Metro στον κόσμο

Η υπόγεια «καρδιά» της πόλης
Φώτα, χρώματα, άνθρωποι όλων των φυλών, ένας ολόκληρος κόσμος ζει κάτω από τα πόδια μας, στα μετρό του κόσμου

Για όσους ζουν και εργάζονται στις μεγάλες πόλεις, το μετρό είναι απλώς ένα μέσο συγκοινωνίας, συχνά ανιαρό. Για τον Μάρκο Πεζαρέζι όμως είναι ένας από τους καλύτερους τρόπους για να γνωρίσει κανείς τον κόσμο.

«Θέλετε να γνωρίσετε τον κόσμο; Πάρτε ένα μετρό. Με λίγες πένες, λιρέτες, πέσος ή σεντς μπορείτε να κάνετε ένα ταξίδι ανά τη γη, να συναντήσετε ανθρώπους από κάθε κουλτούρα. Κάτω από τα πόδια μας, στο Λονδίνο ή στο Μιλάνο, στην Καλκούτα ή στο Τόκιο, ζει ο κόσμος του μετρό, ένας υπόγειος καθρέπτης της υπέργειας ζωής» λέει. Ο φωτορεπόρτερ Πεζαρέζι γεννήθηκε στο Ρίμινι της Ιταλίας το 1964. Οταν πήγε στο Λονδίνο, πριν από οκτώ χρόνια, μεγαλύτερη εντύπωση από οτιδήποτε άλλο του έκανε ο υπόγειος κόσμος: «Με συνεπήραν τα φώτα, ο χώρος, τα χρώματα, ένας κόσμος που μου αποκαλύφθηκε πρώτη φορά» λέει. Του δημιουργήθηκε λοιπόν η επιθυμία να καταγράψει «τα διάφορα έθιμα και τις αισθητικές των κατοίκων του κόσμου φωτογραφίζοντας τους υπόγειους σιδηροδρόμους των μεγαλύτερων πόλεων». Το αποτέλεσμα ­ 110 φωτογραφίες ­ δημοσιεύτηκε στο βιβλίο «Underground: Travels on the global metro» («Υπόγειος: Ταξίδια στο παγκόσμιο μετρό»), μια διαδρομή κάτω από την επιφάνεια της γης σε 10 πόλεις.

Βερολίνο, 1994
«Περνούσα τις ημέρες μου μετακινούμενος συνεχώς από σταθμό σε σταθμό. Με γοήτευαν οι σκληρές γραμμές στα πρόσωπα των ανθρώπων, η νέα τροπή που είχε πάρει η ιστορία. Το αστικό τοπίο είχε αλλάξει ριζικά από το τελευταίο ταξίδι μου. Ηταν μια μοναδική ευκαιρία για να παρατηρήσω και να καταγράψω την ένωση δύο πολιτισμών, της Ανατολής και της Δύσης».

Μιλάνο
«Στο τέλος της περιήγησής μου στα μετρό του κόσμου υπέφερα από κλειστοφοβία, δεν μπορούσα να παραμείνω κάτω από τη γη πολλή ώρα. Ονειρευόμουν τη θάλασσα, γαλάζια και διάφανη, και λιβάδια που έλαμπαν στον ήλιο. Ημουν εξαντλημένος αλλά ικανοποιημένος. Στις λεωφόρους που τρέχουν κάτω από τις πόλεις μας όλες οι γραμμές οδηγούν σε μια έκπληξη».

Τόκιο, Μάρτιος 1996
«Διέσχισα αυτή την ατελείωτη πόλη από τη μια άκρη ως την άλλη και έφθασα στον σταθμό Σιν-Τακασιμαντάιρα, μακριά από το ζωντανό και παλλόμενο κέντρο. Μου άρεσε να ακολουθώ παρέες νεαρών γυναικών, ντυμένων με παραδοσιακά κοστούμια. Από τις 8 ως τις 9.30 το πρωί, στους κυριότερους σταθμούς, άνδρες με μπλε στολές και άσπρα γάντια σπρώχνουν τους επιβάτες απαλά για να τους στριμώξουν στα βαγόνια προτού κλείσουν οι πόρτες».

