Οδηγός χωρών

ΤΑΪΛΑΝΔΗ
Ενας από τους λίγους προορισμούς που συνδυάζουν τόσες αρετές ώστε να πλησιάσετε το ιδανικό στις διακοπές σας: ξύλινα χειροποίητα μπάνγκαλοους που στέκονται ενίοτε αβέβαια σε τέσσερα ξυλοπόδαρα, ονειρικές παραλίες που καμιά φορά όμως τείνουν προς τον συνωστισμό με όλα τα παρεπόμενα, δυνατή κουλτούρα και αξιοπερίεργες για τους Δυτικούς παραδόσεις που διατηρούνται ζωντανές, ορυζώνες, φυλές ειδωλολατρών χωρίς γραπτό λόγο, κουζίνα με μερικές από τις πιο λεπτές γνωστές γεύσεις και ανεπτυγμένη τουριστική βιομηχανία που βασίζεται στο χαμόγελο και στην περιποίηση. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι την Ταϊλάνδη την έχουν ανακαλύψει εκατομμύρια τουρίστες συμπεριλαμβανομένων και των τουριστών "του έρωτα" με σοβαρές επιπτώσεις στην ψυχική ισορροπία της χώρας.
Οι λόγοι για να επιλέξετε την Ταϊλάνδη περισσεύουν. Κατ' αρχήν, ικανοποιεί όλα τα γούστα εφόσον διαθέτει από "αποστειρωμένα" ξενοδοχεία, όπου όλα περιλαμβάνονται στην τιμή εκτός από την πραγματική Ταϊλάνδη, ώς απίθανα καταλύματα, λ.χ. δεντρόσπιτα, που προσελκύουν φυσιολάτρες και νεο-φρικιά της δεκαετίας του '90. Επειτα, οι αιώνες βουδισμού έχουν κάνει τους Ταϊλανδέζους εξαιρετικά ανεκτικούς και ουδέποτε εκπλησσόμενους από τα ξένα προς αυτούς ήθη, γεγονός που επιτρέπει στον καθένα να "συγχωνευθεί" με τη χώρα διότι η Ταϊλάνδη θα τον απορροφήσει αβίαστα αμέσως μόλις πατήσει το πόδι του εκεί.
Κατευθυνθείτε στο αυτονόητο Πούκετ, το νησί το επονομαζόμενο και "μαργαριτάρι του Ινδικού Ωκεανού", μόνο που το μαργαριτάρι έχει αρχίσει να θαμπώνει από το τσιμέντο. Οι υπέροχες παραλίες του όμως δεν έχουν πάψει να είναι υπέροχες παραλίες. Οι λιγότερο "μαζικοί" με την κλασική έννοια βάζουν πλώρη για το Κο (νησί) Πα Νγκαν, το οποίο είναι εξίσου "μαζικό" σε μιαν άλλη συνομοταξία τουριστών, εκείνων που θα πήγαιναν στη Μύκονο αν δεν ήταν τόσο κοσμική αλλά καταλήγουν στην Πρέβελη. Στα νότια του νησιού, το χωριουδάκι Χαντ Ριν προσελκύει τουρίστες με μέσον όρο ηλικίας κάτω των 30 ετών και μέσο χρόνο παραμονής τους τρεις μήνες οι οποίοι καταδέχονται να κατεβούν από τις αιώρες τους μόνο για να κολυμπήσουν δίπλα στα μπαρακούντα ή για να πάνε στα πάρτι που διοργανώνονται περίπου δις της εβδομάδος από τους διάσημους ευρωπαίους d.j. που ξεχειμωνιάζουν εκεί.
Το Κράμπι, στον Νότο, σας το συνιστούμε ανεπιφύλακτα τόσο για το θαλασσινό τοπίο του που κόβει την ανάσα με τους βράχους να ξεπροβάλλουν κάθετα από τα τυρκουάζ νερά όσο και για τις τρεις παραλίες του, 20 χιλιόμετρα από την πόλη, την οποία μάλλον πρέπει να αγνοήσετε μόνο που η μία παραλία είναι πλέον ιδιωτική για τους θαμώνες του Club Mediterranee. Εναλλακτικά, πηγαίνετε στο κοντινό νησάκι Πι Πι Ντον (μεγάλο), μέχρι πρότινος ξεχασμένο από τους τουρίστες, άρα ενδιαφέρον, και για εκδρομή στο απέναντι ακατοίκητο Πι Πι Λι (μικρό). Ενα πέρασμα από την Μπανγκόκ είναι απαραίτητο, όχι βεβαίως για την κίνηση στους δρόμους της που κάνει τις αθηναϊκές λεωφόρους σε ώρα αιχμής να μοιάζουν έρημες, αλλά για τον εντυπωσιακό ναό Βατ Πρα Κέο με τον σμαραγδένιο Βούδα, για τη βαρκάδα στα πνιγμένα από τη βλάστηση κλονγκ (κανάλια) του Τσάο Πράγια όπου συντελείται η απόλυτη ένωση ανθρώπων και ποταμού και για ένα γεύμα που θα σας μείνει αξέχαστο στο εστιατόριο "Lemongrass".
