36 ώρες στην «πικάντικη» Οαχάκα του Μεξικού

Η Οαχάκα, η πόλη του Νότιου Μεξικού, με τις ρίζες στον αρχαίο πολιτισμό των Ζαποτέκ και το ισπανικό αποικιακό αρχιτεκτονικό ύφος, διακρίνεται για το πάθος των κατοίκων της. Αν και η πόλη έγινε πρόσφατα γνωστή ως επίκεντρο κοινωνικών διεκδικήσεων, με τη μεγάλη απεργία εκπαιδευτικών του 2006, η επιμονή και ο ζήλος φαίνονται σε κάθε δραστηριότητα στην Οαχάκα. Θα νιώσετε τα χαρακτηριστικά αυτά στην πολύβουη αγορά, θα τα δείτε στα πολύχρωμα τοπικά υφαντά και θα τα γευθείτε στη γαστρονομική σπεσιαλιτέ του τόπου: το μόλε, την πικάντικη σάλτσα (ντιπ) που συνοδεύει όλα τα γεύματα. Φροντίστε το ταξίδι σας να συμπέσει με κάποια από τις πολλές γιορτές, όπως την εβδομάδα των Χριστουγέννων ή τη Γιορτή των Ραδικιών και θα βιώσετε την πόλη σε όλο της το μεγαλείο.

Παρασκευη
3 μ.μ. Γλυκιά και πικάντικη πλατεία
Η καρδιά της Οαχάκα χτυπάει στην κεντρική σκιερή της πλατεία, το ζόκαλο, όπου εκτός από καφενεία θα βρείτε ζευγαράκια στη βόλτα τους, περιστασιακούς διαδηλωτές, καλλιτέχνες δρόμου, μουσικούς και επίμονους μικροπωλητές, που θα σας πουλήσουν χειροποίητες χτένες και αιώρες. Απολαύστε τη ζωντανή ατμόσφαιρα, μαζί με μία κούπα ζεστής πικάντικης σοκολάτας, όπως την πίνουν οι ντόπιοι, με αφράτο ψωμί για βούτημα. Ανηφορίστε την Αλκαλά, το δρόμο από καλντερίμι με τις χρωματιστές αποικιακές προσόψεις και προχωρήστε μέχρι το συμπαγές και γεμάτο κόσμο «Μερκάδο Χουαρέζ», το καλύτερο μέρος για να δοκιμάσετε τον αγαπημένο μεζέ των ντόπιων: τις ξεροτηγανισμένες ακρίδες, «τσαπουλίνες».

5 μ.μ. Τυμβωρύχοι
Για μία γεύση πολιτισμού, επισκεφθείτε το Μουσείο των Πολιτισμών της Οαχάκα, που κρύβει στο πίσω μέρος του τον Εθνοβοτανολογικό Κήπο και στεγάζεται στην επιβλητική παλιά μονή του Σάντο Ντομίνγκο, εκπληκτικό κτίσμα του 16ου αιώνα σε ρυθμό μπαρόκ. Οι αίθουσες του μουσείου διηγούνται τη συναρπαστική ιστορία του πολιτισμού των αυτοχθόνων. Εντύπωση προκαλούν οι χρυσοί, αργυροί και κρυστάλλινοι θησαυροί που βρέθηκαν στο «Μόντε Αλμπάν», την αρχαία πόλη, χτισμένη στην απέναντι βουνοκορφή, που γέννησε τον πολιτισμό της Οαχάκα.

8 μ.μ. Ραβιόλια Οαχάκας
Η τοπική κουζίνα είναι περισσότερο γνωστή για τα πλούσια υλικά της (γέμιση τσίλι, μαλακό κατσικίσιο τυρί, παχύ και πικάντικο μόλε) παρά για τις λεπτές γεύσεις της. Το εστιατόριο «Λος Ντανζάντες», όμως, πετυχαίνει να συνδυάσει τα παραπάνω γνωρίσματα. Σύγχρονα τοπικά πιάτα σερβίρονται στον καλαίσθητο εσωτερικό κήπο, ενώ δεν πρέπει να χάσετε το τσίλι ρεγιένο, με γέμιση μόλε και τα ραβιόλι ουιτλακότσε με σαλάτα κολοκύθας και αβοκάντο.

10 μ.μ. Ρυθμικό έθνος
Η νυχτερινή ζωή δεν θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί εκρηκτική σε αυτή την ήσυχη επαρχιακή πρωτεύουσα, αλλά μην πείτε κάτι τέτοιο στη νεολαία που συνωστίζεται κάθε βράδυ στην Καντέλα, με τη ζωντανή ορχήστρα σάλσα να ξεσηκώνει τους χορευτές. Τα τραπεζάκια στην καλαίσθητη αυλή προσφέρουν καταφύγιο σε όσους δεν έμαθαν ακόμη τα βήματα του λατινοαμερικάνικου χορού.

Σαββατο
9.30 π.μ. Γαστρονομική μύηση
Αποκτήστε οικειότητα με την κουζίνα της Οαχάκα, επιλέγοντας μονοήμερο μάθημα μαγειρικής στα Αγγλικά, που προσφέρει η Κάζα ντε λος Σαμπόρες Β&Β. Η «δασκάλα», Πιλάρ Καμπρέρα, θα σας δείξει πώς να ψωνίσετε τα σωστά υλικά στην αγορά της πόλης, προτού σας μάθει πώς να φτιάξετε νόστιμο γεύμα τεσσάρων πιάτων. Μπορείτε πάλι να περάσετε το πρωινό σας στην αγορά Μερκάδο ντελ Αμπάστος, για να δείτε και να μυρίσετε από κοντά τα ινδιάνικα μυρωδικά, τα γλυκίσματα, το φρεσκοψημένο κακάο, τα βουνά από ξερές καυτερές πιπεριές και τα προϊόντα των μικρών ορεινών τυροκομείων.

Μεσημέρι. Στο ψηλότερο βουνό
Παρ’ ότι η Οαχάκα βρίσκεται σε 1.520 υψόμετρο, το «Μόντε Αλμπάν», χτισμένο 400 μέτρα πιο ψηλά, δεσπόζει πάνω από την πόλη. Πρόκειται για την αρχαία πρωτεύουσα των Ζαποτέκ, ενώ σήμερα θα βρείτε εκεί άριστα διατηρημένες πλατείες, πέτρινους ναούς, απότομες σκάλες και ένα μικρό μουσείο. Για να φθάσετε εκεί, πάρτε το λεωφορείο από το ξενοδοχείο «Ριβέρα ντελ Ανχέλ», το οποίο πραγματοποιεί δρομολόγια κάθε μία ώρα.

3 μ.μ. Ονειρικός καμβάς
Οι εικαστικές τέχνες στην Οαχάκα διακρίνονται από πνεύμα «μαγικού ρεαλισμού». Η γεμάτη ζωντάνια γκαλερί «Αρτε ντε Οαχάκα», δίπλα στην κεντρική πλατεία, καταδεικνύει του λόγου το αληθές.

6 μ.μ. Δημιουργική διέξοδος
Η Οαχάκα είναι η πρωτεύουσα της λαϊκής τέχνης του Μεξικού, χάρη στα χειροτεχνήματα των γηγενών πολιτισμών των Ζαποτέκ και Μιξτέκο της κοιλάδας της Οαχάκα. Στο Κέντρο Χειροτεχνίας (Κάσα ντε λας Αρτεσάνιας) θα βρείτε τα περίφημα πράσινα ινδιάνικα κεραμικά, χειροποίητα κεντήματα και ζωγραφισμένα ξύλινα αγαλματίδια.

