν φρούτα και λαχανικά μέχρι τα μαγαζάκια με τα είδη παραδοσιακής τέχνης και τα τοπικά προϊόντα.

Όπως, όμως, και στην περίπτωση των περισσότερων νησιών, η ομορφιά της Αίγινας δεν εξαντλείται στο λιμάνι της. Γραφικά χωριά, αρχαιολογικοί χώροι αλλά και τουριστικά θέρετρα συνθέτουν την εικόνα ενός νησιού που είναι κάθε άλλο παρά μονοδιάστατο.

Ακολουθώντας τον παραλιακό δρόμο προς το νότιο τμήμα –ίσως η ομορφότερη διαδρομή του νησιού– καταλήγουμε στην Πέρδικα, το γραφικό ψαροχώρι που φημίζεται για τα ταβερνάκια και τα μεζεδοπωλεία του, τα οποία σερβίρουν φρεσκότατα θαλασσινά και ψάρια. Ακριβώς απέναντι από ην Πέρδικα, το νησάκι Μονή είναι ένας προστατευόμενος βιότοπος σπάνιων ειδών ζώων (μεταξύ των οποίων ένα είδος κρι κρι) και πουλιών. Πάρτε το καραβάκι από την Πέρδικα και περάστε απέναντι για μια βουτιά στα πιο κρυστάλλινα νερά του Σαρωνικού.

Στα δυτικά του νησιού, η Αγία Μαρίνα κερδίζει εμφανώς την προτίμηση των τουριστών, τόσο για την αμμουδερή παραλία της, όσο και για την ανεπτυγμένη όσο πουθενά αλλού στο νησί τουριστική βιομηχανία. Πληθώρα ξενοδοχείων, souvenir shops, ταβέρνες και bar που φέρουν έντονες τις επιρροές βρετανικών pub συγκεντρώνουν πλήθος επισκεπτών όλες τις ώρες της ημέρας και της νύχτας. Αν βρεθείτε στην Αίγινα χειμώνα, αποφύγετε την επίσκεψη στην περιοχή –από το Νοέμβριο μέχρι τον Απρίλιο θυμίζει εγκαταλελειμμένη πόλη, και το θέαμα είναι σχεδόν μελαγχολικό.

Πολύ κοντά στην Αγία Μαρίνα βρίσκεται ένα από τα σημαντικότερα, και πλέον δημοφιλή, αξιοθέατα της Αίγινας, ο Ναός της Αφαίας. Πρόκειται για έναν από τους πλέον καλοδιατηρημένους αρχαίους ναούς, που χρονολογείται από τον 5ο αιώνα π.Χ., και ο οποίος οφείλει μεγάλο μέρος της φήμης του στο γεγονός ότι αποτελεί, μαζί με το Ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο και τον Παρθενώνα, μέρος του ”ιερού τριγώνου” της αρχαιότητας –οι τρεις ναοί αποτελούν τις κορυφές ενός ισοσκελούς τριγώνου.

Το δεύτερο λιμάνι του νησιού, η Σουβάλα, βρίσκεται περίπου 10 χιλιόμετρα βόρεια της πόλης της Αίγινας. Περισσότερο γνωστή μέχρι πρόσφατα για τα ιαματικά νερά της, τα τελευταία χρόνια έχει αναπτυχθεί σημαντικά, με πολλά καλά cafe, bar και ταβέρνες να κοσμούν την άλλοτε άχρωμη προκυμαία.

Γενικότερα, αν έχετε χρόνια να επισκεφθείτε το νησί, μία σύντομη απόδραση είναι περισσότερο από προτεινόμενη, καθώς θα διαπιστώσετε σημαντικές –θετικές– αλλαγές, όχι μόνο στο χάρτη της διασκέδασης αλλά και στην εν γένει εικόνα του τόπου. Σε αυτό έχει, βέβαια, συμβάλλει σημαντικά η ”εποίκηση” του νησιού από κατοίκους της πρωτεύουσας, οι οποίοι το επιλέγουν τα τελευταία χρόνια ως μόνιμο τόπο παραθερισμού ή ακόμη και εγκατάστασης –προσέξτε τα πολυτελή κτίσματα στα ορεινά χωριά που μέχρι πρότινος έτειναν στην εγκατάλειψη και θα καταλάβετε τι εννοούμε.

Όσον αφορά το επίμαχο θέμα ”παραλίες”, το αφήσαμε τελευταίο όχι διότι αυτές είναι ανάξιες λόγου, αλλά γιατί, όπως και αυτές των υπολοίπων νησιών του Αργοσαρωνικού, δεν αποτελούν το δυνατό σημείο της Αίγινας. Παρ’ όλα αυτά, αν δεν έχετε απαιτήσεις κυκλαδίτικου επιπέδου, μπορείτε κάλλιστα να απολαύσετε τις βουτιές σας στις οργανωμένες παραλίες του Μαραθώνα, της Βαγίας, της Αγίας Μαρίνας και της Αιγινήτισσας, η οποία είναι και η πλέον προτεινόμενη εκ των ”οργανωμένων”.

Εξίσου καλές είναι οι παραλίες Κολώνα, κάτω από τον ομώνυμο αρχαιολογικό χώρο, Σουβάλα, Τούρλος και Πόρτες. Μακράν η καλύτερη παραλία του νησιού είναι το Κλειδί –θα το βρείτε στρίβοντας αριστερά στο βενζινάδικο λίγο πριν φτάσετε στην Πέρδικα.

Φαγητό και διασκέδαση
Τόσο στην πόλη της Αίγινας όσο και στα χωριά του νησιού, υπάρχουν αρκετές επιλογές για φαγητό –ταβέρνες, ουζερί και μεζεδοπωλεία– αλλά και για τη νυχτερινή σας διασκέδαση.

Σε ό,τι αφορά το φαγητό, οι τιμές κυμαίνονται σε χαμηλά σχετικά επίπεδα –για ένα πλήρες δείπνο δε θα ξοδέψετε περισσότερα από 25 ευρώ το άτομο. Εμείς ξεχωρίσαμε και προτείνουμε τα εξής.

Εξαιρετικούς θαλασσινούς μεζέδες και φρέσκο ψάρι θα δοκιμάσετε στο μεζεδοπωλείο ”Σκοτάδης” στην πόλη της Αίγινας, στο ουζερί ακριβώς πίσω από την υπαίθρια αγορά του λιμανιού και στον ”Αντώνη” στην Πέρδικα. Για μαγειρευτά και παραδοσιακά πιάτα, το μυστικό των ντόπιων ακούει στο όνομα ”Πέτρινο” και βρίσκεται στο χωριό Ανιτσαίου, στο δρόμο προς την Αγία Μαρίνα.

Στη Σουβάλα, το ολοκαίνουριο ”Άνασα” φιλοξενεί, στους τρεις ορόφους του, cafe, club και εστιατόριο με ποικιλία γεύσεων. Ο ”Βατζούλιας” στον Ασώματο αποτελεί, επίσης, ένα από τα αγαπημένα στέκια των ντόπιων, για σπιτικά μαγειρευτά και παραδοσιακές γεύσεις (δοκιμάστε οπωσδήποτε κόκορα κρασάτο).

Αξιόλογες επιλογές, επίσης, ο ”Φάρος” στην Αγία Μαρίνα, ακριβώς δίπλα στο κύμα, και ο ”Τάσος” στο Μαραθώνα για θαλασσινά αλλά και ”της ώρας”.