Μην πάτε στην Πατάγια, όπου το ποσοστό συχνά ανήλικων ανδρών και γυναικών που είναι πρόθυμοι να πουλήσουν το σώμα τους προκαλεί κατάθλιψη. Το αμέσως δημοφιλέστερο επάγγελμα είναι εκείνο του επιδεικνύοντος τις ικανότητές του στο τάι μπόξινγκ (κικ μπόξινγκ) που αναγκάζει πολυάριθμους νεαρούς να σκοτώνονται στο ξύλο για λίγα 'κατοστάρικα προς τέρψιν των τουριστών.
Καλύτερη εποχή: από Δεκέμβριο ως Φεβρουάριο
Κόστος: χαμηλό
Βίζα: ναι
Εγκληματικότητα: ελάχιστη
Καταστροφή του περιβάλλοντος: μέτρια

ΙΝΔΙΑ
Χρώματα, μυρωδιές, γεύσεις, ήχοι: αυτή είναι η Ινδία, μια επίθεση στις αισθήσεις. Ζητιάνοι που απαιτούν επίμονα τον επιούσιο από τους τουρίστες, μικροπωλητές που αραδιάζουν την αλλοπρόσαλλη πραμάτεια τους στους δρόμους, αγελάδες, ποδήλατα, ακατανόητοι για τους Δυτικούς ναοί, γκουρού αληθινοί και ψεύτικοι, γέροι που περιμένουν στωικά τον θάνατο και πάνω απ' όλα κοσμοπλημμύρα, μεγάλη κοσμοπλημμύρα, συνθέτουν αυτή τη χώρα η οποία έχει τόσες εναλλαγές τοπίων από χιονισμένα βουνά ως έρημο και λαών σαν να επρόκειτο για ολόκληρη ήπειρο.
Γιατί να επισκεφθεί κανείς την Ινδία; Πρώτον, διότι ελάχιστες είναι πλέον οι χώρες που προσφέρουν μια τόσο ολοκληρωτική επιστροφή στο παρελθόν και μάλιστα στο απώτερο. Στην Ινδία έχουν απομείνει πόλεις ολόκληρες που μοιάζουν κολλημένες στον ασιατικό Μεσαίωνα και όπου τίποτε εκτός από το ηλεκτρικό, που και αυτό έχει την ευαισθησία να κόβεται συχνά δεν θυμίζει 20ό αιώνα. Δεύτερον, πρόκειται για μια πάμφθηνη, σε σημείο απίστευτο, και απολύτως ασφαλή χώρα ακόμη και για τη μοναχική ταξιδιώτισσα· αυτό είναι, αναμφισβήτητα, προς τιμήν των περισσότερων από 900 εκατομμύρια Ινδών, στην πλειονότητά τους αναλφάβητων και άπορων. Ο μεγαλύτερος εγκληματίας που θα συναντήσετε είναι ο περιστασιακός πορτοφολάς και το πιο ειδεχθές έγκλημα οι φουσκωμένες, αλλά πάντα χαμηλές, τιμές για τους τουρίστες. Τρίτον, η Ινδία προσφέρεται για "εύπλαστα" ταξίδια: ναοί για τους ευλαβείς, παραλίες για τους αδρανείς, άσραμ και ζωντανοί θεοί για τους αδαείς. Ενα ταξίδι στο υπογάστριο της Ασίας είναι πάντα μια εμπειρία· πρέπει κανείς να προσπαθήσει πολύ για να παραμείνει αποστειρωμένα αμέτοχος και πάλι είναι αμφίβολο αν θα τα καταφέρει.
Οι πιο διάσημες και δικαίως παραλίες της Ινδίας εντοπίζονται στην επαρχία της Γκόα η οποία, από την προηγούμενη δεκαετία, δεν είναι αυτό που ήταν, δηλαδή η Μέκκα των παιδιών των λουλουδιών του '60. Τα γκρουπ των βορειοευρωπαίων τουριστών που επισκέπτονται την Γκόα κατευθύνονται γραμμή προς την παραλία της Κόλβα και, τελευταίως, προς τη Βάγκα και την Καλανγκούτε, πρώην άντρο των χίπις με έμφαση στο "πρώην". Ωστόσο μπορείτε να βρείτε ψήγματα της ηδονιστικής εκείνης εποχής της Γκόα στην παραλία της Αντζούνα που προσελκύει ένα ενδιαφέρον μείγμα καλλιτεχνών, πρώην χίπις, travellers και περιέργων. Οι παλιές καλές στιγμές ανασταίνονται όταν έχει πανσέληνο όπου διοργανώνονται καταπληκτικά πάρτι γκόα τρανς α λα ινδικά, τα πιο πετυχημένα από τα οποία συνεχίζονται την επομένη στην παραλία Βαγκατόρ όπου αγελάδες μασούν ανενόχλητες τα υπάρχοντα των ανυποψίαστων λουομένων.