10 μ.μ. Ωρα για γιορτή
Αφού τσιμπήσετε τα αναγκαία μεζεδάκια «μόλε» στο εστιατόριο «Ελ Ναράνχο», γυρίστε πίσω στο Ζόκαλο για να απολαύσετε τη νυχτερινή θέα του καταπληκτικού καθεδρικού ναού της πόλης. Ακόμη και αργά τα βράδυ, θα παρακολουθήσετε σίγουρα κάποια θρησκευτική τελετή, μία επίδειξη πυροτεχνημάτων και αρκετούς πλανόδιους μουσικούς.

11 μ.μ. Καλά (οινο)πνεύματα
Πιείτε ένα ποτό στο σκοτεινό ρομαντικό μπαράκι «Λα Κουκαράτσα», όπου μπορείτε να διαλέξετε από μεγάλη ποικιλία μεσκάλ (τεκίλα). Μπορείτε αν θέλετε να ακούσετε τζαζ μουσική στο «Ελ Νουέβο Μπαμπέλ», δίπλα από την ολονύχτια υπαίθρια αγορά, γεμάτη μεζέδες και μεθυστικές μυρωδιές.

Κυριακή
9 π.μ. Πηλοπλαστική τέχνη
Προλαβαίνετε μια τελευταία βόλτα για ψώνια. Πάρτε ταξί μέχρι το μικρό χωριό Σαν Μπαρτόλο Κογιοτεπέκ, έντεκα χιλιόμετρα από την Οαχάκα, διάσημο για τα μαυριδερά κεραμικά του, που μοιάζουν περισσότερο με μεταλλικά σκεύη. Το μοναδικό χρώμα τους επιτυγχάνεται χάρη σε ειδικό τρίψιμο του πηλού, ενώ οι ντόπιοι ειδικοί δίνουν δημόσια μαθήματα, σε καθημερινή βάση, αποκαλύπτοντας τα μυστικά τους στους ενθουσιασμένους επισκέπτες.

Χρήσιμες πληροφορίες
Πού θα μείνετε:
Hotel La Provincia www.hotellaprovincia.com.mx
Camino Real Oaxaca www.camino-real-oaxaca.com
Csa de Las Bugambilias www.lasbugambilias.com

Τι θα κάνετε:
Μουσείο Πολιτισμών της Οαχάκα 951-5162991

Που θα φάτε:
Εστιατόριο Λος Ντανζάντες www.losdanzantes.com
Καντέλα 951-5142010
Κάσα ντε Λος Σαμπόρες www.laolla.com.mx/Oaxaca/sabores1.htm
Αρτε ντε Οαχάκα www.artedeoaxaca.com
Κάσα ντε λας Αρτεσάνιας 951-5141878
Εστιατόριο Ελ Ναράνχο www.elnaranjo.com.mx
Λα Κουκαράτσα 951-5011636

(πηγή: www.kathimerini.gr, 1/12/2007)

Φονικό το 2007 για τους δημοσιογράφους

Το έτος 2007 υπήρξε το πιο φονικό που έχει καταγραφεί ποτέ για τα μέσα μαζικής ενημέρωσης: τουλάχιστον 110 δημοσιογράφοι σκοτώθηκαν σε 27 χώρες από την 1η Ιανουαρίου, έναντι 96 το 2006, ανακοίνωσε σήμερα ο οργανισμός για την υπεράσπιση των δημοσιογράφων Presse Embleme Campagne (PEC), που έχει την έδρα του στη Γενεύη.

Η αύξηση είναι 14% σε σχέση με το 2006 και 60% σε σχέση με το 2005 (68 νεκροί).

Τα δύο τρίτα των δημοσιογράφων σκοτώθηκαν στις ζώνες συγκρούσεων (Ιράκ, Σομαλία, Σρι Λάνκα, Αφγανιστάν, Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό), σύμφωνα με την έρευνα του PEC, που αγωνίζεται για να υπάρξει μια συγκεκριμένη διεθνής σύμβαση για την προστασία των δημοσιογράφων στις ζώνες συγκρούσεων.

Για 5η διαδοχική χρονιά, το Ιράκ ήταν η πιο επικίνδυνη χώρα, καθώς σκοτώθηκαν εκεί 50 δημοσιογράφοι, ενώ συνολικά τουλάχιστον 250 δημοσιογράφοι έχουν σκοτωθεί μετά την αγγλο-αμερικανική εισβολή το Μάρτιο του 2003. Ποτέ μια σύγκρουση δεν είχε προκαλέσει τέτοια εκατόμβη στις τάξεις των μέσων ενημέρωσης, δήλωσε ο γενικός γραμματέας του PEC Μπλεζ Λαμπάν.

Στη δεύτερη θέση, η Σομαλία γνώρισε μια βίαιη επιδείνωση των συνθηκών ασφαλείας, καθώς οκτώ δημοσιογράφοι δολοφονήθηκαν φέτος, έναντι ενός μόνο πέρυσι. Η Σρι Λάνκα έρχεται στην τρίτη θέση, με επτά θύματα από τον εμφύλιο πόλεμο.

Η κατάσταση επιδεινώθηκε στο Πακιστάν, όπου πέντε δημοσιογράφοι σκοτώθηκαν. Η βία προκάλεσε τέσσερα θύματα στις τάξεις του Τύπου στο Αφγανιστάν, όπως και στις Φιλιππίνες.

Σ' αυτή τη μαύρη λίστα ακολουθούν η Αϊτή με τρεις νεκρούς, το ίδιο και η Κολομβία και το Μεξικό. Έρχονται μετά το Νεπάλ (2), η Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό (2), η Ερυθραία (2), η Ινδία (2) και η Γουατεμάλα (2).

Από ένα θύμα υπήρξε στην Ονδούρα, το Ουζμπεκιστάν, το Σαλβδόρ, τη Βιρμανία, τις ΗΠΑ, την Παραγουάη, τη Γάζα, τη Ζιμπάμπουε, τη Ρωσία, το Περού, τη Βραζιλία, την Γκάνα και την Τουρκία.

Το PEC ανακοίνωσε πως ξεκινάει παγκόσμιες διαβουλεύσεις πάνω σ' ένα προσχέδιο διεθνούς σύμβασης για την προστασία των δημοσιογράφων στις ζώνες συγκρούσεων και βίας.

(πηγή: www.flash.gr, 28/12/2007)

Επέκταση απαγόρευσης καπνίσματος στη Γαλλία

Η γαλλική κυβέρνηση επεκτείνει το μέτρο της απαγόρευσης του καπνίσματος σε μπαρ, καφέ και εστιατόρια, αλλά χάριν εορτών δίνει 24ωρη ...άφεση αμαρτιών στους καπνιστές επιτρέποντας το τσιγάρο την Πρωτοχρονιά.

Το κάπνισμα έχει απαγορευθεί στους περισσότερους δημόσιους χώρους της Γαλλίας από την 1η Φεβρουαρίου του 2007. Με νεότερη απόφαση του υπουργείου Υγείας η απαγόρευση γίνεται καθολική και δεν εξαιρούνται πλέον ορισμένοι χώροι με ειδική άδεια.

Η πλήρης απαγόρευση του καπνίσματος σε μπαρ, εστιατόρια, κέντρα διασκέδασης, καθώς και σε καζίνο και ξενοδοχεία, τίθεται τυπικά σε ισχύ από την 1η Ιανουαρίου, αλλά η κυβέρνηση θα κλείσει τα μάτια λόγω της ιδιαιτερότητας της ημέρας.

Από τις 2 Ιανουαρίου όμως το κάπνισμα τελειώνει...