Για ποτό, πολύ καλές επιλογές στην πόλη της Αίγινας αποτελούν τα ”Inn on the Beach”, κυριολεκτικά επάνω στο κύμα, ”Belle Epoque” και ”Εν Αιγίνη”, με ζωντανή μουσική στο ατμοσφαιρικό υπόγειο και mainstream ήχους στον επάνω όροφο.

Το μεγαλύτερο club του νησιού ακούει στο όνομα ”Ελληνικόν Seaside” και βρίσκεται στον παραλιακό δρόμο της πόλης. Οι fans της ελληνικής μουσικής θα ανέβουν στον επάνω όροφο, για ζωντανή μουσική από γνωστά σχήματα. Τα καλύτερα cocktails θα δοκιμάσετε στις... ξαπλώστρες (!) του ”Aqua Loca”, του beach bar στο δρόμο προς Μαραθώνα, αγναντεύοντας τα αστέρια και στο ”Barracuda” στην Αγία Μαρίνα.

Αξίζει να δείτε:
* Το Ναό της Αφαίας Αθηνάς, έναν από τους πλέον καλοδιατηρημένους ναούς της αρχαιότητας, που χρονολογείται από τον 5ο αιώνα π.Χ.
* Την Κολώνα, το μοναδικό κίονα που σώζεται από το ναό του Απόλλωνα, καθώς και το αρχαιολογικό μουσείο, που στεγάζεται στους πρόποδες του λόφου.
* Τον Πύργο του Μαρκέλλου, μνημείο από την Ενετοκρατία του 16ου αιώνα.
* Τη Μονή Αγίου Νεκταρίου, όπου φυλάσσεται το λείψανο του πολιούχου του νησιού, καθώς και την επιβλητική εκκλησία που θεωρείται μία από τις μεγαλύτερες των Βαλκανίων.
* Την Παλαιοχώρα, την ερειπωμένη μεσαιωνική πολιτεία, που κτίσθηκε ως καταφύγιο από τις επιδρομές των πειρατών. Στο χώρο σήμερα σώζονται 36 μικρές εκκλησίες.
* Το Μουσείο Καπράλου, με έργα του διάσημου γλύπτη από το 1963 έως το 1992.
* Τα ερείπια του Ναού του Ελλάνιου Δία, στην υψηλότερη κορυφή του νησιού που αποκαλείται –ευφάνταστα– Όρος.
* Τα ορεινά χωριά Ανιτσαίου, Παχιοράχη, Τζίκηδες και Σφεντούρι.

(πηγή: www.in2life.gr, 28/8/2006)

Μήλος

Δεν ξέρω πόσο αντικειμενικός μπορεί να είμαι μιλώντας για τη Μήλο, καθώς το νησάκι αυτό του Αιγαίου αποτελούσε σχεδόν τον αποκλειστικό παραθεριστικό προορισμό των παιδικών μου χρόνων. Σήμερα η Μήλος είναι για τον γράφοντα πάνω από όλα αναμνήσεις:

Οι βαρκάδες και οι κόντρα στο κύμα ”πιτσιλίστρες” με τον ”Δράκο”, το ιστορικό καΐκι της οικογένειας που ναυάγησε σχεδόν εξίσου περιπετειωδώς, όπως έζησε, οι θαλάσσιες εκδρομές με τις απαραίτητες προμήθειες που με φροντίδα ετοίμαζε η θεία, τα μεσημέρια των κόμικς με τα ξαδέλφια και το πήδημα τις φωτιάς στη γιορτή του Αη- Γιάννη.

Χωρίς σταθερή ρευματοδότηση τότε, οι περιορισμένες δυνατότητες της λάμπας πετρελαίου με μύησαν σε μια από τις ρομαντικότερες ανακαλύψεις της εφηβείας μου: τον βραδινό ουρανό των Κυκλάδων. Πέρα από τις λογοτεχνικές μου εντρυφήσεις, ως παιδί της πόλης ποτέ δεν είχα ανακαλύψει πως πραγματικά είναι ένας ουρανός ΓΕΜΑΤΟΣ από αστέρια.

Όταν σχετικά πρόσφατα ξαναβρέθηκα στο νησί δεν τολμούσα να κοιτάξω τον βραδινό ουρανό, από φόβο μήπως η πραγματικότητα διαψεύσει την διογκωμένη παιδική εικόνα. Κακώς ανησυχούσα: Δεν νομίζω ότι στην Ελλάδα μπορεί να βρεθεί πιο εντυπωσιακός βραδινός ουρανός.

Ωστόσο υπήρχε και μια τουλάχιστον εμφανής διαφορά, αφού το φως είναι πια... πολύ περισσότερο. Τα τελευταία χρόνια, η αύξηση του αριθμού των επισκεπτών οδήγησε στην σημαντική αναβάθμιση των υποδομών του νησιού και στον πολλαπλασιασμό των δυνατοτήτων διασκέδασης.

Η Μήλος, κατά την εκτίμησή μου αδίκως, έλκει το χαρακτηρισμό του ”ζευγαρονησιού”. Ο χαρακτηρισμός αυτός που είθισται να αποδίδεται σε νησιωτικούς προορισμούς που διέψευσαν τους ευσεβείς πόθους των επισκεπτών τους, δεν ταιριάζει στη Μήλο, που αν και δεν είναι Μύκονος, δεν φιλοξενεί λιγότερες μοναχικές υπάρξεις από ό,τι τα άλλα νησιά του Αιγαίου.

Οι ίδιοι οι Μηλιοί ίσως σας φανούν ”κλειστοί”. Δεν είναι έτσι. Μιλήστε τους, αλλά μην τους αντιμετωπίσετε σαν ”couleur locale”- δεν θα τους αρέσει.

Το κεντρικό λιμάνι της Μήλου, ο Αδάμαντας, ένα από τα μεγαλύτερα φυσικά λιμάνια της Μεσογείου, αποτελεί ταυτόχρονα το τουριστικό κέντρο του νησιού. Κατάλευκα σπιτάκια κτισμένα κατά μήκος του λιμανιού, οργανωμένη τουριστική υποδομή και δύο παραλίες, η Λαγκάδα και η Παπικινού αποτελούν την πρώτη, αν και όχι την αντιπροσωπευτικότερη εικόνα των επισκεπτών του νησιού.

Η πρωτεύουσα του νησιού, Πλάκα, αμφιθεατρικά κτισμένη στο λόφο, με στενά, πλακόστρωτα καλντερίμια, λευκά κτίσματα παραδοσιακής νησιώτικης αρχιτεκτονικής και κατάφυτες αυλές είναι ο γραφικότερος, ίσως, οικισμός της Μήλου. Το μοναδικό σκηνικό συμπληρώνεται ιδανικά από το κάστρο που δεσπόζει στην κορυφή του λόφου, προσφέροντας εκπληκτική πανοραμική θέα που φτάνει μέχρι τα γύρω νησιά. Το ηλιοβασίλεμα που φαίνεται από το Κάστρο έχει χαρακτηριστεί από πολλούς επισκέπτες εφάμιλλο με αυτό της Οίας στη Σαντορίνη.

Στο βορειοανατολικό άκρο του νησιού συναντάμε το χωριό Πολλώνια, το δεύτερο πόλο έλξης τουριστών στο νησί. Γραφικό ψαροχώρι, με μεγάλη αμμουδιά, γνωστό για τα ταβερνάκια του που σερβίρουν φρέσκο ψάρι και θαλασσινά πάνω στο κύμα (με τσιμπημένες τιμές), αλλά και για τα καραβάκια που ξεκινούν από εδώ για την Κίμωλο.