Η καλύτερη παραλία της Ινδίας, η Κοβαλάμ, βρίσκεται στη νότια επαρχία της Κεράλα, κοντά στη μύτη της ινδικής χερσονήσου. Παρ' ότι δημοφιλέστατη ανάμεσα στους περιδιαβάζοντες τη Νότιο Ινδία, η Κοβαλάμ έχει καταφέρει να διατηρήσει σχεδόν ανέπαφη τη ζωή της: ψαράδες απλώνουν και μαζεύουν τα δίχτυα τους καθημερινά ακολουθώντας αρχέγονες μεθόδους, ενώ γεωργοί καλλιεργούν ρύζι και μπανάνες ή μαζεύουν καρύδες σκαρφαλώνοντας στα ύψη των κοκκοφοινίκων με μόνο βοήθημα τα πόδια και τα χέρια τους όπως ακριβώς και οι πρόγονοί τους. Πηγαίνοντας προς την Κοβαλάμ, πρέπει απαραιτήτως να καλύψετε τα 80 χιλιόμετρα μεταξύ Αλεπέι και Κιλόν με τη βάρκα της γραμμής που διαπλέει τα backwaters έναν δαίδαλο από κανάλια, φυσικά ή τεχνητά, τα οποία συνδέουν τους ποταμούς και τις λίμνες της περιοχής για να ανακαλύψετε ένα από τα πιο εντυπωσιακά και ήρεμα τοπία της Ινδίας.
Καλύτερη εποχή: από Δεκέμβριο ως Μάρτιο
Κόστος: πολύ χαμηλό
Βίζα: ναι
Εγκληματικότητα: μηδενική
Καταστροφή του περιβάλλοντος: μικρή

ΜΑΛΔΙΒΕΣ
Περίπου 1.200 κοραλλιογενή νησάκια, σαν τηγανητά αβγά, στη μέση του Ινδικού Ωκεανού, μακριά από παντού. Πραγματικά μικροσκοπικά, με διάμετρο που μπορεί να καλυφθεί με τα πόδια εντός 10 ή λιγότερων λεπτών, όλα από λευκή, μεταξένια άμμο και στη μέση μια συστάδα από φοίνικες. Γύρω η θάλασσα, γαλάζια ανοιχτή, σχεδόν άσπρη, ήρεμη και φιλόξενη σαν πισίνα και τόσο διάφανη που ακόμη και καθήμενος σε κάποιον μόλο νομίζεις ότι βλέπεις ντοκυμαντέρ του Κουστό για τα τροπικά ψάρια, καθώς αυτά παρελαύνουν αδιάκοπα κάτω από τα πόδια σου ενώ παραδίπλα μια σεβαστού μεγέθους θαλάσσια χελώνα μπορεί να αποφασίσει να επισκεφθεί για λίγο την παραλία, σαν να μη συμβαίνει τίποτε.
Στις Μαλδίβες πηγαίνουν, πρώτον, όσοι έχουν σε μεγάλη υπόληψη την κουλτούρα της παραλίας, διότι τα νησάκια τους είναι, κυριολεκτικά, μια παραλία και τίποτε παραπάνω, ούτε δρόμοι ούτε αυτοκίνητα ούτε ζώα ούτε καν ντόπιοι. Κάθε νησί είναι ολόκληρο ένα ξενοδοχείο ενώ οι γηγενείς ζουν σε άλλα νησιά, αυστηρώς δικά τους, όπου δεν επιτρέπονται τουρίστες για να μη μολυνθούν τα άσπιλα μουσουλμανικά τους ήθη. Δεύτερον, όσοι έχουν μανία με τις καταδύσεις ή θέλουν να μάθουν να βουτούν με μπουκάλες και να τους αποζημιώσει επί τόπου το υποθαλάσσιο θέαμα για τον κόπο που έκαναν ώσπου να γίνουν κύριοι του αθλήματος. Τρίτον, όσοι θέλουν αποκλειστικά να ξεκουραστούν και να μην κάνουν απολύτως τίποτε άλλο διότι οι Μαλδίβες είναι η πεμπτουσία της απραξίας ίσως και της ανυπαρξίας. Τέταρτον, όσοι θέλουν να προλάβουν να επισκεφθούν αυτά τα υψομέτρου μηδέν νησάκια γιατί οι οικολόγοι προειδοποιούν ότι το φαινόμενο του θερμοκηπίου που θα λιώσει τους πάγους των Πόλων και θα υψώσει τη στάθμη των ωκεανών θα τα έχει εξαφανίσει παντελώς από τον χάρτη ως το 2020.
Ανάμεσα στα μικρά αυτά γεωγραφικά κομψοτεχνήματα από κοράλλια, άμμο και φοινικόδεντρα ξεχωρίζουν τα εντυπωσιακά και πολυφωτογραφημένα Ιχούρου, Τουλάγκιρι και Βαμπινφάρου. Ολα τους διαθέτουν μόνο ένα μικρό ξενοδοχείο σε σημείο που αναρωτιέσαι αν το νησί είναι ξενοδοχείο ή το ξενοδοχείο νησί με δίκλινα μπάνγκαλοους με αχυρένιες σκεπές δίπλα στο νερό. Το νησί Μπάντος είναι κατά τι μεγαλύτερο, δηλαδή διαθέτει περισσότερους κοινούς χώρους, ενώ είναι και η πρωτεύουσα των καταδύσεων. Οι δύτες του Μπάντος μάλιστα ήταν αυτοί που ξεκίνησαν την ανεξήγητη συνήθεια να ταΐζουν τους καρχαρίες στόμα με στόμα. Δίπλα, "επιπλέει" το Κούντα (μικρό) Μπάντος, τελείως ερημικό καθ' ότι εθνικό πάρκο και μάλλον από τα πρώτα που θα χαθούν λόγω του φαινομένου του θερμοκηπίου.
