Σκιάθος

Ξετυλίγοντας το κουβάρι της ανακαλύπτουμε πως η ιστορία της Σκιάθου είναι μακρά και πολυτάραχη. Ξεκινά από τα προϊστορικά χρόνια, περί το 1.100 π.Χ., με πρώτους κατοίκους τους Πελασγούς, λαό προελληνικό που κατέβηκε από τη Θράκη. Ακολούθησαν οι Χαλκιδείς, οι οποίοι έκτισαν την πόλη τους κατά μήκος των νοτιοανατολικών ακτών του λιμανιού, με μαρμάρινο τείχος, κάποια ερείπια του οποίου μπορεί κανείς να αντικρίσει και σήμερα, ενώ αρκετά αργότερα δημιουργήθηκε η μεσαιωνική πόλη Κάστρο, στα βόρεια του νησιού.

Αμέτρητοι κατακτητές πέρασαν από το νησί καταπατώντας το αλλά και αφήνοντας τα πολιτιστικά τους στοιχεία. Κατά την Τουρκοκρατία το νησί χρησίμευσε για τους θαλασσοπόρους ως ναυτική βάση. Αξίζει, μάλιστα να αναφέρουμε ότι στη Σκιάθο, και συγκεκριμένα στην Ι.Μ. Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, δημιουργήθηκε η πρώτη Ελληνική Σημαία, με άσπρο σταυρό σε γαλάζιο φόντο, τον Σεπτέμβριο του 1807.

Φυσικό επακόλουθο, λοιπόν, είναι η αρχιτεκτονική του νησιού να έχει διαμορφωθεί και επηρεαστεί ανά τους αιώνες δημιουργώντας ένα μίγμα νησιώτικου στοιχείου που δένει αρμονικά με Πηλιορείτικα και νεοκλασικά χαρακτηριστικά. Ο επισκέπτης στην πόλη της Σκιάθου αντικρίζει ως επί το πλείστον μικρά, διώροφα και πυκνοκατοικημένα αρχοντικά, φτιαγμένα από πέτρα και ασβέστη, ενώ έχουν απομείνει και κάποια απλούστερα αγροτικά σπίτια. Οι δε δρόμοι του νησιού είναι στενά, πλακόστρωτα σοκάκια με σχεδόν καμία διάταξη.

Μία μάλιστα από τις κατοικίες που αξίζει να επισκεφτεί κανείς είναι το σπίτι που έζησε ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ένας από τους σπουδαίους λόγιους του νησιού και από τους σπουδαιότερους της χώρας, 100 περίπου μέτρα από την ανατολική παραλία της πόλης της Σκιάθου. Πρόκειται για ένα απλό, λιτό οίκημα από πέτρα και ξύλο που παρουσιάζει όμως αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον και λειτουργεί σα μηχανή του χρόνου, ταξιδεύοντας στο παρελθόν το σημερινό επισκέπτη.

Μιλώντας για αξιοθέατα, δεν πρέπει κανείς να αμελήσει μία βόλτα στο Μπούρτζι, τη μικρή καταπράσινη χερσόνησο που χωρίζει το λιμάνι της Σκιάθου στα δύο. Εκεί μέχρι το 1660 βρισκόταν το φρούριο, το ύψος του οποίου δε μπορεί να προσδιοριστεί από τα σημερινά απομεινάρια. Το 1906 χτίστηκε στο Μπούρτζι το πρώτο δημοτικό σχολείο, το οποίο σήμερα έχει μεταμορφωθεί σε πολιτιστικό κέντρο, όπου στεγάζεται και ένα πανέμορφο θερινό θέατρο.

Και η ίδια η πόλη, όμως, παρουσιάζει «εξερευνητικό» ενδιαφέρον, αφού αποτελεί άλλωστε και το μοναδικό οικισμό του νησιού. Χτίστηκε σχετικά πρόσφατα, αμέσως μετά δηλαδή την απελευθέρωση από τους Τούρκους, στα νοτιοανατολικά άκρα του νησιού, πάνω στους λόφους που βρισκόταν ο αρχαίος οικισμός. Όταν βρεθεί κανείς στην πόλη, αξίζει να επισκεφθεί τη Μητρόπολη της Σκιάθου, τον Ι. Ν. Τριών Ιεραρχών, εκεί όπου λειτούργησε –μεταξύ άλλων- και ο παπα-Αδαμάντιος (πατέρας του Παπαδιαμάντη) και όπου σήμερα βρίσκεται και η θαυματουργός Εικόνα της Παναγίας της Εικονίστριας, από το 1650.

Κι αν ο ναός αυτός αφυπνίσει το θρησκευτικό σας αίσθημα, μη διστάσετε να ανηφορήσετε προς το Μοναστήρι της Ευαγγελίστριας, δέκα λεπτά από το λιμάνι, του οποίου η ανοικοδόμηση άρχισε το 1794. Πραγματικά ευλογημένο μοιάζει το μικρό αυτό εκκλησάκι με τον καταπράσινο περίβολο και τη μοναδική θέα. Στο κατώφλι του συναντά κανείς κατά καιρούς παγώνια, κλουβιά με παπαγάλους, πάπιες αλλά και ένα μεγάλο χώρο με εκκλησιαστικά είδη, γλυκά του κουταλιού και κρασί. Ένα συνονθύλευμα, δηλαδή γεύσεων, εικόνων και αρωμάτων.