Μία επίσκεψη αξίζουν, επίσης, και τα υπόλοιπα χωριά του νησιού –ιδιαίτερα η Τρυπητή, με τους γραφικούς ανεμόμυλους, τους οποίους μπορείτε να νοικιάσετε για μία διαμονή πέρα από τα συνηθισμένα, ο Εμποριός, με τα μοναδικά φυσικά τοπία, που αποτελεί ιδανική επιλογή διαμονής για τους λάτρεις των ήσυχων διακοπών και ο Προβατάς, με την τεράστια αμμουδιά.

Οι έχοντες αρχιτεκτονικά νδιαφέροντας δεν πρέπει να παραλείψουν να επισκεφτούν το Κλήμα (κάτω από την Τρυπητή και κοντά στις κατακόμβες), το μέρος όπου βρέθηκε το άγαλμα της Αφροδίτης

Αναμφισβήτητα, το μεγαλύτερο μέρος της φήμης της η Μήλος το χρωστάει στις εκπληκτικές παραλίες της. Πάνω από 70 στο σύνολό τους, με κρυστάλλινα, καταγάλανα νερά και μοναδικά φυσικά τοπία, σχεδόν όλα διαφορετικά μεταξύ τους, που οφείλουν την ύπαρξή τους στα ηφαιστειογενή και ιζηματογενή πετρώματα του νησιού.

Μια επίσκεψη στη Μήλο δεν είναι αρκετή για να προλάβει κανείς να γνωρίσει και να θαυμάσει την ιδιαίτερη ομορφιά κάθε παραλίας της. Αν επισκέπτεστε το νησί για πρώτη φορά, μία καλή ιδέα είναι να κάνετε το γύρο του νησιού με τα καραβάκια που ξεκινούν καθημερινά από το λιμάνι του Αδάμαντα. Αυτός είναι και ο μοναδικός, ουσιαστικά, τρόπος να επισκεφθείτε τις παραλίες του νότιου τμήματος του νησιού, οι περισσότερες εκ των οποίων δε διαθέτουν οδική πρόσβαση.

Ακόμη κι αν ο χρόνος σας είναι εξαιρετικά περιορισμένος, σε καμία περίπτωση μην παραλείψετε τη βαρκάδα στη Σπηλιά του Παπάφραγκα, το Κλέφτικο, το Σαρακίνικο, με τα μοναδικά κατάλευκα βράχια και το Τσιγκράδο. Αν προτιμάτε τις οργανωμένες παραλίες, μία επίσκεψη στην Αγία Κυριακή, η οποία αποτελεί και τον παράδεισο των surfers, θα σας αφήσει με τις καλύτερες των εντυπώσεων.

Στα must του νησιού, επίσης, η σπηλιά Συκιά, η Χιβαδόλιμνη, όπου θα θαυμάσετε και θα έχτε την ευκαιρία να μαζέψετε πλήθη αχιβάδων, η Φυριπλάκα, το Παλιοχώρι, η Πλάθκαινα και ο Γέροντας. Γενικότερα, αξίζει να επενδύσετε όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο στην εξερεύνηση των παραλίων της Μήλου, για να αποκτήσετε ιδίαν άποψη και, ίσως, ιδιαίτερη προτίμηση σε κάποια συγκεκριμένη.

Φαγητό και διασκέδαση

Σε γενικές γραμμές, στη Μήλο θα φάτε εξαιρετικά, χωρίς να χρειαστεί να ξοδέψετε ποσά αντίστοιχα με αυτά που αξιώνουν οι υπόλοιποι ”top” προορισμοί των Κυκλάδων. Για ένα πλήρες δείπνο, μαζί με το κρασί, υπολογίστε maximum 40 ευρώ το άτομο.

Από την πληθώρα επιλογών για φαγητό που υπάρχουν στο νησί, εμείς ξεχωρίσαμε και προτείνουμε τα εξής.

Για σπεσιαλιτέ τοπικής κουζίνας, επισκεφθείτε την ”Εργίνα” στην Τρυπητή, ενώ για εξαιρετικούς, παραδοσιακούς μεζέδες την ”Αρχοντούλα”, στην Πλάκα, τη ”Μέδουσα”, στα Μανδράκια και το ”Λιόφυτο”, στα Πολλώνια.

Φρέσκο ψάρι θα έχετε την ευκαιρία να δοκιμάσετε στο ”Πέλαγος”, στο Παλιοχώρι, ενώ για την καλύτερη αστακομακαρονάδα του νησιού κατευθυνθείτε προς το ”Ναυάγιο”, στον Αδάμαντα.

Τα μεσημέρια, μία από τις καλύτερες επιλογές για τους ”μυημένους” αποτελεί το ταβερνάκι στην παραλία του Εμπουριού, που σερβίρει εξαιρετική παραδοσιακή κουζίνα επάνω στο κύμα.

Εάν αναζητάτε κάτι πιο εξεζητημένο, δύο από τις καλύτερες επιλογές είναι η ”Αλισάχνη”, στην Πλάκα και ο ”Αλευρόμυλος” με τον ατμοσφαιρικό κήπο, στον Αδάμαντα.

Για εκείνους που αποζητούν το στυλ, προτείνουμε το restaurant bar ”Aragosta” στον Αδάμαντα. Στο πρώτο επίπεδο είναι το ζωντανό bar ενώ στο δεύτερο επίπεδο με θέα στο λιμάνι βρίσκεται το εστιατόριο με γεύσεις που ξεχωρίζουν.

Τοπικά γλυκά θα έχετε την ευκαιρία να δοκιμάσετε -και βέβαια να αγοράσετε για την πόλη- στον Παλαιό, στην Πλάκα (το ”κουφέτο” του, παραδοσιακό γλυκό από κολοξύθα, μέλι και αμύγδαλα, είναι must) και βέβαια στον Γιάγκο, στον Αδάμαντα για θρυλικές βάφλες.

Στάση για καφέ οπωσδήποτε στην πλατεία της Τρυπητής, με την εκπληκτική θέα, και στην ”Ουτοπία” στην Πλάκα, όπου θα θαυμάσετε το ηλιοβασίλεμα και θα... μείνετε λίγο παραπάνω, για τα πρώτα βραδινά ποτά.

Σε ό,τι αφορά τη νυχτερινή σας διασκέδαση, δύο από τα καλύτερα μπαρ του νησιού είναι η ”Άκρη” στον Αδάμαντα και το γηραιό αλλά πάντα ακμαίο ”8 Μποφώρ” στα Πολλώνια.

Αξίζει να δείτε:

* Το μεταλλευτικό και το εκκλησιαστικό μουσείο στον Αδάμαντα.
* Τα δύο μουσεία στην Πλάκα, Αρχαιολογικό –στη συλλογή του οποίου περιλαμβάνεται και αντίγραφο της φημισμένης Αφροδίτης της Μήλου, που εκτίθεται στο Λούβρο– και Λαογραφικό.
* Το Κάστρο, χτισμένο από τους Ενετούς το 13ο αιώνα, που δεσπόζει στο λόφο του Προφήτη Ηλία, πάνω από την Πλάκα.
* Το ηλιοβασίλεμα από το λόφο του Κάστρου.
* Τις πρωτοχριστιανικές κατακόμβες, που χρονολογούνται από τον 1ο αιώνα μ.Χ., στο δρόμο που κατεβαίνει από την Τρυπητή προς το γραφικό Κλήμα.
* Τον αρχαιολογικό χώρο στη Φυλακωπή, με ερείπια της πρωτοκυκλαδικής περιόδου.
* Το σπήλαιο του Παπαφραγκά, κοντά στα Πολλώνια.
* Τα αρχαία μεταλλεία, στον Αδάμαντα.
* Το αρχαίο ρωμαϊκό θέατρο, κοντά στην Πλάκα.
* Όσο το δυνατόν περισσότερες από τις μοναδικές παραλίες του νησιού.