Ωστόσο οι φωτογραφίες μπορεί να αποδειχθούν παραπλανητικές, γι' αυτό προσέξτε πολύ πού θα καταλύσετε διότι ενδέχεται να βλέπετε την προκλητική θάλασσα και να μην μπορείτε να κολυμπήσετε αν ο βυθός είναι διάσπαρτος με κοφτερά και επικίνδυνα κοράλλια. Τέτοια είναι, λ.χ., η περίπτωση του Λιτλ Χούρα, επειδή όμως πάντα όταν χάνεις κάτι κερδίζεις κάτι άλλο, αν φορέσετε τα κατάλληλα παπούτσια θα μπορέσετε άνετα να περάσετε με τα πόδια από το Λιτλ Χούρα στο διπλανό νησί όπου ζουν μόνο ντόπιοι. Ετσι θα σας δοθεί η ευκαιρία να γνωρίσετε τους ακριβοθώρητους και σχεδόν εξωπραγματικούς αλλά αξιολάτρευτους κατοίκους της χώρας.
Καλύτερη εποχή: από Δεκέμβριο ως Φεβρουάριο
Κόστος: υψηλό
Βίζα: όχι
Εγκληματικότητα: μηδενική
Καταστροφή του περιβάλλοντος: ελάχιστη

ΣΡΙ ΛΑΝΚΑ
Σρι Λάνκα σημαίνει "αστραφτερό νησί" και είναι το παλιό όνομα της Κεϋλάνης το οποίο η χώρα ξαναπήρε το 1972, τη χρονιά όπου διαχώρισε τη θέση της από την Κοινοπολιτεία. Οι παραδεισένιες παραλίες, οι ατέλειωτες φυτείες τσαγιού και οι ελέφαντες, εξημερωμένοι ή άγριοι, που αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της κουλτούρας του νησιού, είναι η μία όψη τής Σρι Λάνκα. Η άλλη είναι ο εμφύλιος πόλεμος μεταξύ Ταμίλ και Σινγκαλέζων που μαίνεται από το 1983. Η περιοχή που ελέγχουν οι Ταμίλ, δηλαδή το βόρειο και το ανατολικό κομμάτι του νησιού, είναι απαγορευμένη για τους τουρίστες. Αν όμως κατευθυνθείτε προς τα νοτιοδυτικά, ούτε που θα καταλάβετε ότι καμιά εκατοστή χιλιόμετρα παραπέρα διεξάγεται ένας αιματηρός αγώνας.
Τη Σρι Λάνκα την επιλέγουν για τις διακοπές τους, πρώτον, όσοι θέλουν να αποφύγουν τους κλασικούς ασιατικούς προορισμούς γιατί ο τουρισμός στο νησί αυτό παραμένει αραιός και διακριτικός, παρά την ανάκαμψη που παρατηρείται από τις αρχές της δεκαετίας· δεύτερον, όσοι υποψιάζονται ότι αυτή η ξεχασμένη γωνιά του κόσμου, που έρχεται στο προσκήνιο μόνο αν γίνει βομβιστική επίθεση στην πρωτεύουσα, το Κολόμπο, κρύβει μοναδικές φυσικές χάρες οργιώδη βλάστηση, ήμερες και άγριες παραλίες, καταρράκτες και ψηλά βουνά που ξεπροβάλλουν πάνω από τη ζούγκλα.
Η Ουναουατούνα, στον Νότο, είναι μια από τις καλύτερες παραλίες τής Σρι Λάνκα. Η λευκή άμμος της, που σχηματίζει ένα τέλειο ημικύκλιο, βρέχεται από γαλάζια νερά, πάντα ήρεμα και φιλόξενα εφόσον τα κύματα σκάνε μακριά στο βάθος, στο φυσικό φράγμα από κοράλλια ένα ασυνήθιστο, για τους Μεσογειακούς, θέαμα. Τα μικρά ξενοδοχεία είναι χτισμένα σχεδόν πάνω στην άμμο και πρέπει να προσπαθήσετε πολύ για να βρείτε δωμάτιο χωρίς θέα στη θάλασσα. Το πρωί θα δείτε τους ψαράδες να φεύγουν προς τ' ανοιχτά μέσα στις παραδοσιακές βάρκες τους, ναυπηγημένες με τρόπο που τις κάνει να φαίνονται σαν να πλέουν μονόπαντα, κυνηγώντας τροπικά ψάρια που προορίζονται για Δυτικά ενυδρεία. Οσοι δεν διαθέτουν βάρκα στήνουν ένα ψηλό και γερό καλάμι μέσα στη θάλασσα, σε εύλογο βάθος, και σκαρφαλώνουν πάνω του με τις ώρες ώσπου να μαζέψουν ικανοποιητική ψαριά.