Η Γαλλία έχει περίπου 13,5 εκατ. καπνιστές σε πληθυσμό 60,7 εκατομμυρίων. Όπως καπνιστής αψηφήσει την απαγόρευση κινδυνεύει με πρόστιμο 450 ευρώ, ενώ για τους ιδιοκτήτες που δεν εφαρμόσουν το μέτρο το πρόστιμο φθάνει τα 750 ευρώ, αναφέρει το BBC.

Ανάλογη απαγόρευση ισχύει στη Βρετανία, την Ιταλία, την Ιρλανδία και την Ισπανία.

(πηγή: www.in.gr, 28/12/2007)

Με διαβατήριο στην ΠΓΔΜ (FYROM)

Από το νέο έτος (2008) παύει η ισχύς του μέτρου που επέτρεπε την είσοδο Ελλήνων στην ΠΓΔΜ μόνο με την επίδειξη αστυνομικής ταυτότητας και χωρίς διαβατήριο, καθώς η χώρα θέτει σε εφαρμογή νέος νόμο για την παραμονή και διακίνηση αλλοδαπών.

Το μέτρο για την είσοδο Ελλήνων μόνο με αστυνομική ταυτότητα άρχισε να ισχύει μόλις τον φετινό Ιούλιο. Την απόφαση είχε ανακοινώσει τότε ο υπουργός Εξωτερικών Αντόνιο Μιλόσοσκι, χαρακτηρίζοντάς την χειρονομία καλής θέλησης που εκφράζει τη βούληση της χώρας του για σχέσεις καλής γειτονίας με την Ελλάδα.

Την πρωτοβουλία για την είσοδο Ελλήνων στην ΠΓΔΜ χωρίς διαβατήριο είχαν οι ομοσπονδίες ξενοδόχων και τουριστικών πρακτορείων της ΠΓΔΜ, έπειτα από δραστική μείωση των Ελλήνων επισκεπτών, οι οποίοι είναι οι πλέον πολυάριθμοι τουρίστες στη χώρα.

(πηγή: www.in.gr, 28/12/2007)

Ο «χάρτης» της σαμπάνιας στη Γαλλία επεκτείνεται

Ο δήμαρχος Σερζ Μουσό φαίνεται ότι διοικεί ένα από τα πιο φτωχά δημαρχεία της Γαλλίας. Ισόβιος αγρότης, κυβερνά αυτό το χωριό των 50 κατοίκων, το Σερβάλ, από ένα τριώροφο κτίσμα, όπου τα μοναδικά στολίδια είναι οι ξεφτισμένες σημαίες της Γαλλίας και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αλλά, πίσω από το κτίριο βρίσκεται κρυμμένος ένας χώρος που, σύμφωνα με τον Μουσό, κρατά το κλειδί της ευημερίας.

Είναι εδώ, στη σπηλιά του τρωγλοδύτη, όπου ο Μουσό, 66 ετών, έχει φυλάξει εκατοντάδες μπουκάλια αφρώδους κρασιού, από σταφύλια της δικής του παραγωγής. Μια μέρα ελπίζει να το αποκαλέσει σαμπάνια. Σε μια πρόχειρη τελετή δοκιμής στο δημαρχείο, σήκωσε ψηλά ένα ποτήρι του δικού του ποτού. «Κοιτάξτε τις φουσκάλες, αυτές τις μικροσκοπικές μπουρμπουλήθρες!» πρότεινε. «Αυτό είναι μαγεία, ποίηση - πολύ διαφορετικό από αυτό που φτιάχνουν οι μεγάλοι παραγωγοί σαμπάνιας».

Σύμφωνα με τη γαλλική νομοθεσία, το μοναδικό σαμπανιζέ κρασί σε ολόκληρο τον κόσμο που δικαιούται το όνομα Σαμπάνια, με κεφαλαίο, πρέπει να είναι φτιαγμένο από σταφύλια της γαλλικής γης. Αλλά καθώς η παγκόσμια ζήτηση αυξάνεται ταχέως, εντείνονται και οι πιέσεις για την επέκταση της χώρας της Σαμπάνιας. Οι μεγάλοι παραγωγοί ζητούν εγγυήσεις για μακροπρόθεσμη πρόσβαση σε μεγαλύτερες ποσότητες των κατηγοριών πινό νουάρ, σαρντονέ και πινό μενιέρ, που χρησιμοποιούνται για την αληθινή σαμπάνια. Την ίδια στιγμή, αγρότες και ιδιοκτήτες γης, οι οποίοι δεν εντάσσονται στην καθορισμένη χώρα της Σαμπάνιας, ελπίζουν τώρα να μπουν στο κλαμπ των προνομιούχων.

Η μυστική λίστα
Για τον λόγο αυτό, ομάδα εμπειρογνωμόνων, διορισμένων από την κυβέρνηση, εκπόνησε τον περασμένο Οκτώβριο έναν μυστικό κατάλογο 40 κοινοτήτων, που θα μπορούσαν να προστεθούν στις 319 κοινότητες οι οποίες ήδη έχουν κατακτήσει τον τίτλο AOC (Ονομασία Ελεγχόμενης Προέλευσης), δηλαδή το πιστοποιητικό της αυθεντικότητας του περιεχομένου, των μεθόδων παραγωγής και της γαλλικής προέλευσης της σαμπάνιας. Εάν εγκριθεί η πρωτοβουλία, θα σημάνει τη μεγαλύτερη επέκταση των αμπελώνων σαμπάνιας, μετά οκτώ δεκαετίες. Ο κατάλογος διέρρευσε αρχικά στον τοπικό Τύπο, πυροδοτώντας κύμα διαμαρτυριών, εκκλήσεις για δικαιοσύνη και φήμες για το ποιος θα σπεύσει να επωφεληθεί της νέας κατάστασης. Για παράδειγμα, οι αμπελώνες του Μουσό έμειναν απέξω. Mόνο μια κοινότητα στην περιοχή Εσν, όπου ανήκουν τα χωράφια του, περιελήφθη, δυστυχώς για τον δήμαρχο.

«Είναι ακατανόητο», δήλωσε ο Μουσό, του οποίου η οικογένεια καλλιεργεί σταφύλια και άλλα είδη στην πετρώδη γη της εδώ και πολλές γενιές. «Εχουμε ακριβώς το ίδιο έδαφος όπως οι περιοχές που επελέγησαν, τον ίδιο ήλιο, τους ίδιους όμορφους λόφους. Αυτή η γη είναι τόσο τέλεια, που τα σταφύλια φυτρώνουν κι από μόνα τους στις αυλές μας». Παρότι η γη του απέχει περίπου ενάμισι χιλιόμετρο από την επίσημη Γη της Σαμπάνιας, ο Μουσό είναι ένας αουτσάιντερ, στον οποίον απαγορεύεται να πωλήσει αυτό που ανεπίσημα αποκαλεί Vin de Serval. Σφραγίζει τα μπουκάλια του με μεταλλικά πώματα. Τα πώματα της σαμπάνιας είναι ακριβά.

Για πολλά χρόνια ο κ. Μουσό ανήκε σ’ έναν σύλλογο 350 συνταξιούχων και ενεργών αγροτών, οι οποίοι είχαν αποστολή τους να εντάξουν τη γη του Εσν στους επίσημους αμπελώνες Σαμπάνιας. Ο σύλλογος κρατά αρχεία από φωτογραφίες ηλικίας έως και δέκα ετών, που δείχνουν τους αμπελώνες του Μουσό και τις αποδείξεις της παράδοσης της οικογενειακής σοδειάς σ’ έναν επίσημο οίκο παραγωγής σαμπάνιας στη διάρκεια του 1962, όταν η νομοθεσία δεν ήταν τόσο αυστηρή. Ωστόσο, άλλοι οι οποίοι έχουν αναμειχθεί στον ανασχεδιασμό του Χάρτη της Σαμπάνιας στη Γαλλία τηρούν πιο σκληρή γραμμή, βεβαιώνοντας ότι η απόφαση είναι πολύ πιο πολύπλοκη από το μέγεθος και το σχήμα της μπουρμπουλήθρας...