(πηγή: www.in2life.gr, 21/8/2006)

Κύθηρα

Ο αιφνιδιασμός με τα Κύθηρα ξεκινάει από νωρίς. Λες, πάω Επτάνησα φέτος, αρχίζουν και σε ρωτάνε: Aλήθεια; Πού; Κέρκυρα; Λευκάδα; Βρε μήπως Ζάκυνθο;;;

Οταν απαντάς ότι πας στα Κύθηρα, αφενός τους μπλοκάρεις (σχεδόν κανείς δεν έχει συνδυάσει τα Κύθηρα με τα Επτάνησα- καλώς μάλλον) και αφετέρου τους μπερδεύεις: τα Κύθηρα γεωγραφικά ανήκουν στα Επτάνησα, ένας Θεός ξέρει γιατί (κανονικά δε θα έπρεπε να ανήκουν πουθενά. Φτιάχνουν από μόνα τους έναν κόσμο), διοικητικά όμως υπάγονται στον Πειραιά. Αντε βγάλε άκρη.

Στα Κύθηρα πρωτοπήγα προ 8ετίας, έκτοτε έχω επαναλάβει το ταξίδι αυτό περίπου τόσες φορές όσα τα χρόνια που ακολούθησαν, κάθε φορά ανακαλύπτω κάτι, κάθε χρόνο στέλνω ανθρώπους που αγαπάω εκεί και κάθε φορά οι άνθρωποι αυτοί μου λένε πόσο καλή είμαι που τους πρότεινα τέτοιο ταξίδι. Αντιλαμβάνεσθε ότι δεν πρόκειται για μία απλή σύμπτωση...

Δε θα μιλήσουμε για ιστορικά στοιχεία και τέτοια βαρετά, ωστόσο για τους λάτρεις της ιστορίας και του ψαξίματος, ας ρίξω τον πρώτο άσσο μου: Ο γνωστός πειρατής Μπαρμπαρόσσα (Κοκκινογένης για τους ελληνομαθείς) έδρασε εκεί. Ο Μπαρμπαρόσσα δεν ήτο τυχαία προσωπικότητα, αντιθέτως ήταν πειρατής με τα όλα του: Αλγερινός (Χιώτικης καταγωγής όμως), τα σάρωσε τα εκεί πελάγη στις μέρες της δόξας του. Δεν άφησε τίποτε όρθιο. Στη συνέχεια μάλιστα και επειδή οι Τούρκοι ζορίστηκαν μαζί του, τον έχρισαν αντιναύαρχο του Οθωμανικού στόλου. Μιλάμε για τέτοιον τζόρα...

Αρκετά με την ιστορία, υπάρχουν άφθονα βιβλία, μπορείτε να τα αγοράσετε. Εγώ θα σας πω απο δω άλλα, πιο ενδιαφέροντα. Πού να πάτε, τί να μη χάσετε και τί (ελάχιστα) να παραλείψετε όταν πάτε στο νησί των ονείρων...

Πού κολυμπάμε;

Οπου θέλουμε κολυμπάμε, τα Κύθηρα είναι γεμάτα θεϊκές παραλίες. Δίνω τις ονειρεμένες με μίνι περιγραφή.

Φοιρή Αμμος. Μεγάλη παραλία, κατά ένα μαγικό τρόπο ποτέ γεμάτη. Στις καλές περιόδους (αρχή και τέλος θέρους) δεν παίζουν ξαπλώστρες, καντίνες και συναφή, οπότε πάρτε τα μέτρα σας. Γιατί όταν φτάσετε, δε θα θέλετε να φύγετε. Πριν το βράδυ. Πολύχρωμα (ναι, πολύχρωμα) μικρά βότσαλα συνθέτουν την παραλία, κρυστάλλινα νερά τη θάλασσα.

Καλαδί. Δύο ψηλοί (πολύ ψηλοί) βράχοι εκατέρωθεν και στη μέση η κινηματογραφική παραλία. Και να γεμίσει δεν... γεμίζει αφού είναι μικρή και άρα αραιοκατοικημένη. Το καλό με όσους πάνε στο Καλαδί είναι ότι ξέρουν γιατί πάνε. Δεν ενοχλούν το διπλανό τους, δε φωνάζουν, δε ζορίζουν. Οπότε νιώθεις πως είσαι μόνος σου. Ε ναι, αξίζει να κατέβεις τα 38 σκαλοπάτια...

Φούρνοι. Η χειρότερη στιγμή ήταν όταν πέτυχα άλλα δύο ζευγάρια εκεί, η καλύτερη όταν ήμουν μόνη μου. Με την παρέα μου. Δεν υπάρχει η παραμικρή υποδομή, χαλάλι όμως γιατί η θάλασσα και η ησυχία σε ανταμείβουν. Και με το παραπάνω.

Χαλκός. Θα έρθει η μέρα που -ακόμα και στα Κύθηρα– θα θελήσεις να έχεις μία καντίνα πίσω σου. Ενα ποτήρι νερό. Ενα τάβλι για να παίξεις. Μία ομελέτα για να φας. Την ημέρα εκείνη θα πας Χαλκό. Η παραλία- θάλασσα ισάξια με τις παραπάνω, αλλά με την καβάτζα να παίζει από πίσω. Χωρίς όμως να σε ενοχλεί.

Μελιδόνι. Πάμε οπωσδήποτε κι εκεί. Υπάρχει καντίνα και ξαπλώστρες, η παραλία όμως μικρή, δε γεμίζει ποτέ ενοχλητικά, η θάλασσα όνειρο, μέχρι πρότινος νοικιάζε (ο τύπος της καντίνας) και θαλάσσια ποδήλατα. Για εξερεύνηση των γύρω σπηλαίων. Να το δοκιμάσετε.

Πού θα φάω;

Θα πρέπει να είσαι απίστευτα γκαντέμης για να φας άσχημα στα Κύθηρα, ωστόσο ας σημειώσουμε:

- Υδραγωγείο: Στο Καψάλι, να ζητήσετε το δικό τους κόκκινο κρασί, τις σαλάτες ημέρας και απο κει και πέρα αφήστε τους να σας προτείνουν.
- Φιλιώ: Στο χωριό Κάλαμος. Σπιτικό φαγητό, μερίδες γίγαντα, το πρώτο μέρος στη ζωή μου που καταδέχτηκα να πιω ροζέ κρασί και όχι απλώς δεν το μετάνιωσα, ζήτησα κι αλλο... Νέκταρ.
- Πλάτανος: Καλύτερα μεσημεράκι- απόγευμα εκεί. Στο χωριο Ποταμός (κεφαλοχώρι του νησιού), πάνω στην πλατεία, κάτω από πλάτανο. Ο,τι και να φάτε θα το ευχαριστηθείτε.
- Χωριό Μιτάτα. Δε θυμάμαι όνομα ταβέρνας αλλά δεν έχει καμμία σημασία, μία είναι η πλατεία, μία και η ταβέρνα. Κόκκορας κρασάτος η σπεσιαλιτέ...
- Αβλέμωνας. Εγώ στον Αβλεμωνα προτιμώ να πίνω καφέ ή να τρώω κανένα παγωτάκι. Κολπίσκος, πολυ γραφικός, καλή ώρα ή απογευματινή. Αν η ζωή σας φέρει εκεί βράδυ, κάντε ό,τι κάνουμε όλοι: Να πάτε στην ταβέρνα του Σωτήρη και να φάτε αστακούς...