Το μεσημέρι δεν αποκλείεται να δείτε τους ντόπιους ιδιοκτήτες ελεφάντων να βγάζουν βόλτα στην παραλία τα "κατοικίδιά" τους. Την ώρα της δύσης του ηλίου σκαρφαλώστε στον λοφίσκο στη δεξιά άκρη της παραλίας, με τον ναό στην κορυφή, προσέχοντας μην "ενοχλήσετε" τους τουρίστες που "διαλογίζονται" επιδεικτικά πάνω στους βράχους, με την αυτάρεσκη πεποίθηση ότι αυτοί και όχι εσείς έχουν ανακαλύψει το μυστικό της ζωής. Το βράδυ φάτε φρέσκα ψάρια στις ταβερνούλες με τα τραπέζια δίπλα στο νερό.
Αποφύγετε το Κολόμπο γιατί δεν παρουσιάζει αξιόλογο τουριστικό ενδιαφέρον. Ενώ, όπως και στην υπόλοιπη Σρι Λάνκα, θα αγωνίζεστε για να μη σας χρεώνουν τα πάντα σε "τουριστικές" εν αντιθέσει προς τις "ντόπιες" τιμές, δεν υπάρχουν ούτε εντυπωσιακά μνημεία ούτε φυσικές ή αρχιτεκτονικές καλλονές για να σας αποζημιώσουν για τον κόπο σας. Αντιθέτως, σας συνιστούμε να κάνετε με τρένο τη διαδρομή από το Κολόμπο στην Μπαντούλα, στο κέντρο του νησιού, μέσω Κάντι, για να θαυμάσετε βλάστηση, ορυζώνες και φυτείες τσαγιού που συνεπαίρνουν. Εννοείται ότι πρέπει να εξασφαλίσετε θέση στο "πανοραμικό βαγόνι", δηλαδή στο τελευταίο, γιατί η πίσω πλευρά του είναι όλο τζάμι, για να απολαύσετε ανεμπόδιστα το τοπίο· ευτυχώς ο τοπικός σιδηρόδρομος έχει την ευγένεια να φυλάει τις θέσεις αυτές για τους τουρίστες.
Καλύτερη εποχή: από Δεκέμβριο ως Φεβρουάριο
Κόστος: χαμηλό
Βίζα: ναι
Εγκληματικότητα: μικρή
Καταστροφή του περιβάλλοντος: μικρή

ΜΑΛΑΙΣΙΑ
Στην κόψη του Τρίτου Κόσμου με τον Πρώτο, μουσουλμανική χωρίς φανατισμό, τροπική ως την τελευταία της λεπτομέρεια, η Μαλαισία θα σας εκπλήξει σίγουρα ευχάριστα. Ο λαός της είναι ένα ασυνήθιστο μείγμα Μαλαισιανών, Κινέζων, Ινδών και αυτόχθονων φυλών και τα όρια ανάμεσα στις διάφορες εθνικές ομάδες συχνά δυσδιάκριτα. Οι εναλλαγές είναι συναρπαστικές: νεαρές μαλαισιανές μουσουλμάνες πηγαίνουν με ποδήλατο στο σχολείο τυλιγμένες με τα τσαντόρ τους προσπερνώντας αδιάφορες μικρομάγαζα γέρων Κινέζων με μυτερά γενάκια που πωλούν από μάσκες ως σκελετούς νυχτερίδων. Η φύση της Μαλαισίας είναι πραγματικά ασυγκράτητη: φυτείες από στοιχισμένα δέντρα που παράγουν φοινικέλαιο, αδιαπέραστη ζούγκλα λόγω των άφθονων βροχών, υπερμεγέθη έντομα, ερπετά και εξωτικά πουλιά.
Στη Μαλαισία πρέπει να πάτε, πρώτον, γιατί είναι μια "εύκολη" χώρα που λειτουργεί σωστά διατηρώντας το έντονο ασιατικό της χρώμα. Δεύτερον, γιατί έχει καλά ξενοδοχεία τα οποία συνδυάζουν την παράδοση με τη σύγχρονη πολυτέλεια λ.χ., ξύλινα δωμάτια - σπιτάκια που στέκονται πάνω από τη θάλασσα σε πασσάλους αλλά διαθέτουν κλιματισμό και μαρμάρινα μπάνια. Τρίτον, γιατί εναλλακτικά έχει μικρά ξύλινα δωματιάκια, πάλι πάνω σε πασσάλους, με αχυρένιες σκεπές (παρεμπιπτόντως τόσο καλοφτιαγμένες που ούτε η πιο δυνατή βροχή δεν τις διαπερνά) και λάμπες πετρελαίου για φωτισμό. Τέταρτον, γιατί η πανίδα της είναι τόσο πλούσια και τόσο αναπόφευκτα κοντά στους ανθρώπους ώστε θα σας δοθεί η ευκαιρία να συνυπάρξετε αρμονικά με είδη που τα γνωρίζατε μόνο μέσα από ντοκυμαντέρ.
