Γενεύη, σταθερή αξία στο χρόνο

Η Γενεύη μοιάζει με ένα μεγάλο και δύσκολο παζλ. Όχι γιατί οι άνθρωποι είναι κλειστοί και απόμακροι, αλλά γιατί αυτός που θέλει να ανακαλύψει όλα τα χρώματα της πόλης, θα χρειαστεί πραγματικά πολύ χρόνο.

Πλησιάζοντας το αεροδρόμιο της Γενεύης, το πρώτο πράγμα που αντικρίζει κάποιος από το αεροπλάνο, είναι η λίμνη Lac Leman και το Jet d’ eau, το ψηλότερο σιντριβάνι της Ευρώπης. Η Γενεύη είναι χτισμένη στις όχθες της λίμνης και χωρίζεται στη μέση από τον ποταμό Le Rhone. Από τη μία πλευρά βρίσκεται η παλιά πόλη με τα γραφικά καφέ και εστιατόρια, ενώ από την άλλη η σύγχρονη κοσμοπολίτισσα Γενεύη.

Η Γενεύη αποτελεί ένα από τα 26 καντόνια που σχηματίζουν την Ελβετία, αλλά έχει αυτονομία και δικό της σύνταγμα. Με σπουδαία οικονομική ανάπτυξη, αποτελεί πρότυπο για πολλές ευρωπαϊκές πόλεις, ενώ θεωρείται και ένα από τα σπουδαιότερα κέντρα εμπορίου. Η Γενεύη κατάφερε να αποφύγει τους μεγάλους πολέμους που ισοπέδωσαν πολλές ευρωπαϊκές πόλεις, κρατώντας ουδέτερη στάση, προς μεγάλο όφελος του πολιτισμού της. Παλαιότερα υπήρξε ανεξάρτητη δημοκρατία, ενώ την περίοδο από το 1798 μέχρι το 1813, ήταν προσαρτημένη στη Γαλλία. Με την Ελβετική ομοσπονδία ενώθηκε το 1815. Αν και έκλεισε την πόρτα στην Ενωμένη Ευρώπη, κρατώντας την ανεξαρτησία της και το δικό της ισχυρό νόμισμα (ελβετικό φράγκο), ωστόσο στη Γενεύη βρίσκονται περίπου 200 διεθνείς οργανισμοί, με σημαντικότερο τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, ο οποίος βρίσκεται στο Parc de l’ Ariana, στη δυτική πλευρά της πόλης. Χαρακτηριστική είναι η σύγχυση που κάποιες φορές καταλαμβάνει τους τουρίστες σχετικά με τη γλώσσα, αφού στην πόλη ακούς το ίδιο άνετα τη γαλλική, που είναι η βασική γλώσσα, αλλά και την ιταλική και φυσικά τη γερμανική.

Μια βόλτα στην πόλη
Η Γενεύη έχει κρατήσει την αρχιτεκτονική της παράδοση, με τα περισσότερα κτίρια να χρονολογούνται από το 17ο και 18ο αιώνα. Η πόλη έχει “κατά πλάτος” ανάπτυξη, αποφεύγοντας τους ουρανοξύστες, ενώ η οικιστική δομή έχει γίνει με σεβασμό στον άνθρωπο και το περιβάλλον.
Παντού υπάρχουν ποδηλατόδρομοι και μεγάλα πεζοδρόμια και το γνωστό μας “κυκλοφοριακό” συναντάται μόνο σε κάποιους κεντρικούς δρόμους, δίπλα στη λίμνη. Πολλοί είναι αυτοί που έχουν βάλει το ποδήλατο και τις μοτοσυκλέτες για τα καλά στη ζωή τους, παρά το πολύ κρύο που επικρατεί. Βέβαια για τους Ελβετούς, η φιλικότητα προς την πόλη θεωρείται υποχρέωση, ενώ για εμάς τους Έλληνες, τα μεγάλα πεζοδρόμια και τα οικολογικά μέσα μεταφοράς φαντάζουν πολύ μακρινά.
Διασχίζοντας την κεντρική γέφυρα Mont Blanc, που ενώνει τις δύο πλευρές της πόλης, φτάνουμε στη λεωφόρο General Guisan. Εδώ βρίσκεται η πλατεία Jardin Anglais, με το φημισμένο ρολόι από λουλούδια, το οποίο χρονολογείται από το 1955, φτιαγμένο προς τιμήν της ωρολογοποιίας της Ελβετίας. Περπατώντας κατά μήκος της λίμνης, συναντάμε τη λεωφόρο Quai Gustave Ador, με το γνωστό σιντριβάνι Jet d’ eau. Με ύψος 140 μ., εκτοξεύει 500 λίτρα νερό το δευτερόλεπτο και είναι ορατό από πολλά σημεία της πόλης. Σε μια προσπάθεια να μειώσουν την πίεση του νερού, για την κατασκευή νέων δεξαμενών στη λίμνη, τοποθετήθηκαν ισχυρές αντλίες, για καλύτερο έλεγχο του νερού. Έτσι δημιουργήθηκε το πανύψηλο σιντριβάνι, το οποίο έγινε τελικά σύμβολο της πόλης. Η θέα από αυτό το σημείο της λίμνης είναι πολύ όμορφη, ιδιαίτερα το βράδυ, με τα φώτα των κτιρίων να λαμπυρίζουν επάνω στο νερό. Τα βράδια η λεωφόρος Quai Gustave Ador αποτελεί σημείο συνάντησης για πολλούς νεαρούς. Με μία μπύρα στο χέρι, απολαμβάνουν τη θέα, ακούγοντας μουσική από φορητά ραδιόφωνα, πολλές φορές τραγουδώντας στίχους hip hop μουσικής.