Must

- Χωριό Μυλοπόταμος. Θα πάτε εκεί, θα κάτσετε στο καφενείο – ταβέρνα κάτω από τον σούπερ πλάτανο, και θα συμφωνήσετε ότι η ζωή είναι ωραία. Λίγα μέτρα παραπάνω υπάρχει ο καταρράκτης Φόνισσα. Θα πάτε οπωσδήποτε (και με αυτοκίνητο αν σκυλοβαριέστε). Ακόμα κι αν δεν κολυμπήσετε (ναι, το κάνουν πολλοί), θα απολαύσετε ένα τσιγάρο στη σκιά και στη δροσιά δίπλα στον καταρράκτη.

- Χώρα των Κυθήρων: Από τις ωραιότερες Χώρες, αφήστε τις τεμπελιές και πάτε μέχρι το φρούριο. Λίγα τα φαγάδικα – bars εκεί, όλα δοκιμασμένα όμως. Αναζητείστε και το μαγαζί που πουλάει κομπολόγια. Και αγοράστε ένα από γιούσουρι. Το τρίβεις και μυρίζει θάλασσα (αλήθεια!)

- Διακόφτι: Κάποιοι κάνουν σαν τρελοί για τη θάλασσα του (καταπράσινη, πολύ ρηχή, εντελώς πισίνα). Αν σας αρέσει αυτό, μην το χάσετε.

Πού θα μείνω;

Επίσης πολλές οι επιλογές, δίνω μόνο τόπους: Καψάλι, Λιβάδι, Μέσα Λιβάδι, Χώρα. Ο Ράικος καλή και δοκιμασμένη επιλογή, το Τζιβαέρι επίσης, αλλού δεν έχω μείνει.

Τι θα αποφύγω;

Ναι, ακόμα και τα Κύθηρα έχουν ένα σημείο... μελανό να το πω; Διαφορετικό καλύτερα; Το λιμάνι τους. Την Αγία Πελαγία. Δε χρειάζεται να μείνετε εκεί μετά από τόσα που πρότεινα. Μπορείτε να... προσκυνήσετε τη χάρη της φτάνοντας και φεύγοντας από το νησί.

Καθόλου στο ενδιάμεσο...

Για όσους δεν το κατάλαβαν ακόμα, τα Κύθηρα τα... βρήκαμε. Και είναι απλώς συναρπαστικά. Και τα αγαπήσαμε τόσο που αν και δεν μας συμφέρει θέλουμε να το μοιραστούμε και με άλλους. Καλό σας ταξίδι.

(πηγή: www.in2life.gr, 14/8/2006)

Ουρουγουάη

Μια χώρα σφηνωμένη ανάμεσα στην Αργεντινή και τη Βραζιλία. Επίπεδη, καταπράσινη, με άφθονα νερά και αμέτρητα ζώα που βόσκουν ελεύθερα στη φύση.

Όταν είχε έρθει εδώ ο Τσε Γκεβάρα και είδε τη χώρα από ψηλά, είπε: "Αυτή η χώρα είναι πανέμορφη, αλλά δεν είναι για αντάρτες γιατί δεν έχει βουνά. . . ".

Μάλιστα χάρη στο μοναδικό λόφο της η πρωτεύουσα ονομάστηκε Montevideo που σημαίνει το βουνό (monte) έκτο (vi) από ανατολή προς δύση (deo).

Στο Μοντεβιδέο είναι σαν να περιφέρεσαι σε μια ευρωπαϊκή πόλη με επιρροές στην αρχιτεκτονική της τόσο από την Ελλάδα, όσο και από τη Γερμανία, ακόμη και από τη Ρωσία.

Επιβλητικά μεγαλοπρεπή νεοκλασικά κτίρια που μαρτυρούν ότι μόλις πριν από περίπου μισό αιώνα αυτός ο τόπος γνώρισε μεγάλη οικονομική άνθιση.

Οι περισσότεροι πολίτες αυτής της χώρας έχουν τις ρίζες τους στην Ευρώπη. Μόλις το 20% είναι πιο μελαψοί, με μέτριο ανάστημα και μαύρα μακριά μαλλιά που πιάνονται κοτσίδα. Ενα 4% του πληθυσμού είναι μαύροι. Σε αντίθεση με την Αργεντινή, όπου τους μοναδικούς μαύρους που θα συναντήσεις, απλά θα είναι τουρίστες ή θα δουλεύουν σε κάποια πρεσβεία αφρικανικής χώρας.

Δεν υπάρχει κυκλοφοριακό. Μεγάλοι δρόμοι, λίγα αυτοκίνητα. Τα περισσότερα έχουν τα χρονάκια τους. Ολοι κυκλοφορούν με ένα θερμός και το "μάτε" τους ανά χείρας. Ζεστό ρόφημα από ειδικά βότανα, σαν πράσινο τσάι, που σερβίρεται σε ξύλινη κούπα με ειδικό μεταλλικό καλαμάκι-φίλτρο.

Οι άνθρωποι δεν βιάζονται. Τους αρέσει η κουβέντα. Φαίνονται φιλικοί. Ακόμη και στα φάστ φουντ κάνεις τουλάχιστον δέκα λεπτά να εξυπηρετηθείς ασχέτως κι αν είσαι ο μόνος πελάτης.

Με 190 πέσος τρως σε ένα καλό εστιατόριο μαζί με το κρασί σου, δηλαδή περίπου έξη ευρώ (ένα ευρώ είναι περίπου 30 πέσος). Η μπύρα, η οποία σερβίρεται σε μπουκάλια του ενός λίτρου κοστίζει περίπου 1 ευρώ και στα μπαρ 1,5 ευρώ.

Ενας καθηγητής παίρνει το μήνα περίπου 7.000 πέσος και ένας γιατρός 12.000 πέσος.

"Adios al Pucho. Uruguay, no fume agui". Το σύνθημα που κυριαρχεί τελευταία στην Ουρουγουάη. Σε μετάφραση "Αντίο αποτσίγαρα. Ουρουγουάη, δεν καπνίζουν εδώ". Η λέξη pucho σημαίνει και μικρό τσιγάρο.

Εδώ και τέσσερις μήνες το κάπνισμα απαγορεύεται δια ροπάλου σε όλους τους δημόσιους χώρους ακόμα και στα μπαρ. Μπορείς να καπνίσεις μόνο στο δρόμο ή στο σπίτι σου. Πουθενά αλλού.

Τα ευρωπαϊκά τσιγάρα κοστίζουν 35 πέσος, δηλαδή ένα ευρώ και 5 λεπτά. Τα εγχώρια είναι πολύ φθηνότερα.

Η απαγόρευση τους καπνίσματος ήταν μια από τις πρώτες ενέργειες του σημερινού προέδρου της χώρας, ο οποίος είναι ογκολόγος. Οι γονείς του πέθαναν από καρκίνο και έτσι αποφάσισε να σώσει τους πολίτες του με το νέο του προεδρικό διάταγμα.

Πολλοί Ουρουγουανοί λένε χαριτολογώντας ότι "ευτυχώς ο πρόεδρος δεν είναι γυναικολόγος για να τους κόψει τις ...γυναίκες".

Η Ουρουγουάη υπήρξε η πρώτη χώρα της Λατινικής Αμερικής που καθιέρωσε το οκτάωρο εργασίας και το δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες (1938).