Στο Πουλάου (νησί) Πανγκόρ, στα δυτικά της Μαλαισίας κοντά στον πορθμό της Μαλάκα, θα βρείτε ήσυχες, παρθένες παραλίες τόσο λίγο τουριστικές ώστε στις αγαπημένες ασχολίες του ντόπιου ανδρικού πληθυσμού συνεχίζει να κατέχει περίοπτη θέση η παρατήρηση των τουριστριών με μαγιό. Στο κέντρο του νησιού η ζούγκλα είναι τόσο πυκνή που δύσκολα πιστεύει κανείς ότι βρίσκεται πάνω σ' ένα μικρό κομμάτι γης το οποίο περιβάλλεται από νερό. Σας συνιστούμε ανεπιφύλακτα να την διασχίσετε απ' άκρη σ' άκρη ακολουθώντας το μονοπάτι που έχει φτιαχτεί για αυτόν τον σκοπό. Μόνο προσοχή στις βδέλλες που παραμονεύουν σε όποια σημεία υπάρχει υγρασία και δεν είναι λίγα εφόσον ο ήλιος δύσκολα διαπερνά τα φυλλώματα των δέντρων. Τα βράδια, από τη σιγουριά του δωματίου σας, μπορείτε να ακούσετε τους ήχους της ζούγκλας αρσενικούς πιθήκους που τσακώνονται, σκούζοντας, για την ηγεσία της αγέλης και νυχτοπούλια που κρώζουν.
Η πρωτεύουσα Κουάλα Λουμπούρ αξίζει μιαν επίσκεψη. Από τη μια, τα περίτεχνα τζαμιά, τα στενά δρομάκια της κινεζικής γειτονιάς, οι πολυάριθμοι κήποι με τις λίμνες, τις ορχιδέες και τους ιβίσκους (το εθνικό λουλούδι της Μαλαισίας) και, από την άλλη, τα αποικιοκρατικά κτίρια και οι υπερμοντέρνοι ουρανοξύστες. Πολύ εντυπωσιακό είναι το Πάρκο των Πουλιών που βρίσκεται μέσα στο Ταμάν Τασίκ Περντάνα, δηλαδή στον Κήπο της Λίμνης. Το πάρκο είναι σαν ένα τεράστιο κλουβί με διπλές πόρτες τις οποίες διασχίζει ο επισκέπτης για να περπατήσει ανενόχλητος ανάμεσα στα πουλιά που κυκλοφορούν ελεύθερα. Στον γύρω κήπο βολτάρουν κατά βούληση οικογένειες πιθήκων οι οποίες θα σας εκμεταλλευθούν στο έπακρον αν κρατάτε κάτι που τρώγεται και θα σας επιτεθούν αμέσως μόλις αυτό τελειώσει.
Καλύτερη εποχή: από Δεκέμβριο ως Φεβρουάριο η Δυτική Μαλαισία, γιατί η Ανατολική έχει βροχές
Κόστος: χαμηλό
Βίζα: όχι
Εγκληματικότητα: ελάχιστη
Καταστροφή του περιβάλλοντος: μέτρια

ΒΡΑΖΙΛΙΑ - ΡΙΟ ΝΤΕ ΤΖΑΝΕΪΡΟ
Οι κάτοικοι του Σάο Πάολο υποτιμούν τους "Καριόκας", τους βέρους κατοίκους του Ρίο, γιατί, όπως τους προσάπτουν, το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να διασκεδάζουν, να λιάζονται στην παραλία και να προετοιμάζουν το καρναβάλι. Οι Καριόκας όμως απαντούν ότι το Σάο Πάολο απλώς ζηλεύει γιατί δεν έχει πιάσει το νόημα της ζωής. Το οποίο κατά τους Καριόκας είναι: ήλιος, σάμπα, παραλία και ανεμελιά (ο πρώτος λόγος για τον οποίο πρέπει να επισκεφθείτε το Ρίο). Παρ' ότι ζουν σε μια πόλη με πληθυσμό σχεδόν ίσο με αυτόν ολόκληρης της Ελλάδας (και με όλα τα επακόλουθα μιας λατινοαμερικανικής μεγαλούπολης), καταφέρνουν να επωφελούνται όσο είναι δυνατόν περισσότερο από τις ομολογουμένως απίστευτα δαντελωτές ακτές τους. Η κουλτούρα της παραλίας μήκους δεκάδων χιλιομέτρων, που περιστοιχίζει την πόλη από τρεις πλευρές είναι καθοριστική στην καθημερινή ζωή τους: πρωινό τζόγκινγκ ή υπαίθριο αερόμπικ στην άμμο, μπάνιο όλο το εικοσιτετράωρο χάρη στην απόφαση του δήμου να φωταγωγεί τις πλαζ και τη νύχτα, βόλτα, ποδήλατο και ρόλερ μπλέιντ στον βοηθητικό δρόμο που ακολουθεί την ακτή από τη μια άκρη της πόλης στην άλλη.