Νέα Υόρκη, Νοέμβριος 1995
«Το δίκτυο του μετρό της Νέας Υόρκης είναι τεράστιο (1.160 χιλιόμετρα). Τότε μόλις είχαν καθαριστεί τα γκράφιτι και οι σταθμοί ήταν πιο καθαροί και ευχάριστοι, αλλά μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι άνθρωποι. Αν πάρετε το 7-Train από το Κουίνς, γνωστό ως "Οριάν Εξπρές", θα συνταξιδεύσετε με μετανάστες από την Κίνα και την Κορέα· αν πάρετε το F-Train από το Μπρούκλιν, συνεπιβάτες σας θα είναι κοσμηματοπώλες ρωσικής καταγωγής και ορθόδοξοι Εβραίοι καθ' οδόν προς τη Γειτονιά των Διαμαντιών».

Καλκούτα, Απρίλιος 1995
«Το δίκτυο αποτελείται από μία μόνο γραμμή με 17 σταθμούς, εκ των οποίων ο ένας, ο Μαχάτμα Γκάντι, ήταν ακόμη υπό κατασκευή. Αφού διήνυσα τους πρώτους 11 σταθμούς της διαδρομής, αναγκάστηκα να βγω στη γη, να περπατήσω για 300 μέτρα και να ξαναπάρω το μετρό στον σταθμό Μπίρις Παρκ. Εκανε αφόρητη ζέστη, περίπου 45 βαθμούς, αλλά η υγρή ατμόσφαιρα γινόταν πιο υποφερτή χάρη στην ινδική μουσική που διαχεόταν παντού».

Λονδίνο, Ιανουάριος 1995
«Το Λονδίνο έχει το αρχαιότερο μετρό του κόσμου (εγκαινιάστηκε το 1863). Μια νύχτα στον σταθμό του Μπρίξτον φωτογράφισα έναν πανκ και συζήτησα μαζί του για την πόλη και τους κατοίκους της, την ελευθερία και τα βίτσια, τη μοναξιά και την ποίηση. Επειτα από αυτό τα κίνητρα της δουλειάς μου έγιναν πιο σαφή από ποτέ».

Μόσχα, Μάρτιος 1995
«Φωτογράφισα ένα μετρό που όμοιό του δεν είχα ξαναδεί. Σχεδιάστηκε τη δεκαετία του '30 και επιθυμία των κατασκευαστών του ήταν κάθε εργάτης που το χρησιμοποιεί να αισθάνεται σαν τον τσάρο. Υπάρχουν σταθμοί φτιαγμένοι ολόκληροι από μάρμαρο με μεγαλοπρεπείς πολυελαίους που φωτίζουν μπρούτζινα γλυπτά. Οι Ρώσοι είναι μανιώδεις αναγνώστες και στα βαγόνια διαβάζουν βιβλία με φροντισμένα καλύμματα, απόδειξη του πόσο τα σέβονται».

Παρίσι, 1996
«Από τους 375 σταθμούς του μετρό, οι 370 έχουν τα ονόματα σημαντικών ή λιγότερο σημαντικών προσώπων ή γεγονότων της γαλλικής ιστορίας και μόνο πέντε βαπτίστηκαν προς τιμήν ξένων (Κένεντι, Ρούζβελτ, Βασιλιάς Γεώργιος, Γκαριμπάλντι και Μπολιβάρ). Ενας από τους πιο ενδιαφέροντες είναι ο Μπαρμπές Ροσεσουάρ, που χρησιμοποιείται κυρίως από Αραβες, χαρακτηριστικούς τύπους της πόλης, έναν τυφλό που υμνεί τον Αλλάχ...».

Πόλη του Μεξικού, Σεπτέμβριος 1995
«Το μετρό της Πόλης του Μεξικού έχει πολύ αισθησιακά και φωτεινά χρώματα. Ομάδες τυφλών ζητούν ελεημοσύνη παίζοντας μουσική και ταξιδεύοντας διαρκώς από γραμμή σε γραμμή. Σταθμοί όπως ο Κοπίλκο και ο Τακουμπάγια είναι διακοσμημένοι με πανέμορφες "murales" (τοιχογραφίες) και έχουν μια ατμόσφαιρα ονειρική. Αποτελούν σημείο συνάντησης όπου μερικοί φιλιούνται, άλλοι διαβάζουν και άλλοι χαμογελούν».

(πηγή: www.tovima.gr)