Αλήθειες της ντροπής

Τα λένε πολλές φορές οι ξεναγοί, αλλά όπως συμβαίνει σ’ αυτές τις περιπτώσεις, δεν μπορείς συνέχεια να ακούς αρνητικά πράγματα, παρότι γνωρίζεις ότι κάνουν καλή δουλειά. Πρέπει να αντικρίσεις το κακό με τα μάτια σου για να παραδεχτείς πως δεν τα παραλένε. Δύο φορές έκανα τη διαδρομή από τον Ισθμό μέχρι την Κυλλήνη και μπήκα για λίγο στη θέση τους. Ενιωσα αυτό το αίσθημα της ντροπής που συχνά περιγράφουν, όταν έρχονται αντιμέτωποι με τις ερωτήσεις του τουριστών: τόσα σκουπίδια;

Αμέτρητα. Παντού. Χαρτιά, νάιλον και πλαστικά μπουκάλια κατά μήκος επαρχιακών δρόμων, μικρών και μεγάλων.

Σκουπιδότοποι που σε κάνουν να ντρέπεσαι όταν τους διασχίζεις, είναι οι ίδιοι που σε οδηγούν σε σημαντικούς αρχαιολογικούς χώρους, οι οποίοι αποκαλύπτουν όλες τις αδυναμίες μας και δυστυχώς δεν μπορούμε να απαλλαγούμε χρόνια τώρα απ’ αυτές. Eιδικά σε κάποιες απομακρυσμένες περιοχές, μοιάζει τα σκουπίδια και οι μίνι χωματερές με τα μπάζα, τα ξεσκισμένα στρώματα και τις άχρηστες οικιακές συσκευές, να σε οδηγούν στα μνημεία. Αλλού είναι το τέλειο προσάναμμα, σε ό,τι πράσινο απέμεινε. Και τίποτα δεν αλλάζει αυτή την εικόνα μας που δείχνει να συνυπάρχει με την εντυπωσιακή γέφυρα Ρίου - Αντιρρίου, ή τη διαδρομή Δομοκός, Καρδίτσα, Μετέωρα, Ισθμός - Επίδαυρος, Μυκήνες.

Μπορεί να αποζημιώνεσαι όταν φτάνεις στον αρχαιολογικό χώρο, πολλά έφτιαξαν τα τελευταία χρόνια, όπως το πωλητήριο του ΟΠΕΠ, όμως τα προβλήματα δεν κρύβονται. Ούτε ένας φύλακας σε όλη την έκταση, όλοι συγκεντρωμένοι στο κιόσκι λόγω της ζέστης κι αν θες κάποια πληροφορία πρέπει να έρθεις απαραιτήτως διαβασμένος.

Μάταια έψαχνε ο Γερμανός δίπλα μου πληροφορίες από το ενημερωτικό σταντ. Καλά καλά δεν καταλάβαμε τι ήταν. Συνήθως οι κατασκευές αυτές απεικονίζουν μια κάτοψη του αρχαιολογικού χώρου κι από κάτω, επεξηγηματικό υλικό. Στις Μυκήνες ήταν σκουριασμένο. Κάτι τέτοιες λεπτομέρειες είναι που μας ντροπιάζουν, μαζί με το προσωπικό που λείπει, που αλλού έχει προβλήματα συμπεριφοράς και εμφάνισης. Ειδικά στα μικρά μουσεία της περιφέρειας δεν καταλαβαίνεις ποιος είναι ο τουρίστας και ποιος ο φύλακας. Ντύσιμο παραλίας, με το κινητό στο χέρι την ώρα που πρέπει να είναι διαθέσιμοι στο κοινό. Είναι και τα ωράρια της ντροπής, σε μουσεία και χώρους, που επιβεβαιώνουν τις προχειρότητες της πολιτείας. Η ποιότητα και το κόστος των προϊόντων στις καντίνες (1,30 ευρώ πληρώνεις το ζεστό νερό και δε λες κουβέντα), οι ασφυκτικά γεμάτοι κάδοι απορριμμάτων. Σαν να έπεσαν έξω στους υπολογισμούς για τις ανάγκες κάθε περιοχής. Τα ίδια συμβαίνουν και στο κέντρο. Ξέχειλοι κάδοι στον Αρειο Πάγο, αλλά και το Μνημείο Λυσικράτους στην Πλάκα.

Τέτοιες ώρες νοσταλγείς τις νύχτες πανσελήνου που οργάνωσε το ΥΠΠΟ. Το σκοτάδι κρύβει αλήθειες της ντροπής, ενώ η προσέλευση του κόσμου δημιουργεί θετικές εντυπώσεις. Αλλωστε η μείωση των επισκεπτών στα μουσεία μας παραμένει στο 12%. Τι να την αλλάξει;

(πηγή: www.kathimerini.gr, 2/9/2008)