Παλιά πόλη
Το πιο χαρακτηριστικό πρόσωπο της πόλης είναι αναμφισβήτητα η παλιά συνοικία με τα λιθόστρωτα και πλακόστρωτα δρομάκια, τα καφέ και εστιατόρια.
Σημαντικότερο κτίριο στην περιοχή είναι ο Καθεδρικός ναός του Αγίου Πέτρου, που χρονολογείται από το 13ο αιώνα. Εδώ βρίσκεται το παλαιότερο σπίτι της Γενεύης, η οικεία Ταβέλ, που σήμερα λειτουργεί σα μουσείο, κτισμένη το 1334 μ.Χ., στο δρόμο Rue du Puits St Pierre, ενώ λίγα μέτρα πιο πίσω, στην οδό Grand Rue, στέκει το σπίτι του φιλοσόφου Ζαν Ζακ Ρουσσό. Ο Ζαν Ζακ Ρουσσό δεν ήταν αρεστός στις δημόσιες αρχές της πόλης και τα περισσότερα έργα του είχαν παραδοθεί στην πυρά. Σε ηλικία 16 ετών έφυγε στη Γαλλία, όπου και έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Παρόλα αυτά, 56 χρόνια μετά το θάνατό του, δημιουργήθηκε ένα άγαλμα προς τιμήν του. Περπατώντας ανατολικά στην παλιά πόλη, συναντάμε την πλατεία Place du Bourg de Four με τα παλαιοπωλεία, τα καφέ και τις γκαλερί. Εδώ πιθανολογείται ότι ήταν η παλιά αγορά της πόλης κατά το μεσαίωνα. Στην οδό Rue de l’ Hotel de Ville, δίπλα στην πλατεία, βρίσκεται η αίθουσα Αλαμπάμα, όπου το 1864 υπογράφηκε η Συνθήκη της Γενεύης. Στην ίδια αίθουσα αναγνωρίστηκε ο Διεθνής Ερυθρός Σταυρός ως ανθρωπιστική οργάνωση. Πίσω από την παλιά πόλη είναι το πάρκο Parc des Bastions, με τα αγάλματα των τεσσάρων ηγετών της μεταρρύθμισης. Ένα από αυτά είναι το άγαλμα του Ιωάννη Καλβίνου, ο οποίος με τα κηρύγματά του, κατά τη διάρκεια του 16ου αιώνα, κατάφερε να συγκεντρώσει μεγάλο αριθμό πλούσιων προτεστάντων στη Γενεύη. Στο ίδιο πάρκο είναι χτισμένο και το Πανεπιστήμιο της πόλης. Κοντά στο πανεπιστήμιο περνάει η λεωφόρος Avenue Henri Dumant. Εδώ φανερώνεται ένα άλλο κομμάτι της πόλης, όχι και τόσο κοσμοπολίτικο. Κάθε Κυριακή, στο πάρκο Plaine de Plainpalais, γίνεται λαϊκή αγορά και παζάρι, για όσους δεν έχουν την οικονομική άνεση να αγοράζουν προϊόντα από τα μεγάλα καταστήματα.
Στην πόλη ζει ένας μεγάλος αριθμός μεταναστών, οι οποίοι φαίνεται να έχουν εγκλιματιστεί στη νέα τους ζωή, εκτός από ένα μικρό αριθμό περιπλανώμενων, οι οποίοι μοιάζουν ξένοι, σα να έχασαν το δρόμο τους. Ωστόσο, άστεγους δεν είδαμε, τουλάχιστον στα μέρη που επισκεφθήκαμε. Λίγο έξω από την παλιά πόλη, στην οδό Rue Charles Galland, συναντά κανείς το Μουσείο Τέχνης και Ιστορίας, με έργα τέχνης, πίνακες και γλυπτά από τους προϊστορικούς χρόνους, μέχρι και τον 20ο αιώνα. Τις ημέρες που ήμασταν στην πόλη, ο χώρος του μουσείου φιλοξενούσε ειδικό αφιέρωμα στον πολιτισμό της Κύπρου.
Η Γενεύη αξίζει την προσοχή του ταξιδιώτη, αφού διατηρώντας ένα πρόσωπο συντηρητικό, δε χάνει ποτέ το ενδιαφέρον της. Δύσκολα θα σου φανερώσει όλα της τα μυστικά, οπότε ο επισκέπτης χρειάζεται λίγο χρόνο παραπάνω για να νιώσει τον πραγματικό ρυθμό της πόλης. Εάν μπορούσαμε να δώσουμε ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα στους κατοίκους της Γενεύης, θα ήταν αυτό της εξόρμησης. Σε κάθε ευκαιρία και όταν έχει καλό καιρό, οι δρόμοι της πόλης γεμίζουν από περιπατητές και ποδηλάτες, ενώ οι πιο τολμηροί παίρνουν τα σκι τους και αφήνουν την πόλη για μια σύντομη εκδρομή στις κατάλευκες ελβετικές Άλπεις.

(πηγή: www.fe-mail.gr, 1/7/2007)