Μάλιστα την περίοδο εκείνη έγινε ο διαχωρισμός της εκκλησίας από το κράτος. Δεν υπάρχει επίσημη θρησκεία στη χώρα. Κάθε παιδί μόλις γεννηθεί αποκτά κανονική ταυτότητα. Επισήμως αναγνωρίζεται μόνο ο πολιτικός γάμος. Δεν έχουν Χριστούγεννα ούτε Πάσχα. Ωστόσο οι αργίες ισχύουν. Η 25η Δεκεμβρίου ονομάζεται "μέρα της οικογένειας" και οι διακοπές του Πάσχα "εβδομάδα τουρισμού".

Οι περισσότεροι είναι καθολικοί, σπάνια όμως πάνε στην εκκλησία.

Η έκταση της Ουρουγουάης είναι όση η Ελλάδα μαζί με μία ακόμη Πελοπόννησο. Είναι η τρίτη μικρότερη χώρα σε έκταση της Λατινικής Αμερικής, με 3,5 εκατ. κατοίκους.

Τα ζώα είναι οι "πολύτιμοι λίθοι" της Ουρουγουάης. Μόνο τα μοσχάρια υπολογίζονται σε 10 εκατομμύρια.

Την περίοδο των δύο παγκοσμίων πολέμων η χώρα τροφοδοτούσε με κρέας όλη την Ευρώπη και της ΗΠΑ.

Η οικονομία γνώρισε τεράστια ανάπτυξη κάτι που το αποδεικνύουν και τα μεγαλοπρεπή νεοκλασικά κτίρια. Ακόμη και οι Αγγλοι για να ξεχρεώσουν αναγκάστηκαν να δώσουν στην κυβέρνηση της Ουρουγουάης όσες αγγλικές επιχειρήσεις είχαν αναπτυχθεί εδώ, όπως το σιδηροδρομικό δίκτυο.

Χαρακτήριζαν την Ουρουγουάη ως την Ελβετία της Λατινικής Αμερικής.

Σήμερα τα τρένα υπολειτουργούν. Ο μεγάλος σταθμός στο κέντρο της πόλης είναι κλειστός. Από το 1955 άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για την οικονομική κρίση με αποκορύφωμα το 2002, όπου το κράτος έφτασε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.

Οι Ουρουγουανοί τρώνε πολύ κρέας. Ακόμα και τις φακές τις τρώνε με κρέας και λουκάνικα. Σπάνια όμως θα δεις υπέρβαρο Ουρουγουανό.

Το κρέας τους φημίζεται για την πολύ καλή ποιότητά του. Τα εκατομμύρια ζώα βόσκουν ελεύθερα στις απέραντες καταπράσινες πεδιάδες, χωρίς επικίνδυνες ζωοτροφές και χημικά.

Λένε ότι εάν επισκεφθείς την Ουρουγουάη, πρέπει να δεις την Colonia. Χτισμένη σε μια χερσόνησο του Rio de la Plata του μεγαλύτερου σε πλάτος ποταμού στον κόσμο. Φτάνει και τα 200 χιλιόμετρα σε πλάτος.

Περιφερόμενος στην παλιά πόλη της Κολόνια η οποία είναι προστατευόμενη περιοχή από την Unesco, είναι σαν να βρίσκεσαι στα σοκάκια της Υδρας και της Σύρου μαζί. Βουκαμβίλιες, χρωματιστά σπίτια, πέτρινα δρομάκια, κάστρα. . . Αλλά άλλο να βλέπεις το γαλάζιο Αιγαίο και άλλο τα καφέ νερά ενός ποταμού που ζήλεψε τη θάλασσα και της έμοιασε μόνο στο μέγεθος. . .

Εκτός από το Μοντεβιδέο και την Κολόνια ένας τρίτος προτεινόμενος τουριστικός προορισμός είναι το Punta del Este. Η ανατολικότερη πόλη της χώρας, στο σημείο όπου συναντάται ο Rio de la Plata με τον Ατλαντικό. Κατοικείται από πλούσιους. Απίστευτες βίλες, 25όροφες πολυκατοικίες, χλιδή ακόμη και στα πεζοδρόμια. Οι τιμές στα φαγητά είναι διπλάσιες σε σχέση με την υπόλοιπη χώρα.

Εκεί το τεράστιο ποτάμι χωνεύεται με τον απέραντο ωκεανό. Αγριο θέαμα μιας μάχης του μπλε αλμυρού νερού με το καφέ γλυκό ύδωρ. Η ποταμοθάλασσα αφρίζει. Αυτή την εποχή κομμάτια αφρού, σαν μεγάλες νιφάδες χιονιού, αιωρούνται δίπλα στην παραλία όπου σκάνε τα πελώρια κύματα. Ενας "πόλεμος" που μετατρέπεται σε πανηγύρι.

Αυτό που αξίζει να κάνει κανείς στην Ουρουγουάη είναι να νοικιάσει ένα αυτοκίνητο και να περιπλανηθεί στην ενδοχώρα. Οι δρόμοι είναι σε καλή κατάσταση. Το κόστος είναι περίπου 75 ευρώ το τριήμερο και τα καύσιμα κοστίζουν περίπου 33 πέσος το λίτρο. Ετσι θα μπορέσετε να δείτε από κοντά και τις μεγάλες φάρμες.

(πηγή: www.forthnet.gr)

Οι "Έλληνες" της Ουρουγουάης



Στην Ουρουγουάη συμβαίνει το παράδοξο φαινόμενο να υπάρχουν πάνω από 3.000 Ελληνες μετανάστες αλλά και διπλάσιος αριθμός Ουρουγουανών που μιλούν ελληνικά. Σε αυτή τη μικρή χώρα της Λατινικής Αμερικής οι πολίτες της δεν είναι απλά φιλέλληνες, είναι ελληνολάτρες.

Σε πρόσφατη έρευνα της Eurostat το μεγαλύτερο ποσοστό των ερωτηθέντων ουρουγουανών απάντησε ότι πολιτιστικά ταυτίζονται με την Ευρώπη και στην δεύτερη ερώτηση για το ποιά χώρα από την Ευρώπη έρχεται πρώτη στο μυαλό τους, η πλειοψηφία απάντησε: Η Ελλάδα. Η εκπαίδευση στην Ουρουγουάη είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο και από μικρά παιδιά μαθαίνουν για την Ελλάδα. Μάλιστα στο Μοντεβιδέο έρχονται χιλιάδες φοιτητές από άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής τόσο για την ποιότητα των σπουδών όσο γιατί η Παιδεία εδώ είναι δωρεάν με πολλές παροχές και κίνητρα για τους φοιτητές.

Ετσι εξηγείται κατά ένα μέρος η ελληνολατρία. Λέξη που την πρωτοάκουσα στην Ουρουγουάη έναν από τους σταθμούς της περιπλάνησής μου στον κόσμο. Οι περισσότεροι Ουρουγουανοί που συνάντησα ήξεραν και κάποιες ελληνικές λέξεις. Κάποιοι μάλιστα αντί να μάθουν αγγλικά επέλεξαν τα ελληνικά. Όπως ο Λουίς, η Ταμπάρε, ο Βαλεντίν. Ο Valentin Abitante και πολλοί άλλοι δεν γνωρίζουν άλλες γλώσσες. Μόνο τη μητρική τους και ελληνικά.