Απορρίπτουν τους αγρότες σαν τον Μουσό ως απελπισμένους ρομαντικούς, οι οποίοι ελάχιστα κατανοούν τα πέντε κριτήρια που σχετίζονται με την τωρινή έρευνα: την ιστορία της σαμπάνιας, τη γεωγραφία, τη γεωλογία, την αγρονομία κι έναν σκοτεινό τομέα, που αποκαλείται φυτοκοινωνιολογία και αφορά τη μελέτη των κοινοτήτων των φυτών. «Είναι σαν τον διαγωνισμό για τη Μις Κόσμος. Ολες οι διαγωνιζόμενες πιστεύουν ότι είναι οι ομορφότερες», δήλωσε ο Γκισλέν ντε Μοντγκολφιγκέ, επικεφαλής της Ενωσης Παραγωγών Σαμπάνιας.

Ο βασικός λόγος για την αναταραχή που συνοδεύει την επέκταση του επίσημου κλαμπ των παραγωγών είναι φυσικά το χρήμα. Η αξία της αγροτικής γης που καλλιεργείται για την παραγωγή σαμπάνιας είναι τουλάχιστον 200 φορές υψηλότερη από αυτή της γης που χρησιμεύει για την καλλιέργεια σιτηρών, όπως λέει ο Ντάνιελ Λόρσον, εκπρόσωπος της επιτροπής επαγγελματιών παραγωγών σαμπανιζέ κρασιού. Ο Τομ Στίβενσον, ο Βρετανός συγγραφέας της «Παγκόσμιας Eγκυκλοπαίδειας της Σαμπάνιας και του Αφρώδους Κρασιού» εκτίμησε, σε μια ανάλυσή του τον Νοέμβριο, ότι δεδομένης της τοποθεσίας των 40 προτεινόμενων κοινοτήτων θα προστεθούν στην επίσημη Γη της Σαμπάνιας περί τα 1.200 έως 4.800 εκτάρια. Αυτό σημαίνει ότι θα δημιουργηθεί, για τους ιδιοκτήτες γης, πλούτος ύψους έξι έως εννέα δισεκατομμυρίων ευρώ.

Ωστόσο, μερικοί από τους τυχερούς δεν θέλουν να αρχίσουν από τώρα τους πανηγυρισμούς. Για παράδειγμα, ο Νοέλ Μορί και ο αδελφός του καλλιεργούν σταφύλια για σαμπάνια στις κοινότητες Μπρουά και Φοντέν Ντενί, που σύμφωνα με πληροφορίες θα περιληφθούν στη Γη της Σαμπάνιας. «Ο κόσμος εδώ χαίρεται λες κι έχουμε κερδίσει κανένα λαχείο, αλλά δεν έχουμε ιδέα για το τι έγινε, για το πώς οι ειδικοί αυτοί επέλεξαν τους αμπελώνες», λέει ο Μορί, ενώ άλλοι συμπολίτες του εξηγούν ότι τα ονόματα των μελών της εν λόγω επιτροπής δεν έχουν δημοσιοποιηθεί, κάτι που δημιουργεί υποψίες για τη μεροληψία τους.

«Προσωπικά, δεν έχω υψηλές προσδοκίες. Αναμένω ένα μικρό ποσοστό κέρδους και προτιμώ να είμαι πολύ επιφυλακτικός μέχρι να δω τι θα συμβεί μετά»...

(πηγή: www.kathimerini.gr, 28/12/2007)

Δαμασκός, πολιτιστική πρωτεύουσα των Αράβων το 2008

Η Δαμασκός ορίστηκε πρωτεύουσα του αραβικού κόσμου για το 2008

Πολιτιστική πρωτεύουσα του αραβικού κόσμου για το 2008 ορίστηκε η πρωτεύουσα της Συρίας, Δαμασκός, η οποία θα φιλοξενήσει σε όλη τη διάρκεια του έτους μουσικές, θεατρικές και άλλες εκδηλώσεις, στις οποίες θα συμμετάσχουν μεταξύ άλλων η Λιβανέζα ντίβα Φαϊρούζ, ο Αμερικανός διανοούμενος Νόαμ Τσόμσκι και ο Τσέχος συγγραφέας Μίλαν Κούντερα.

Κάθε χρόνο ο Αραβικός Σύνδεσμος ορίζει μια αραβική πρωτεύουσα, για να φιλοξενήσει πολιτιστικές εκδηλώσεις. Το 2007 πολιτιστική πρωτεύουσα του αραβικού κόσμου ήταν το Αλγέρι.

Η Φαϊρούζ, η οποία θεωρείται η μεγαλύτερη τραγουδίστρια του αραβικού κόσμου μετά το θάνατο της Αιγύπτιας Ουμ Καλσούμ, θα εμφανιστεί μετά τις 28 Ιανουαρίου στην παλαιά πρωτεύουσα των Ουμαγιάδων (661-750), 20 χρόνια μετά την τελευταία συναυλία της στη Συρία.

Για το Μάιο έχει προγραμματιστεί διάσκεψη, στην οποία θα λάβουν ο Αμερικανός διανοούμενος Νόαμ Τσόμσκι, ο Τσέχος συγγραφέας Μίλαν Κούντερα και η Χιλιανή συγγραφέας Ιζαμπέλ Αλιέντε, ανηψιά του δολοφονημένου προέδρου της Χιλής Σαλβαδόρ Αλιέντε.

(πηγή www.in.gr, 2/1/2008)

Πολιτιστική πρωτεύουσα του αραβικού κόσμου για το 2008 αναλαμβάνει από τον Ιανουάριο η Δαμασκός, με συναυλίες κορυφαίων ονομάτων της αραβικής καλλιτεχνικής σκηνής αλλά και συνέδριο στο οποίο μετέχουν μεγάλοι δυτικοί διανοητές.

Η Λιβανέζα Φαϊρούζ, η σπουδαιότερη τραγουδίστρια του αραβικού κόσμου μετά τη θρυλική Ουμ Καλσούμ, πρόκειται να ανέβει στη σκηνή στις 28 Ιανουαρίου, αφού πρώτα γίνουν οι τελετές έναρξης των εορτασμών, με πυροτεχνήματα από το όρος Κουασιούν, που βρίσκεται έξω από τη Δαμασκό. H εμφάνιση της Φαϊρούζ θα αποτελέσει μεγάλο πολιτιστικό γεγονός, καθώς θα είναι η πρώτη της συναυλία στη Δαμασκό μετά από είκοσι χρόνια.

Συνέδριο τον Μάιο
Τον Μάιο οργανώνεται συνέδριο με συμμετοχή μεταξύ άλλων του Αμερικανού διανοουμένου Νόαμ Τσόμσκι, του Τσέχου συγγραφέα Μίλαν Κούντερα και της Χιλιανής Ιζαμπέλ Αλιέντε, συγγραφέως και κόρης του δολοφονηθέντος προέδρου Σαλβαδόρ Αλιέντε.