Ωστόσο, παρά τη φαινομενική ξενοιασιά που βασιλεύει, τον ευπροσήγορο χαρακτήρα των Καριόκας και τη φιλόξενη ανεπισημότητα λόγω μινιμαλιστικού ντυσίματος, το Ρίο βασανίζεται από ουκ ολίγα προβλήματα, τα περισσότερα από τα οποία προκαλούνται από τη φτώχεια και την εγκληματικότητα. Οι φαβέλες (φτωχογειτονιές), που σκαρφαλώνουν ευθαρσώς στους λόφους δίπλα ακόμη και στις καλύτερες γειτονιές, είναι απαγορευτικές για τους τουρίστες, τουλάχιστον για όσους θέλουν να επιστρέψουν αρτιμελείς και με όλα τους τα υπάρχοντα. Επιπλέον, το γεγονός ότι υπάρχουν ελάχιστοι (ή και κανένας) Καριόκας που δεν τους έχουν ληστέψει στον δρόμο ή στο λεωφορείο ή στο αυτοκίνητό τους όταν ήταν σταματημένο σε κόκκινο φανάρι επιβάλλει τράβελερ τσεκ, ψεύτικα κοσμήματα και γενικώς άγρυπνη προσοχή.
Στην παραλία της Κοπακαμπάνα, τέσσερα χιλιόμετρα άσπρης άμμου (ο δεύτερος λόγος για τον οποίο πρέπει να επισκεφθείτε το Ρίο), θα συναντήσετε ό,τι διαθέτει η πόλη, από το υψηλότερο ως το χαμηλότερο: πολυτελή ξενοδοχεία αλλά και ρυπαρές πανσιόν, τα δωμάτια των οποίων ενοικιάζονται με την ώρα για "ζευγάρια" μεσήλικων Δυτικών τουριστών και νεαρών μουλατών· σοβαρούς γιάπις, ρακένδυτους ζητιάνους, αξιοπρεπείς οικογένειες και συμμορίες νεαρών που κατεβαίνουν από τις φαβέλες· κομψά μαγαζιά και μικροπωλητές ξαπλωμένους κάτω από τα δέντρα· και τη νύχτα, ζευγάρια, κεφάτες παρέες αλλά και πόρνες και τραβεστί.
Η παραλία της Ιπανέμα (ο τρίτος λόγος για τον οποίο πρέπει να επισκεφθείτε το Ρίο) και η φυσική συνέχειά της, η Λεμπλόν, προσελκύουν την υψηλή κοινωνία του Ρίο. Ομορφα μαυρισμένα σώματα, μικροσκοπικά μαγιό, διανοούμενοι και καλλιτέχνες ξαπλώνουν κάτω από τον δυνατό ήλιο, που ξεπερνά εύκολα τους 40 βαθμούς, αποδεικνύοντας ότι το τραγούδι "Το κορίτσι της Ιπανέμα" δεν γράφτηκε τυχαία. Το βράδυ, τα υπαίθρια μπαρ και τα εκλεπτυσμένα εστιατόρια της περιοχής είναι σχεδόν πάντα γεμάτα κόσμο.
Καλό θα ήταν να κανονίσετε να ταξιδέψετε την εποχή όπου γιορτάζεται το καρναβάλι των Καθολικών (ο τέταρτος λόγος για τον οποίο πρέπει να επισκεφθείτε το Ρίο), αλλά φροντίστε να έχετε κλείσει δωμάτιο γιατί τα ξενοδοχεία γίνονται... ανάρπαστα. Οι Καριόκας είναι πολύ υπερήφανοι και δικαίως για το καρναβάλι τους, οι προετοιμασίες του οποίου ξεκινούν αμέσως μόλις τελειώσει το καρναβάλι της προηγούμενης χρονιάς. Η μεγάλη παρέλαση, στον ρυθμό της σάμπας βεβαίως, διοργανώνεται στο Σαμπόντρομο (στάδιο). Αν δεν μπορέσετε να λάβετε μέρος ως χορευτής της παρέλασης (στην "ουρά" της πομπής κάθε σχολής σάμπας μαζεύονται όλοι οι "άσχετοι" πληρώνοντας μόνο το αντίτιμο της στολής που φορούν, την οποία πρέπει απαραιτήτως να αγοράσουν), προμηθευθείτε τουλάχιστον ένα εισιτήριο για να την παρακολουθήσετε ως θεατής. Τα γραφεία ταξιδίων ίσως μπορέσουν να σας διευκολύνουν σε τέτοιες καρναβαλικές απαιτήσεις.