Η Μαργκαρίτα μιλά άπταιστα ελληνικά. Σπίτι της θα ακούσεις πολύ ελληνική μουσική. Ακόμη και βιντεοκασέτες από τις "Τρεις Χάριτες" και τους "Απαράδεκτους". Από το ίντερνετ παρακολουθεί ελληνική τηλεόραση. «Χιλιάδες Ουρουγουανοί, ανάμεσά τους κι εγώ, μάθαμε να μιλάμε την Ελληνική Γλώσσα. Μάθαμε να λατρεύουμε την Ελλάδα και τον Ελληνικό Πολιτισμό. Είχαμε την τύχη να νιώσουμε την ουσία του. Πιστεύω αυτό που είπε ο Νίτσε ότι ο κόσμος μπορεί να είναι όσο θέλει σκοτεινός, όμως αρκεί να παρεμβάλουμε σε αυτόν ένα κομμάτι ελληνικής ζωής για να φωτιστεί αμέσως άπλετα». Κουβέντες της Margarita Larriera. Η Margarita Larriera είναι σήμερα διευθύντρια του Ιδρύματος «Μαρία Τσάκος» που ιδρύθηκε το 1978 από τον καπετάν Παναγιώτη Ν. Τσάκο με σκοπό τη διάδοση της ελληνικής γλώσσας και του ελληνικού πολιτισμού.

Όσοι Ουρουγουανοί είχαν την τύχη να έρθουν στην χώρα μας και αντίκρισαν τον Παρθενώνα, δάκρυσαν. «Εσείς οι Ελληνες υποτιμάτε αυτό που έχετε. Όταν πρωτοείδα τον Παρθενώνα στα 50 μου χρόνια, εγώ και ο άντρας μου βάλαμε τα κλάματα. Οι Ελληνες φίλοι μας που ήταν μαζί μας μάς κοίταξαν περίεργα. Δεν μπόρεσαν να καταλάβουν γιατί. Ούτε εμείς περιμέναμε να αντιδράσουμε έτσι. Τα δάκρυα ίσως ήταν ένας τρόπος για να εκφράσουμε όσα αισθανόμασταν και δεν μπορούσαμε να τα εξηγήσουμε με λόγια. Και πίστεψέ με Δημήτρη, ακόμα και σήμερα θεωρώ μεγάλη τιμή μου που είδα με τα μάτια μου και άγγιξα με τα χέρια μου τον Παρθενώνα και όλα όσα συμβολίζει για την Ελλάδα αλλά και για τον κόσμο ολόκληρο». Λόγια της Σίλβιας, μιας ακόμη Ουρουγουανής που συνάντησα στο Μοντεβιδέο. Ο Κάρλος είναι 28 χρόνων. Πριν δύο χρόνια βρέθηκε στην Ελλάδα. Όταν του είπαν ότι αυτό που βλέπει είναι η Ακρόπολη, απομακρύνθηκε από την παρέα του και κάθισε σε μια γωνιά του δρόμου. Δεν ήθελε να τον δουν να κλαίει.

Επισκέφθηκα τον Sergio William Carzolio. Βρεθήκαμε στο σπίτι του. Βέρος Ουρουγουανός. Έμαθε ελληνικά γιατί δούλευε σε ελληνικά καράβια και έκανε πολλούς Ελληνες φίλους. «Οι καλύτεροι μου φίλοι ήταν Ελληνες. Φανταστικοί άνθρωποι. Αρχισα να κάνω μαθήματα στην ελληνική κοινότητα του Μοντεβιδέο και μετά από το 1978 άρχισα να παρακολουθώ τα μαθήματα στο Ιδρυμα Τσάκος. Σιγά σιγά όταν ήμουν στα βαπόρια άρχισα να καταλαβαίνω τα ελληνικά τραγούδια. Ενδιαφέρθηκα για την ελληνική ποίηση. Ηθελα να μιλώ σωστά ελληνικά. Στα πλοία η γλώσσα των ελλήνων ήταν φτωχή. Ηθελα περισσότερα. Εμαθα περισσότερα. Αυτές τις μέρες ξανάπιασα το Μαραμπού του Νίκου Καββαδία. Μια φορά την εβδομάδα, είμαστε μια παρέα Ουρουγουανών που συναντιόμαστε και μιλάμε ελληνικά για να κάνουμε πρακτική». Ο Sergio αν και καθολικός εδώ και 30 χρόνια πηγαίνει στην ελληνική ορθόδοξη εκκλησία. Στην ατζέντα του από τη μια πλευρά έχει τα στοιχεία του και τα τηλέφωνα ανάγκης και στην άλλη το Πάτερ Ημών. «Αισθάνομαι πια σαν Ελληνας. Εζησα πολλά χρόνια στα βαπόρια με Eλληνες. Πλέον σκέφτομαι σαν Ελληνας». «Βλέπω τους Ελληνες σαν να είμαστε αδέλφια. Να ξέρουν ότι σε αυτή τη χώρα υπάρχουν φιλέλληνες που στην ανάγκη είναι έτοιμοι να βοηθήσουν και να τους υπερασπιστούν». Φεύγοντας μου έδωσε σε ένα κομμάτι χαρτί μια παράγραφο από σημειώσεις του Νίκου Καζαντζάκη. «Πρέπει αλήθεια να είμαστε περήφανοι για τη σύμπτωση αυτή να γεννηθούμε Ελληνες. Και συνάμα να νιώθουμε κάθε στιγμή, σε κάθε μας λόγο, σε κάθε γραμμή και στοίχο που γράφουμε πως έχουμε μεγάλη ευθύνη».

Η Circe Maia, πολύ γνωστή ποιήτρια στην Ουρουγουάη, άκουσε πριν χρόνια την ελληνική εκπομπή του Αλέξανδρου Πανταζόγλου, στο Radio Continente 730 AM όπου εδώ και 35 χρόνια εμπλουτίζει τα ερτζιανά της Ουρουγουάης με ελληνικό λόγο και μουσική. Ακουσε τον Πανταζόγλου να μεταφράζει στοίχους του Ρίτσου. Γοητεύτηκε. Αρχισε να μαθαίνει ελληνικά. Πρόσφατα δημοσίευσε μια εργασία της με τίτλο «Προσεγγίζοντας τον Ρίτσο».

Ένα δημόσιο σχολείο στην Ουρουγουάη ονομάζεται Grecia (Ελλάδα). Οι μαθητές είναι όλοι τους παιδιά Ουρουγουανών. Το ίδιο και οι δάσκαλοί τους. Ομως κάθε 25η Μαρτίου και 28η Οκτωβρίου γιορτάζουν σαν Ελληνες. Τραγούδια, θεατρικά, ποιήματα. Να ακούς από αυτά τα μικρά παιδιά τον εθνικό μας ύμνο. Μάλιστα επειδή ο εθνικός ύμνος της Ουρουγουάης διαρκεί περίπου 6 λεπτά και ο δικός μας ούτε ένα, τα παιδιά αυτά λένε περισσότερους στοίχους του Δ. Σολωμού, έτσι ώστε να υπάρχει μια. . . ισορροπία. ας μες. στζάθω πΑκόμη και η σημαία είναι σχεδόν ίδια με την ελληνική. Αν δεν κυματίζουν τις μπερδεύεις. Απλά αντί για σταυρό, έχει έναν κίτρινο χαρούμενο ήλιο.

Έξω από τη Εθνική Βιβλιοθήκη του Μοντεβιδέο, δίπλα στην είσοδο, βρίσκεται το άγαλμα του Σωκράτη. Στην παραλιακή ένα πάρκο ονομάζεται Αθήνα και έχει την προτομή του Ομήρου. Ο κεντρικότερος δρόμος της παλιάς πόλης κάτω από το λόφο ονομάζεται Grecia. Ενα από τα ομορφότερα νεοκλασικά κτήρια στο κέντρο της πόλης στην πρόσοψή του γράφει: Αθηναίος. Σε όλα τα βιβλιοπωλεία θα βρεις βιβλία ελλήνων συγγραφέων και ποιητών. Ακόμη και στα πολύ μικρά.