Δεν καλωσορίζουν όμως όλοι τους εορτασμούς. Με το χαρακτηρισμό «εφήμερες γιορτές» ο Σύρος συγγραφέας Ιμπραήμ Χατζ Αμπντί επεσήμανε ότι «οι Σύροι διανοούμενοι ίσως πίστευαν τις υποσχέσεις των οργανωτών αν συνοδεύονταν από προσπάθειες για την απελευθέρωση ενός από τους σημαντικότερους διανοουμένους της χώρας, του Μισέλ Κιλό». Ο Κιλό φυλακίστηκε το 2006 επειδή υπέγραψε τη διακήρυξη «Δαμασκού-Βηρυτού, Βηρυτού-Δαμασκού» που υποστήριζε τον περιορισμό της συριακής επιρροής στον Λίβανο, ενώ φέτος τον Μάιο καταδικάστηκε σε τρία χρόνια στη φυλακή. Τη διακήρυξη είχαν υπογράψει περίπου 300 επιφανείς Σύροι και Λιβανέζοι, εκ των οποίων πολλοί έχουν καταλήξει στη φυλακή. Επιπλέον, τις τελευταίες εβδομάδες, οι συριακές δυνάμεις ασφαλείας προχώρησαν σε συλλήψεις άλλων επτά διανοουμένων που είχαν ζητήσει ενυπόγραφα τον εκδημοκρατισμό της Συρίας.

Δεν αναβαθμίζεται
Τα σχόλια του Ιμπραήμ Χατζ Αμπντί γράφτηκαν στην παναραβική εφημερίδα «Αλ Χαγιάτ», που εκδίδεται στο Λονδίνο. Μέσα από τις σελίδες της «Αλ Χαγιάτ», άλλος Σύρος συγγραφέας καταφέρθηκε επίσης εναντίον της διοργάνωσης «Η εμπειρία μου με τους οργανωτές γρήγορα εξανέμισε οποιαδήποτε ελπίδα ότι ο ρόλος του πολιτισμού, που έχει υποβαθμιστεί εδώ και δεκαετίες, θα αναβαθμιστεί ξανά», έγραψε ο Σαμάρ Γιαζμπέκ.

Κάθε χρόνο, ο αραβικός σύνδεσμος ορίζει την «πολιτιστική πρωτεύουσα του αραβικού κόσμου». Η φετινή πρωτεύουσα (2007) ήταν το Αλγέρι.

(πηγή: www.kathimerini.gr, 28/12/2007)

Cruising Galápagos, marveling at the mysteries of life on Earth

The Galápagos have served as a laboratory for life ever since they bubbled up above the ocean's surface more than five million years ago.

Today there are 13 main islands, and the newest are still being created by volcanic activity. The most recent eruption occurred in 2005. All species on the islands arrived through some extraordinary luck or toughness: seeds blown by the wind or carried in the stomachs of birds; small land tortoises that drifted for months on ocean currents, or on rafts of vegetation that blindly bumped up against the new land. Those that survived the harsh environment gave rise to an astonishing array of endemic species: marine iguanas, tool-using finches, giant tortoises that weigh almost 320 kilograms, or 700 pounds. Life evolved in quiet isolation, unaffected by the outside world.

No longer a lonesome outpost of life untouched by humans, today the Galápagos are a laboratory of conservation, where humans' fraught relationship with the natural world can be studied and, hopefully, repaired. In 1959, the centenary of the publication of Darwin's "Origin of Species," the Ecuadorean government declared the archipelago a national park. Today, 97 percent of the archipelago is preserved, along with 103,600 square kilometers, or 40,000 square miles, of the surrounding ocean.

Working with the Ecuadorean National Park Service, organizations like the Charles Darwin Foundation finance conservation programs, education and scientific research.

A nascent "voluntourism" movement in the Galápagos allows for deeper connection with the place than that afforded from a cruise ship anchored off the coast. I encountered several travelers who had come to spend their vacations helping to eradicate invasive plant species (like raspberry) with an organization called Jatun Sacha. Perhaps not the most relaxing or glamorous vacation, but one that can have a real effect on a unique and fragile part of world heritage.

But everyone, volunteers and package tourists alike, is really here for the charismatic megafauna. We visit the excellent interpretive center on the edge of town, with exhibits explaining the island's history, flora and fauna, and current conservation issues. Armed with a head full of scientific trivia and an amateurish grasp of taxonomy, we set out to gawk at the island's indifferent native inhabitants.

The Galápagos are, in this regard, not so different from Manhattan, where the commoners breathlessly tally their sightings of aloof celebrities. But on San Cristóbal, the animals are the real celebrities.

In the following days we cavort with baby sea lions at their colony on the tiny island of Isla Lobos. We snorkel with hammerhead sharks and sea turtles and eagle rays off of Leon Dormido. Above forests of candelabra cactus and saltbrush, we watch male frigate birds puff out their bright-red neck pouches like balloons in hopes of finding a mate. From the deck of our boat we spot blue-footed boobies dive-bombing for fish.

As the rest of the crew haul their boards to a nearby point break (the Galápagos have excellent surfing), I crouch in the lava rocks along the shoreline, getting within a meter of a sluggish, enormous pair of marine iguanas, their mottled black skin a perfect camouflage on the basaltic rock. On encountering the creatures, the young Darwin, caught up in the spirit of scientific inquiry, flung one repeatedly into the surf to see how well it could swim.

On our last day on San Cristóbal, before my cohort Rhys Hayes, an Australian Internet entrepreneur, and I fly back to the mainland and the rest of the crew sets sail for the 5,600-kilometer crossing to the Marquesas, we pay a visit to the most famous inhabitants of the Galápagos: the giant tortoises. The tortoises are the undisputed kings here; the islands themselves are named for them (galapago is an archaic Spanish word for "saddle," so called for the shape of their shells). Surviving as long as two centuries, there are still Galápagos tortoises that lived here when Darwin explored the islands.

Rhys and I take one of the island's few paved roads to the national park's tortoise breeding center. Following a path through a parched and stunted forest of native manzanillo trees, we come across a dozen giant tortoises settling into a lunch of fresh leaves. They are between 50 and 100 years old, and move at a pace that befits their longevity. They bump one another as they feed, their shells making a sound like coconuts being knocked together.

The tortoises had it rough in the early years of human intrusion into their world. Their population, once as high as 100,000, was nearly wiped out, many slaughtered for their fat, which was rendered into lamp oil. Thousands more were captured and stacked upside down in the holds of ships, where they would stay alive for years without food or water, providing a source of fresh meat. Even Darwin notes in his journals that not only did he attempt to ride atop their shells, but that "the young tortoises make excellent soup."

Today, an active breeding program has been undertaken, and the 11 remaining subspecies of giant tortoises are being brought back from the brink. In May, scientists claimed they may even have found a genetic relative of Lonesome George, long thought to be the last Pinta tortoise on earth. Rhys and I peer into a tortoise nursery at perfectly formed baby tortoises the size of golf balls. The hatchlings will spend years here before being released into the wild. With a little luck and help, these babies will be plodding through the underbrush a century from now.

I crouch down, watching as they slowly extend their long wrinkled necks to strip leaves from branches, their black eyes glimmering with awareness behind the dusty green-gray of their faces. It is an astonishing, unmediated view of the natural world, though I am certain I am anthropomorphizing when I detect a hint of both sadness and hope in their eyes. It is more likely a reflection of my own sadness at the damage we have done, and hope that humans can turn things around in time to save this unique corner of the world.

What I discovered in our crossing and exploration of the Galápagos is hard to pinpoint: as with any such travels the epiphanies come later. Darwin explored these islands for five weeks, out of a sea journey of five years. When he returned to England he never left again, and did not publish "The Origin of Species" for 23 more years. But there is a tantalizing moment in his journals from the Galápagos (later published as "The Voyage of the Beagle") that indicates all he was on the cusp of understanding: "Both in space and time, we seem to be brought somewhat near to that great fact - that mystery of mysteries - the first appearance of life on earth."

