Τα... μακαρόνια του διαβόλου

Το σκηνικό ειδυλλιακό. Παραθαλάσσιο μαγαζί σε κοσμοπολίτικο ελληνικό νησί. Προσεγμένο, με ναυτική διακόσμηση, ξύλινο πάτωμα και τεράστιες, άνετες καρέκλες που σου επιτρέπουν να γύρεις νωχελικά και να απολαύσεις τη θέα. Μία νεαρή σερβιτόρα πλησιάζει το τραπέζι για να πάρει παραγγελία. Διαδικασία που όμως αποδεικνύεται πιο δύσκολη και επίπονη από ό,τι θα φανταζόταν κανείς. Κατ’ αρχήν η -ευγενέστατη είναι η αλήθεια- κοπέλα δεν έχει τη δυνατότητα να αποκρυπτογραφήσει κανέναν από τους τίτλους που η φαντασία του ιδιοκτήτη έχει δώσει στα εδέσματα που προτείνονται στον κατάλογο. Ετσι, τα «μακαρόνια με φωτιά διαβόλου» παραμένουν ένα άλυτο μυστήριο μέχρι να φτάσουν στο τραπέζι μας και να ανακαλύψουμε ότι πρόκειται απλώς για μακαρόνια με κόκκινη σάλτσα και μπόλικη καυτερή πιπεριά και το «ριζότο με αρωματικά χόρτα» αποδεικνύεται ένα απλό σπανακόρυζο. Τα «ψάρια ημέρας» που προτάθηκαν ως «φρεσκότατος γαύρος» ήταν τελικά σαρδέλες. Οσο για τον προσδιορισμό των λαχανικών που περιλαμβάνονταν στη «σαλάτα εποχής» στάθηκε αδύνατος. Η παραγγελία του κρασιού αποδεικνύεται ακόμα πιο δύσκολη. Ο άνθρωπος που καλείται να μας εξυπηρετήσει και -γιατί όχι- να μας καθοδηγήσει, εκπλήσσεται όταν ανακαλύπτει ότι το αγιωργίτικο είναι... κόκκινο κρασί. Και βέβαια ούτε λόγος για σαμπανιέρα ώστε να μη ζεσταθεί το κρασί.

Η κοπέλα μάς ζήτησε συγγνώμη για την άγνοια, αλλά όπως μας εξήγησε εργαζόταν ως σερβιτόρα «ευκαιριακά». Ηταν ολοφάνερο ότι αντιμετώπιζε τη συγκεκριμένη δουλειά υποτιμητικά και δεν της περνούσε καν από το μυαλό ότι το να εργάζεσαι στον τομέα του τουρισμού, σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, είναι εξαιρετικά σημαντικό και, παρόλο που φαντάζει εύκολο, απαιτεί προσόντα και γνώσεις. Γιατί όμως να το σκεφτεί η ίδια, αφού δεν απασχολεί αυτόν που την προσέλαβε, ο οποίος για να γλιτώσει μερικά ευρώ, χάνει την ευκαιρία να βγάλει πολύ περισσότερα μελλοντικά. Και βέβαια δεν απασχολεί συνολικά όσους κόπτονται για τον τουρισμό αυτής της χώρας, μιλούν για επενδύσεις και υποδομές, για δείκτες αλλά δεν έχουν μεριμνήσει για το απλούστερο. Την κατάρτιση και την εξασφάλιση της επάρκειας εκείνων που αποτελούν το πρόσωπο, τη βιτρίνα όλης αυτής της βιομηχανίας.

Και βέβαια δεν νοιάζει ούτε εκείνους που «προωθούν» τα ελληνικά προϊόντα με καμπάνιες που όπως αποδεικνύεται κοστίζουν πολύ και αποφέρουν ελάχιστα. Γιατί βέβαια ποιο μέρος είναι καλύτερο για να γνωρίσουν, να γευτούν οι τουρίστες τα τοπικά ελληνικά προϊόντα, και στη συνέχεια να τα αναζητήσουν, αν όχι το ταβερνάκι, το εστιατόριο των διακοπών;

Με κίνδυνο να ακουστεί σαν γκρίνια, ακόμα θυμάμαι την έκπληξη, ανάμικτη ίσως και με λίγη δυσφορία, με την οποία Ιταλός σερβιτόρος με αντιμετώπισε όταν ζήτησα το κρέας, κατά την ελληνική συνήθεια, «λίγο πιο καλά ψημένο». Πρόκειται για παλιά ιταλική συνταγή με πληροφόρησε, δίνοντάς μου ένα σωρό πληροφορίες για την προέλευση και τον τρόπο εκτροφής του ζώου, τον τρόπο μαγειρικής και τα μυρωδικά χόρτα που χρησιμοποιούνται στο μαγείρεμα τα οποία, όπως μου είπε, φτάνουν φρέσκα κάθε πρωί ειδικά για να μαγειρευτεί αυτό το πιάτο. Αλήθεια, ψέματα, πάντως με έπεισε.

(πηγή: www.kathimerini,gr, 28/8/2008)