Πρόσφατα με πρωτοβουλία της ελληνικής πρεσβείας, στο υπουργείο Εξωτερικών της Ουρουγουάης πραγματοποιήθηκε έκθεση φωτογραφίας με βυζαντινές εικόνες. Η συμμετοχή ήταν τόσο μεγάλη που διήρκεσε διπλάσιο χρόνο από τον προγραμματισμένο. Δεκάδες τα σχολεία που την επισκέφθηκαν. Όταν έρχονται Ελληνες καλλιτέχνες ή ανεβαίνουν ελληνικά έργα στο θέατρο, οι αίθουσες είναι γεμάτες από κόσμο.
Η ελληνική κοινότητα έχει συνδράμει πολλά για να στηριχτεί ο φιλελληνισμός. Είναι από τις παλαιότερες ελληνικές κοινότητες στη Λατινική Αμερική. Στην αυλή της υπάρχει η μοναδική ελληνική ορθόδοξη εκκλησία της Ουρουγουάης. Πάρα πολλά έχει προσφέρει και το Ιδρυμα Μαρία Τσάκος το οποίο εδώ και σχεδόν 30 χρόνια παρέχει δωρεάν μαθήματα σε όσους θέλουν να μάθουν ελληνικά. Μέχρι σήμερα από τις αίθουσές του έχουν περάσει περισσότεροι από 4.000 μαθητές. Πολλοί από αυτούς κατέχουν υψηλές θέσεις. Όπως ο διοικητής της Τράπεζας της Ουρουγουάης, συνεργάτες υπουργείων, διπλωμάτες, διευθυντές δημόσιων υπηρεσιών. Στην Ουρουγουάη είδα για πρώτη φορά ένα πραγματικό δέντρο, καρπό της απλόχερης διασποράς του ελληνικού πολιτισμού. Γνώρισα Ελληνες συγγενείς εκ πνεύματος.

Ελληνες στην Ουρουγουάη
Σύμφωνα με γραπτές μαρτυρίες ο πρώτος Ελληνας έποικος που εγκαταστάθηκε στην Ουρουγουάη ήταν το 1687. Ηταν ο Χειμαριώτης Δημητρίου, γνωστός με τη λαϊκή προσωνυμία Μητρόπουλος, όνομα το οποίο με τα χρόνια άλλαξε και έγινε Mitre*. (από το βιβλίο Ελληνες της Λατινικής Αμερικής του καθηγητή Αναστάσιου Τσάμη). Επίσης το 1825, ο Δωδεκανήσιος Αντώνης Βαρκάς, σύμφωνα με την εφημερίδα El Dia είχε πάρει μέρος στην εκστρατεία 33 Ουρουγουανών για να απελευθερώσουν τη χώρα από τη βραζιλιάνικη κατοχή. Η βοήθειά του και οι γνώσεις του αποδείχθηκαν καθοριστικές για την επιτυχία της προσπάθειας των 33 ηρώων όπως τους αποκαλούν σήμερα στην Ουρουγουάη. Πολλοί Ελληνες πήραν μέρος στους αγώνες για την ανεξαρτησία της Ουρουγουάης. Το 1849 ο Γεώργιος Καρδάσης (El Griego) ήταν κυβερνήτης πλοίου σε πολλές μάχες.

Στην Ουρουγουάη έζησε ακόμη και ο περίφημος Παναγής Κουταλιανός. Ο θρυλικός Ηρακλής από την Κούταλη της Προποντίδας. Αυτός που? μασάει σίδερα στο γνωστό τραγούδι. Στα τέλη της δεκαετίας του 1920, οι Σμυρνιοί Αριστοτέλης Ωνάσης και Νικόλαος Κονιαλίδης εγκαταστάθηκαν στο Μπουένος Αιρες και λίγο αργότερα ο μικρότερος αδελφός του Κονιαλίδη, Κωνσταντίνος, εγκαταστάθηκε στο Μοντεβιδέο. Εκεί δημιούργησε τη μεγαλύτερη προπολεμική επιχείρηση της Ουρουγουάης. Η παρουσία του Κωνσταντίνου Κονιαλίδη στην Ουρουγουάη, υπήρξε αποφασιστικής σημασίας για την ελληνική κοινότητα και αποδείχθηκε ο κυριότερος ευεργέτης της. Ακόμη και σήμερα η οικογένειά του συνεχίζει να βοηθά την ελληνική κοινότητα.

Οι περισσότεροι Ελληνες δούλευαν στα σφαγεία του Μοντεβιδέο ή στην Κολόνια όπου εργάζονταν σε εργοστάσιο κατασκευής πέτρας. Σκληρές και δύσκολες δουλειές. Σύντομα όμως οι περισσότεροι δημιούργησαν μικροεπιχειρήσεις με επαγγέλματα που είχαν μάθει στην πατρίδα. Επιχειρήσεις που αναπτύχθηκαν σε όλες τις πόλεις της χώρας. Σύμφωνα με την απογραφή του 1932, ο αριθμός των Ελλήνων εποίκων της Ουρουγουάης ανέρχονταν σε 3.300 άνδρες, χωρίς να έχει καταμετρηθεί επισήμως ο αριθμός των γυναικών.

Σήμερα οι Ελληνες υπολογίζονται περίπου στους 3.000. Δεν υπάρχουν επίσημα στοιχεία καθώς είναι αδύνατο πλέον να εντοπιστούν όσοι κατάγονται από ελληνικές οικογένειες. Οι μεικτοί γάμοι, η πάροδος πολλών γενιών, το ότι άλλοι δεν δηλώνουν τα στοιχεία τους στην ελληνική πρεσβεία, καθιστούν το έργο της καταγραφής τους πολύ δύσκολο. Οι περισσότεροι Ελληνες παραμένουν χριστιανοί ορθόδοξοι. Στην αυλή της κοινότητας υπάρχει μια πολύ όμορφη εκκλησία. Οι εγκαταστάσεις της ελληνικής κοινότητας είναι εντυπωσιακές. Μεγάλοι δωρητές είναι ο Ωνάσης και ο Κονιαλίδης που αγόρασαν το οικόπεδο και βοήθησαν οικονομικά να χτιστούν οι εγκαταστάσεις.

Το 1978 ο καπετάν Παναγιώτης Ν. Τσάκος εντυπωσιάστηκε από την ελληνολατρία των Ουρουγουανών και ίδρυσε το ίδρυμα «Μαρία Τσάκος» (www.tsakos.net). Η πρωτοβουλία του έτυχε θερμής υποδοχής από τους Ουρουγουανούς και έτσι το Ιδρυμα συνεχίζει με τεράστια επιτυχία το έργο της διδασκαλίας της ελληνικής γλώσσας και της διάδοσης στοιχείων του αρχαίου αλλά και του νεώτερου ελληνικού πολιτισμού. Το έργο αυτό έχει συνεισφέρει στην εδραίωση της εκτίμησης της πολιτικής και πνευματικής ηγεσίας της Ουρουγουάης, καθώς και στον θαυμασμό των Ουρουγουανών για την Ελλάδα. Επιπλέον η παρουσία του Ιδρύματος ενδυναμώνει τους πολιτιστικούς δεσμούς μεταξύ της Ελλάδας και των ισπανόφωνων λαών της Λατινικής Αμερικής. Μάλιστα αυτή την περίοδο αναζητείται νέο, ακόμη μεγαλύτερο κτίριο, για να στεγάσει το Ιδρυμα και τις δραστηριότητές του.

(πηγή: www.forthnet.gr)