In an age of the disappearance of life on earth, I felt at least closer to understanding the significance of its diversity, and of its fragility.

(πηγή: www.iht.com, 27/12/2007)

The worst of the European airports

As we sat for an hour waiting to deplane at Leonardo da Vinci Airport from a short-haul flight this year, the pilot got on the public address system. "Sorry," he intoned. "Everybody knows this is one of Europe's worst airports."

At the time it seemed hard to argue: After the 50-minute flight and the wait to get off the plane, we would wait another hour around a carousel before receiving our luggage.

But these days, there is intense competition for the title of "worst airport."

Each year, the World Airport Awards, given by an air travel research and consulting firm called Skytrax, honor the best airports. Only a few in Europe made the top 10 this year: Munich is No. 4, Zurich is No. 6, Amsterdam Schiphol is No. 7 and Madrid Barajas is No. 10. The top three are in Asia, while no U.S. airports made the list.

While passenger numbers have skyrocketed in the past decade, airports have expanded in a makeshift fashion, leaving travelers to hike longer and longer distances. The treks are best suited for marathoners, doable for fit mortals. I am not quite sure how people with children or those who are elderly or have disabilities are expected to handle them.

Add to that the fact that air traffic and security procedures have both grown more onerous, and bad airport experiences far outnumber the good ones. So outing the worst airports may be more useful than praising the best.

In that spirit, and as a frequent flier around Europe, I have polled my fellow road warriors over the past two months - on airplanes, in security lines and at taxi ranks - to come up with an entirely unscientific survey of Europe's worst.

And though I am no statistician, I think it must be significant that nearly everyone gives the same response: London Heathrow is, hands down, the worst, cited by 100 percent of respondents, as the scientists say.

Charles de Gaulle outside Paris came in a close second. Leonardo da Vinci at Fiumicino, near Rome, and the Frankfurt airport won honorable, or should I say dishonorable, mentions.

"Heathrow is horrible," said Howard Brennan, a businessman from the United States. "You wouldn't believe the waits. It's too congested, and you have to sprint to get between gates. If you fly first class they are sometimes helpful, but only sometimes, even then."

Jeffrey Pappin, a business consultant in London, said it was "always amusing to look at the signs that inform you that it takes 25 minutes to walk to a particular gate." As for Heathrow's amenities, Pappin said, "One only knows through experience and secret knowledge where the restrooms and business lounges are tucked away."

To be fair, London, as a target of terrorism, has particularly pressing security issues. Nevertheless, the lines for passport control for non-EU citizens can take hours, even at odd times of the day. I recently had the misfortune to arrive at Heathrow from Rome late at night, around the same time as jumbos from Moscow; Almaty, Kazakhstan; Islamabad; Lagos; and other far-flung locations.

The line through an airless tunnel was long, the wait 90 minutes long, and British airport employees yelled nearly nonstop to those in the line that they should "step aside" (to where?) to allow EU residents through.

Another common complaint about London is the British security policy that strictly limits carry-on luggage to one bag. That includes laptops, purses, briefcases, the works. To get into the security area, you must have it all in one. The result is the human traffic jam outside the screening area as people attempt to cram laptops into handbags or handbags into laptop carriers.

The policy seems particularly pointless because the second you show that it can all be put together and pass into the security area, you are harangued with announcements asking you to unbundle it again, removing laptops, wallet and liquids for inspection.

(Helpful hint: Bring a fold-up bag into which you can dump your computer and briefcase or handbag.)

One good point about Heathrow: It has a remarkably efficient, if expensive, connection to central London, the Heathrow Express train to Paddington Station, which takes 15 minutes and costs from £14.50, or more than $28, for a one-way ticket.

If Heathrow is like being on a Long March, then Charles de Gaulle in Paris, according to one fellow traveler, is "like being in an Escher print."

The terminals, A through F, look identical and are widely spread out. The signs are poor. Ask an airport employee where to find the check-in counter for your flight and you often get bad advice. And then you are far from your boarding gate.

Security lines for check-in and especially for transfers to flights leaving the European Union are endless, inefficient and poorly organized, so forget about making tight international connections. Airlines like Air France and Lufthansa still sell flights as if post-9/11 security had never happened. They will allow travel agents to book transfers in Paris and Frankfurt with less than an hour between flights. Not a chance you will make a connection in that time!

The various hotels around Charles de Gaulle do a great business playing host to connecting passengers who have missed flights.

"If you don't know the airport, it's really hard to find things," said Nada Kranjc, from Ptuj, Slovenia. "And no one is very pleasant."

Yes: The worst thing is that when you have missed your plane or cannot figure out which of the lines leads to your connecting flight or need helping interpreting the brave new world of airport security, you are at the mercy of indifferent, aloof Parisian airline or airport employees.

In Britain, airport employees hand out clear zip-lock plastic bags in which passengers are required to place carry-on liquids and gels. At CDG it is another matter: Last week a colleague bought a sealed box of expensive perfume that, security personnel decided, required an additional clear plastic bag. In Paris, it turns out, those have to be purchased - back in the concourse - for 10 euro cents, or nearly 15 U.S. cents, at a stationery store called Relay.

After racing to Relay and returning with said plastic bag, the colleague was informed that it was the wrong one. When, about to miss her flight, she exploded in Italian, she was rebuked by a screener: "You have to speak French here!"

It is a particularly galling (Gaulle-ing?) experience.

Mention Frankfurt airport to frequent fliers between Europe and the United States and you are bound to hear about the "rainbow" tunnel, a subterranean tube illuminated with varicolored neon lights. It seems miles long and ends in mountainous staircases in both directions. There are two very slow elevators as alternatives to the stairs.

"The place is really annoying," said Walter Konkin, an American.

And is Brussels a generally efficient airport? Happy that your flight arrived on time? You'll still be late.

"It is as though they wanted to disguise the fact that Belgium is a small country by having you walk for miles and miles to baggage claim," Pappin said.

Leonardo da Vinci did not rank highest in my survey of bad airports. But I suspect that is largely because it is small and not a frequent transfer point and because people expect Italy to be somewhat dysfunctional.

"I don't know," said Julia Pool, a lawyer who travels frequently in Europe. "When you wait in London it's really irritating, but when you wait in Rome it feels charming."

Objectively, Leonardo da Vinci is dirty. Gate assignments change with the wind. Your plane lands on time, and then you wait for the Italian airport guy to open the door. (Espresso time?)

But what really stands out are the incredibly long lines to check in for U.S. flights and the abysmal luggage handling. No Roman who can help it checks luggage here.

One Saturday this autumn on my way to New York, the check-in line for flights stretched the entire length of the terminal (and out the door) and was 10 people wide. It took two to three hours of dragging luggage forward by inches to reach the desk. People with walkers and carrying screaming infants were not excused.

There were occasional announcements calling people on imminently departing flights to the front of the line. But - Catch-22 - that helped only if you were close enough to the front of the line to hear them.

I got two explanations for the congestion: Cruise ships arrive in Rome on Saturdays, and there was an undefined "problem" with luggage handling. It must have been a big problem since, when the belt started turning at the carousel at JFK airport in New York, it turned out that not a single checked bag had made it onto the plane.