Αναφερθήκαμε νωρίτερα και στο Κάστρο, τη χερσόνησο στα βόρεια του νησιού, στην οποία αναγκάστηκαν να καταφύγουν το 14ο αιώνα οι Σκιαθίτες για να γλιτώσουν από τις πειρατικές επιδρομές. Στα τείχη του φρουρίου έκτισαν τα μικρά και στενάχωρα σπίτια τους, τα εκκλησάκια τους και τις δεξαμενές τους για νερό. Με την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους και τη δημιουργία της πόλης το Κάστρο εγκαταλείφθηκε εντελώς και έτσι σήμερα στη θέση του απομένουν τα ερείπια των σπιτιών, ένα τμήμα τείχους και μερικές εκκλησίτσες. Κι όμως, τα ερειπωμένα χαλάσματα σε συνδυασμό με την άγρια φυσική ομορφιά του μέρους, προσδίδουν στην περιοχή μια γοητευτική επιβλητικότητα, που εντυπωσιάζει τον ταξιδιώτη.

Το πραγματικά εντυπωσιακό στοιχείο του νησιού, ωστόσο, είναι το υδάτινο: Οι παραλίες του. Δεν θα είναι υπερβολή να εξομολογηθούμε ότι στη Σκιάθο αντικρίσαμε την ομορφότερη παραλία του Αιγαίου, τις Κουκουναριές, στο νοτιοδυτικό άκρο του νησιού. Η παραλία, γνωστή και με το όνομα Χρυσή Άμμος, με τα γαλαζοπράσινα νερά, βαμμένα από τα δέντρα του δάσους που αγγίζουν σχεδόν το νερό, -αν και οργανωμένη- αποτελεί έναν επίγειο παράδεισο. Το μοναδικό τοπίο ομορφαίνει ακόμα περισσότερο με τη λιμνοθάλασσα Στροφυλιά, δίπλα στην παραλία, που φιλοξενεί έναν σπάνιο υδροβιότοπο προστατευμένο από Ευρωπαϊκά Περιβαλλοντικά Προγράμματα.

Η δεύτερη δημοφιλέστερη παραλία του νησιού, οργανωμένη και αυτή με beach bars, θαλάσσια σπορ και πλημμυρισμένη καθημερινά με νεαρούς τουρίστες, είναι ο Βρωμόλιμνος, νοτιότερα της πόλης. Μην σας ανησυχήσει το όνομα. Η παραλία κατέχει γαλάζια σημαία από την Ελληνική Εταιρία Προστασίας της Φύσης, και η μόνη περίπτωση να βρωμίσει είναι όταν πνίγεται -κυριολεκτικά- από κόσμο, τόσο που συχνά δε μπορεί καν να περπατήσει κανείς κατά μήκος τις θάλασσας εξαιτίας των υπεράριθμων ξαπλωστρών. Η τιμή τους μάλιστα, στα 8 ευρώ οι δύο με μία ομπρέλα, υπονοεί μάλλον ότι η παραλία ανταποκρίνεται περισσότερο σε… κοσμοπολίτες.

Αν, πάλι, προτιμάτε μία λιγότερο κοσμική παραλία, με καταγάλανα βαθιά νερά, βράχια, σπηλιές και «λαλάρια» (ολοστρόγγυλα, λευκά βότσαλα) προτιμήστε την ομώνυμη παραλία στο βορειοανατολικό άκρο του νησιού. Ο μόνος τρόπος να βρεθείτε στα Λαλάρια είναι δια θαλάσσης -και καιρού επιτρέποντος- με καΐκια που ξεκινούν κάθε πρωί από το λιμάνι και επιστρέφουν κάθε απόγευμα.

Στις παραλίες που αξίζει κανείς να επισκεφθεί περιλαμβάνονται επίσης ο Βασιλιάς, μία μεγάλη αμμουδερή παραλία 2 μόνο χιλιόμετρα από την πόλη, το Μανδράκι, στα βόρεια του νησιού, που λόγω των δυνατών ανέμων προσφέρεται για wind surfing, και η Ασέληνος με τη χοντρή άμμο και τα βότσαλα, όπου υπάρχει και οργανωμένο κάμπινγκ. Ενώ στη σχετικά δυσπρόσιτη, οδικώς, Μπανάνα θα απολαύσετε την όμορφη αμμουδιά και τα θαλάσσια παιχνίδια. Προσέξτε όμως, πίσω από τα βράχια, στη Μικρή Μπανάνα, η πλαζ καταλαμβάνεται αποκλειστικά από γυμνιστές.

Για φαγητό οι καλύτερες προτάσεις μας αφορούν την ταβέρνα «Καναπίτσα», στην παραλία Καναπίτσας, με έμφαση στα μαγειρευτά και τους θαλασσινούς μεζέδες, το εστιατόριο «1901 Εν Σκιάθω», στις Πλάκες, για μεσογειακές γεύσεις σε ένα ιστορικό κτίριο του 1900, ενώ για τοπικά μεζεδάκια επισκεφτείτε το τσιπουράδικο ”Μουράγιο”, στο λιμάνι. Πρόκειται για το πιο διαχρονικό στέκι των ψαροφάγων του νησιού.

Οι πιο ”ανήσυχοι” θα βρουν αμέτρητους λόγους να συνεχίσουν τη βραδιά τους στα bar και club παραλιακά της πόλης της Σκιάθου. Κοκτέιλ υπό το φως του φεγγαριού, κέφι και χορός με ξένους και ελληνικούς ρυθμούς σας περιμένουν για να απολαύσετε την πιο… ζωντανή πλευρά του νησιού. Από αυτά τα μαγαζιά ξεχωρίζουν το «Mainstreet club», το «Totem club» και το «Bluechicks bar».
Στη Σκιάθο μπορείτε να βρεθείτε με πλοίο ή δελφίνι από τον Αγ. Κωνσταντίνο Φθιώτιδος ή από το λιμάνι του Βόλου, αλλά και αεροπορικώς αφού το νησί διαθέτει έναν υπερσύγχρονο αερολιμένα.

(πηγή: www.in2life.gr)