Στεμνίτσα

Για όσους δεν έχουν βρεθεί στην περιοχή, το ορεινό αυτό χωριό βρίσκεται στην Αρκαδία, 2μιση περίπου ώρες από την Αθήνα, στη διαδρομή προς Τρίπολη, και σε υψόμετρο 1.100 μέτρων. Συναποτελεί, μαζί με τα χωριά Ελληνικό, Σύρνα, Ψάρι, Παλαμάρι, Παύλια, και τον οικισμό Άνω Καλυβάκια, το δήμο Τρικολώνων. Συγκεκριμένα, είναι η έδρα του.

Στην καφετέρια που κάτσαμε, όταν πρωτοφτάσαμε στο χωριό, είχαμε τη χαρά να μας υποδεχτούν φιλόξενα οι ιδιοκτήτες της, ένα νέο ζευγάρι με δύο μικρά παιδιά. Και λέω χαρά, γιατί ξεκινώντας να συζητάμε για το χωριό και την προέλευσή μας, το ζευγάρι μας αποκάλυψε ότι μετακόμισε στο χωριό μετά από πολλά χρόνια διαμονής στην Αθήνα. Δημιούργησαν μία σχετικά αποδοτική επιχείρηση και αποφάσισαν πως δε θα επέστρεφαν ποτέ πίσω. Τα λόγια τους τα θυμάμαι ακόμα: ”Ωραία η Αθήνα σας, να τη χαίρεστε, τέτοια ζωή, όμως, εμείς δε θέλουμε”.

Περπατώντας τη Στεμνίτσα, δεν άργησα να καταλάβω γιατί. Η ηρεμία του χωριού είναι γαλήνια, τα στενά δρομάκια δεν επιτρέπουν εύκολα την πρόσβαση αυτοκινήτων, πόσο μάλλον φορτηγών και άλλων τέτοιων μηχανοκίνητων που σε πνίγουν με τις αναθυμιάσεις τους. Το φυσικό του τοπίο μοναδικό. Απόκρημνες κορυφές που χάνονται στα σύννεφα, καταπράσινες οι πλαγιές του όρους Μαινάλου, ενισχυμένες δόσεις οξυγόνου.

Μέσα στο χωριό, τη γραφική μονοτονία των πέτρινων αρχοντικών εμβολίζουν πεισματικά υπεραιωνόβια στολίδια: τεράστιοι πλάτανοι, πολύχρωμες καρυδιές και κερασιές, πέτρινα κεφαλόβρυσα. Και όλα διατηρούνται κομψά και αγέρωχα, υπό το βάρος μίας μακρόχρονης ιστορίας, συμπεριλαμβανομένων των καταστροφών που υπέστη η Στεμνίτσα κατά τον Αγώνα του ’21, αποπνέοντας το άρωμα του γνήσιου πολιτισμού. Αυτή την εντύπωση, τουλάχιστον, μας έδωσαν τα εκθέματα που θαυμάσαμε στο τριώροφο πυργόσπιτο του Λαογραφικού μουσείου.

Εκεί θυμηθήκαμε, μεταξύ άλλων, πως στην εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής έλαβε χώρα το Μάιο του 1821 η Πρώτη Πελοποννησιακή Γερουσία, αποτέλεσμα της οποίας ήταν να αποτελέσει η Στεμνίτσα για τρεις εβδομάδες την πρώτη πρωτεύουσα της απελευθερωμένης Ελλάδας. Ποιος να το φανταζόταν τότε ότι ένας τόσο ένδοξος τόπος θα ερήμωνε με τα χρόνια;

Τέτοιες, ή παρόμοιες, κουβέντες πρέπει να κάναμε περπατώντας στο γραφικό καλντερίμι που οδηγεί από την πλατεία στο ύψωμα του Κάστρου, εκεί που τώρα απομένουν μόνο τα ερείπια του μεσαιωνικού κάστρου. Υπάρχει όμως και η Παναγία η Μπαφέρω, μία υποβλητική, βασιλικού ρυθμού, εκκλησία του 12ου αιώνα, η εκκλησία του Αγ. Νικολάου, που καταγράφεται ως η παλαιότερη του χωριού, ο Προφήτης Ηλίας, αλλά και το ηρώο, αφιερωμένο στους αγωνιστές του ’21, πολλοί εκ των οποίων κατάγονταν από τη Στεμνίτσα.

Στην πορεία της βόλτας μας, παρατηρώντας μία ομοφωνία στις βιτρίνες των μικρών καταστημάτων, διαπιστώσαμε πως, όπως κάθε τόπος, έχει και η Στεμνίτσα το τοπικό της προϊόν, που ώθησε (και ωθεί) την οικονομία της: την βιοτεχνία αργυροχρυσοχοΐας. Μία παράδοση που ξεκίνησε γύρω στο 17ο αιώνα, σαν αποτέλεσμα της περιορισμένης γεωργικής και κτηνοτροφικής ανάπτυξης του τόπου. Έτσι σήμερα, παρά το συρρικνωμένο πληθυσμό του χωριού (400 περίπου άτομα), στη Στεμνίτσα στεγάζεται δημόσια σχολή αργυροχρυσοχοΐας, όπου φοιτούν περίπου 50 μαθητές.

Επιστρέφοντας στην κεντρική πλατεία, κοντοσταθήκαμε για λίγο κάτω από το μεγαλοπρεπές καμπαναριό του Αγ. Γεωργίου, ανήμποροι να αποφασίσουμε αν θα συνεχίζαμε την ξενάγησή μας στο χωριό ή αν θα κατηφορίζαμε επιτέλους προς Λούσιο. Μας κέρδισε το μικρό ταβερνάκι της πλατεΐτσας, οι φουντωτές του ακακίες και το λιτό, τίμιο φαγητό του. Η κυρία Σταυρούλα μας περιποιήθηκε φιλόξενα, ετοιμάζοντάς μας τοπικά μεζεδάκια και δροσερό χύμα κρασί. Ο Λούσιος μπορούσε να περιμένει.

(πηγή: www.in2life.gr)