In my survey I tried to be positive, always asking about best airports as well. Munich, Zurich, Schiphol and Barajas were praised, as well as a few smaller airports. Shannon in Ireland won plaudits because, as Konkin said, "at least there you can get a pint of Guinness when you're stuck."

n many cases there is little one can do to prevent airport stress these days - and most of my respondents noted that airport experiences are even worse in the United States. So perhaps the best course is to resort to skills I have learned in Italy: Lower expectations, slow down a bit and enjoy the moment, wherever.

On a recent flight between Rome and London, my seatmate, Gaetano Pace, gave me a list of the airports he disliked (Heathrow, Frankfurt, Charles de Gaulle) and those he liked (Barajas and Schiphol). But then he added: "You know, you have to spend so much time in airports these days that what matters to me is whether there are nice shops, a good bar or a restaurant."

(πηγή: www.iht.com, 28/12/2007)

Αράχοβα: Κοσμική και γραφική

Ανηφορίστε στο γραφικό χωριουδάκι που έχει μεταμορφωθεί σε γκλάμορους χειμωνιάτικο προορισμό.

Πέρα από την αξεπέραστη γραφικότητα, καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη αυτού του μικρού χωριού σε πόλη-χειμερινό στέκι αποτέλεσε η θέση του. Χτισμένο αμφιθεατρικά, σε ανοιχτό ορεινό τοπίο, μέσα στο πράσινο, με άπλετο φως, πολύ κοντά στους Δελφούς και στο πιο οργανωμένο χιονοδρομικό κέντρο που διαθέτει η χώρα μας.

Η κοσμοσυρροή έφερε και την εξάπλωση. Η Αράχοβα έγινε άκρως κοσμοπολίτικη, με θαυμάσια καταλύματα, καλά εστιατόρια και καφέ-μπαρ καθώς και μπουτίκ που προσφέρουν από τυρί και μέλι μέχρι φλοκάτες, υφαντά, τουριστικά είδη και τις γνωστότερες φίρμες σπορ ρούχων και αξεσουάρ.

Η πόλη
Ακριβώς στο σημείο αυτό το 1826 ο Καραϊσκάκης κατατρόπωσε τις ορδές του Μουσταφάμπεη, ελευθερώνοντας έτσι την Ανατολική Στερεά. Γι' αυτό οφείλετε να δείτε και την προτομή του ήρωα στην είσοδο της πόλης. Επίσης προσκυνήστε σε δύο ενδιαφέρουσες εκκλησίες, τον Aγιο Γεώργιο και τον Aγιο Ιωάννη, όπου με την ευκαιρία θα θαυμάσετε και τις όμορφες αγιογραφίες τους.
Πολύ κοντά στην Αράχοβα βρίσκεται και το Κορύκειο ’ντρο, για να ταξιδέψουμε και λίγο στη μυθολογία. Εκεί, μέσα στις μυστηριώδεις σπηλιές, ελάμβαναν χώρα απίστευτα κυνηγητά και χαριεντισμοί ανάμεσα στο θεό Πάνα και τις Νύμφες - και... Δίας οίδε πού κατέληγαν! Εσείς απλά θα δείτε όμορφους σχηματισμούς από σταλακτίτες και σταλαγμίτες.

Στους Δελφούς
Απέχουν μόνο 7 χλμ. και εκπέμπουν μία σχεδόν μεταφυσική ομορφιά... Δεν τη διάλεξαν τυχαία οι αρχαίοι ημών πρόγονοι αυτή την τοποθεσία για να στήσουν το σπουδαιότερο ιερό τους. Προσέξτε το τοπίο. Πάρτε έναν ξεναγό και ζητήστε του να σας διηγηθεί την ιστορία των Δελφών σαν παραμύθι και όχι σαν καθηγητής Ιστορίας. Θα ενθουσιαστείτε βλέποντας το θέατρο, το στάδιο, το μεγαλόπρεπο ναό του Απόλλωνα και τα σπιτάκια των «θησαυρών» που η κάθε πόλη αφιέρωνε στο θεό κρύβοντας μέσα θησαυρούς, κάτι σαν «τάματα». Δείτε ύστερα το σημείο όπου η Πυθία έδινε τους χρησμούς εισπνέοντας περίεργα χόρτα? Επίσης το μαγευτικό «κατέβασμα» της Κασταλίας πηγής και τέλος το μουσείο με καταπληκτικά εκθέματα και τον Ηνίοχο -ένα από τα ομορφότερα αγάλματα της αρχαιότητας- να ξεχωρίζει.

Σκι για όλους
Τρία χιονοδρομικά κέντρα βρίσκονται κοντά στην Αράχοβα, τα οποία επισκέπτονται ορδές φανατικών σκιέρ κυρίως τα Σαββατοκύριακα. Ο Γεροντόβραχος (17 χλμ.), τα Κελλάρια (23 χλμ.) και η Φτερόλακκα (26 χλμ). Το πιο μεγάλο και οργανωμένο χιονοδρομικό κέντρο της χώρας, αυτό του Παρνασσού, διαθέτει πολλές πίστες για μικρούς και μεγάλους, αναβατήρες, σχολές και δασκάλους, καταστήματα αξεσουάρ, εστιατόρια κ.λπ.

(πηγή: www.7merestv.gr)

Νέα Υόρκη: Η πόλη που δεν κοιμάται ποτέ

«Always celebrating»! Αυτή η φράση-κλειδί θα σας οδηγήσει στην παγκόσμια πρωτεύουσα τις ημέρες των γιορτών.

Ξεκινήστε από το Μανχάταν, όπου χτυπά η καρδιά της Νέας Υόρκης. Διάσημο για τους ουρανοξύστες του, τις γέφυρές του και τα ξέφρενα πάρτι του, το Μανχάταν αποτελεί το πιο χάι σημείο συνάντησης. Εκεί βρίσκεται και ένα από τα σημαντικότερα μουσεία του κόσμου, το ΜοMA (Museum of Modern Art), καθώς και τα Guggenheim, Metropolitan Museum, Whitney και Frick. Ξεχωρίζει ακόμη η πασίγνωστη Metropolitan Opera ή Μet. Στο κέντρο του Μανχάταν βρίσκεται η Μέκκα του Θεάτρου, το περίφημο Μπρόντγουεϊ, που κατά καιρούς έχει αναδείξει πολύ καλούς καλλιτέχνες. Ειδικότητά του τα μιούζικαλ. Αν σας περισσέψει λίγος χρόνος και αν βρείτε θέσεις, αξίζει τον κόπο να παρακολουθήσετε μια από τις πολλές και πρωτοποριακές παραστάσεις που δίνονται εκεί. Δρόμο δρόμο θα φτάσετε και στο Rockefeller Center. Εκεί θα δείτε τη μεγαλύτερη αίθουσα θεαμάτων στον κόσμο: το Radio City. Για φοβερή θέα της πόλης με τους ουρανοξύστες της ανεβείτε στο Empire State Building.

Περάστε και από το χώρο όπου κατέρρευσαν οι Δίδυμοι Πύργοι και αφήστε ένα λουλούδι για τα θύματα της τρομοκρατίας. Το απογευματάκι αξίζει να κάνετε μια βόλτα στο διάσημο Σέντραλ Παρκ, όπου θα δείτε ένα σωρό αυτοσχέδιες εκδηλώσεις, χορούς, παραστάσεις κ.λπ. Προσέξτε, όμως, μη σας πάρει η νύχτα, γιατί τα πράγματα γίνονται κάπως επικίνδυνα.

Μια μέρα μπορείτε να την αφιερώσετε κάνοντας το γύρο του νησιού με το καραβάκι για να δείτε από κοντά το σήμα κατατεθέν της Νέας Υόρκης, το άγαλμα της Ελευθερίας. Μπορείτε μάλιστα να σκαρφαλώσετε ως το Στέμμα!