Καλύτερη εποχή: Φεβρουάριος
Κόστος: υψηλό
Βίζα: όχι
Εγκληματικότητα: υψηλή
Καταστροφή του περιβάλλοντος: μεγάλη

ΠΟΥΕΡΤΟ ΡΙΚΟ
Και αμερικανικό και όχι, και ινδιάνικο (από τους αυτόχθονες) και ισπανικό (από τους κονκισταδόρες) και αφρικανικό (από τους σκλάβους), αλλά πάνω απ' όλα το Πουέρτο Ρίκο βρίσκεται στην Καραϊβική. Αυτό σημαίνει ότι ο λαός του έχει μέσα του τη μουσική και τον ρυθμό, αδράχνοντας όποια ευκαιρία τού παρουσιάζεται για να χορέψει και προτιμώντας εμφανώς το χαμόγελο από το άγχος. Το μόνο πρόβλημα, που το μοιράζονται όλα τα νησιά της περιοχής, είναι ότι η κυριαρχία της κουλτούρας των γειτονικών ΗΠΑ μεταφράζεται σε τσιμεντένια μεγαθήρια - ξενοδοχεία τα οποία φιλοξενούν τους αμερικανούς τουρίστες που δραπετεύουν από τη χώρα τους για "μακρό Σαββατοκύριακο" στην Καραϊβική.
Να το επισκεφθείτε, πρώτον, γιατί εντός ολίγων λεπτών σάς πηγαίνει από το αποικιοκρατικό και ράθυμο παλαιό Σαν Χουάν (την πρωτεύουσα) στις "άγριες
ΗΠΑ" της νέας πόλης όπου η εγκληματικότητα προστάζει τα κάγκελα των μπαλκονιών να υψώνονται ως το ταβάνι τους αλλά και στα μικρά χωριά όπου η ζωή οργανώνεται ακόμη γύρω από την παραδοσιακή ισπανική πλατεία. Δεύτερον, γιατί συνδυάζει πόλεις 300 ετών και χιλιόχρονα δέντρα με δυτικού τύπου ανάπτυξη, το Τίμπες, το αρχαιότερο ινδιάνικο νεκροταφείο που έχει βρεθεί στις Αντίλλες, και τις φυτείες ζαχαροκάλαμου με άριστα εξοπλισμένα εμπορικά κέντρα. Τρίτον, για να δοκιμάσετε τη νοστιμότατη "κρεολή" κουζίνα του και να διασκεδάσετε στο καρναβάλι του, ένα από τα καλύτερα της Καραϊβικής, με την παρέλαση από άρματα υπό τους ήχους των μαράκας.
Οι πλαζ αφθονούν, πιο πολυσύχναστες κοντά στις μεγάλες πόλεις, πιο ήσυχες μακριά τους, με νερά πιο ταραγμένα στον Βορρά που βρέχεται από τον Ατλαντικό και πιο ήρεμα στον Νότο που βρέχεται από την Καραϊβική. Στον Βορρά ξεχωρίζει η παραλία Λουγκίγιο, ενάμισι χιλιόμετρο άμμου με πανύψηλα φοινικόδεντρα. Επίσης και οι παραλίες του ακατοίκητου, όχι όμως και ερημικού, κοντινού νησιού Ικάκος. Στον Νότο, ο κόλπος Μποκερόν προσφέρει όλο το σετ άμμος, φοίνικες, κοράλλια συν μια λίμνη - καταφύγιο για πάπιες και άλλα πουλιά καθώς και μια κοιμισμένη πολίχνη με μικρά εστιατόρια όπου σερβίρονται ολόφρεσκα θαλασσινά. Η πνιγμένη στα δέντρα μάνγκο πόλη του Ρινκόν, στα βορειοδυτικά του νησιού, στα σύνορα Ατλαντικού και Καραϊβικής, προσελκύει τόσο όσους επιδίδονται στο σερφ στις παραλίες που βρέχονται από τον πρώτο όσο και απλούς λουομένους σε εκείνες που βρέχονται από τη δεύτερη. Ακόμη και οι φάλαινες επισκέπτονται το Ρινκόν τον χειμώνα, εκτοξεύοντας νερό καθώς κολυμπούν στην πλευρά της Καραϊβικής.
Να κάνετε οπωσδήποτε μια ημερήσια εκδρομή στο Ελ Γιούνκε, το Εθνικό Πάρκο της Καραϊβικής που διαφημίζεται ως "η μόνη ζούγκλα των ΗΠΑ". Τα 240 είδη δέντρων θα σας κόψουν την ανάσα, κυρίως αυτά με τα πολύχρωμα λουλούδια, καθώς και οι άγριες ορχιδέες. Ανάμεσά τους πηδούν και κοάζουν εκατομμύρια βατράχια κοκί, το εθνικό ζώο του Πουέρτο Ρίκο που οφείλει το όνομά του στην προφανή ονοματοποιία: το κόασμά του γίνεται σε δύο τόνους, πρώτα ένα "κο" και μετά ένα "κι".
Στα μισά της διαδρομής μεταξύ Πουέρτο Ρίκο και Σεντ Τόμας, το σχεδόν άγνωστο νησάκι Κουλέμπρα έχει καταπληκτικές παραλίες με άσπρη άμμο με κορυφαία τη Φλαμένκο , διάφανα νερά και εντυπωσιακούς κοραλλιογενείς σχηματισμούς.
Καλύτερη εποχή: Φεβρουάριος
Κόστος: υψηλό
Βίζα: ναι (από την πρεσβεία των ΗΠΑ)
Εγκληματικότητα: αρκετή
Καταστροφή του περιβάλλοντος: αρκετή

(πηγή: ΒΗΜΑ)