Δημοφιλείς συνοικίες
Στην Times Square στο Times Cafe μαζεύονται μοντέλα, φωτογράφοι, ηθοποιοί και ζωγράφοι. Στην πλατεία αυτή συγκεντρώνονται όλοι για να γιορτάσουν ξέφρενα τον ερχομό του νέου έτους. Επισκεφτείτε επίσης την ιστορική Τσάιναταουν, όπου επιβάλλεται να καθίσετε για κινέζικο, καθώς και τις τρομερές συνοικίες Χάρλεμ και Μπρονξ, όπου θα έρθετε σε επαφή με την κουλτούρα των δρόμων και της μουσικής ραπ. Αν σας έλειψε το ελληνικό στοιχείο κατευθυνθείτε στην Αστόρια. Οι περισσότεροι Έλληνες ζουν εκεί.

Η πιο διάσημη όμως συνοικία της Νέας Υόρκης είναι το Γκρίνουιτς Βίλατζ, όπου συχνάζουν αλλά και κατοικούν πολλοί και... διάφοροι. Εκεί θα δείτε καλλιτέχνες, «ψώνια», μποέμ τύπους, καθώς η περιοχή θεωρείται από τις πιο απελευθερωμένες, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό! Το Σόχο επίσης συγκεντρώνει όλη την αφρόκρεμα του καλλιτεχνικού κόσμου. Το βραδάκι θα βολτάρετε στην περιοχή Τραϊμπέκα, αγαπημένο στέκι ηθοποιών και σκηνοθετών. Μην ξεχνάτε ότι η Νέα Υόρκη δεν κοιμάται ποτέ!

(πηγή: www.7merestv.gr)

Γιάννενα: Ατμοσφαιρικό τοπίο

Ισορροπώντας ανάμεσα στους θρύλους και τη σύγχρονη ζωντάνια, τα Γιάννενα είναι ιδανικά για χειμωνιάτικες διακοπές.

Σταθείτε φτάνοντας μπροστά στο μόλο και θαυμάστε την ιστορική λίμνη με τα καταπράσινα ήρεμα νερά. Σε κάποια απόσταση θα δείτε το θρυλικό νησί να ξεπροβάλλει, τα φώτα από τα μαγαζιά που αγκαλιάζουν τις όχθες της, τα παλιά αρχοντικά σπίτια και τα χρώματα που σκορπίζονται στο γιαννιώτικο ορίζοντα και καθρεφτίζονται στη λίμνη. Από τη δεξιά πλευρά θα αντικρίσετε το κάστρο, το μιναρέ και την παλιά οχυρωμένη πόλη, που ορθώνουν περήφανα το ανάστημά τους και αναβιώνουν ιστορικές μνήμες.

Το κάστρο
Ξεκινήστε την περιήγησή σας από το κάστρο, που υπήρξε ο αρχικός πυρήνας της πόλης. Χτισμένο σε μία μικρή χερσόνησο που προβάλλει στη λίμνη, στη σημερινή του μορφή είναι αποτέλεσμα των εκτεταμένων εργασιών που έγιναν από τον Αλή πασά στις αρχές του 19ου αιώνα. Μέσα στο τείχος θα δείτε δύο ακροπόλεις: τη βορειοανατολική, όπου ήταν χτισμένα τα ανάκτορα των βυζαντινών ηγεμόνων της πόλης, και την εσωτερική ακρόπολη, γνωστή ως Ιτς Καλέ. Σήμερα στην κορυφή της βορειοανατολικής ακρόπολης δεσπόζει το τζαμί του Ασλάν πασά, όπου στεγάζεται το Δημοτικό Μουσείο με πολύτιμες παραδοσιακές φορεσιές, κοσμήματα, έργα αργυροχρυσοχοΐας και κεραμικής, ξυλόγλυπτα έπιπλα και αντικείμενα από τις τρεις κοινότητες (χριστιανική, εβραϊκή και τουρκική) που συμβίωναν στην πόλη.

Στο Ιτς Καλέ θα επισκεφθείτε το Βυζαντινό Μουσείο στο ισόγειο του τέως βασιλικού περιπτέρου που περιλαμβάνει ευρήματα από διάφορες περιοχές της Ηπείρου. Αριστερά του Μουσείου θα συναντήσετε το Φετιχιέ τζαμί και τον τάφο του Αλή πασά, ενώ εντός των τειχών θα έχετε τη δυνατότητα να δείτε την Εβραϊκή Συναγωγή, το μοναδικό μνημείο που σώζεται από την αλλοτινή ισχυρή εβραϊκή κοινότητα των Ιωαννίνων. Μέσα στο κάστρο βρίσκεται επίσης το λεγόμενο Θησαυροφυλάκιο, όπου θα δείτε έκθεση αργυροχρυσοχοΐας με εκκλησιαστικά και κοσμικά αντικείμενα.

Το νησί
Δεύτερος σταθμός της περιήγησής σας το νησί, με τα εντυπωσιακά ιστορικά του μοναστήρια, τα γραφικά δρομάκια, τις ολάνθιστες αυλές των σπιτιών του και τους θρύλους που το ακολουθούν. Στα μοναστήρια του -Φιλανθρωπινών, Στρατηγοπούλου, Ελεούσας, Αγ. Ιωάννη Προδρόμου και Αγ. Παντελεήμονος-, τα οποία είναι χτισμένα από μεγάλες βυζαντινές οικογένειες, θα θαυμάσετε τις ανεκτίμητης αξίας τοιχογραφίες που απεικονίζουν την ιστορία της ορθοδοξίας και του πολύπαθου ελληνισμού, θα δείτε τον τάφο του ποιητή Αλέξανδρου Πάλλη και θα κάνετε μια υπέροχη βόλτα στο νησί, που οι θρύλοι λένε ότι είναι ακόμη στοιχειωμένο από τις γυναίκες που σκότωσε ο Αλή πασάς.

Εκδρομή
Σε κοντινή απόσταση από τα Ιωάννινα, στο χωριό Πέραμα, αξίζει επίσης να δείτε το περίφημο σπήλαιο, που ξεχωρίζει για τους εντυπωσιακούς σταλακτίτες, σταλαγμίτες και δαιδαλώδεις διαδρόμους του, ενώ ενδιαφέρον παρουσιάζει και το Μουσείο Κέρινων Ομοιωμάτων Π. Βρέλλη. Από τα Γιάννενα θα εξορμήσετε στα γραφικά Ζαγοροχώρια και στο ιστορικό και πανέμορφο Μέτσοβο.

(πηγή: www.7merestv.gr)

Η Μακεδονία «βράζει» τσίπουρο παντού

Τους τελευταίους μήνες, σε όλη τη Μακεδονία, οι αμπελουργοί «βράζουν» το τσίπουρό τους, και μαζί γιορτάζουν τη συγκέντρωση των αγαθών της γης, για να περάσουν το χειμώνα.

Ο Γιάννης Νιβουρλής, τρίτη γενιά αμπελοπαραγωγών, μαζί με τους φίλους του, κάλεσε όλους να γευτούν το καινούργιο τσίπουρο, στη 2η Γιορτή Τσίπουρου στην Ίδα του δήμου Εξαπλατάνου στην Αριδαία της Πέλλας. 120 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, σε ένα ωραιότατο φυσικό περιβάλλον, μια καταπληκτική ηλιόλουστη κρύα ημέρα, πολλοί λάτρεις του τσίπουρου βρέθηκαν στο παραδοσιακό αποστακτήριο του «Παραγωγού Νιβουρλή», την Κυριακή, 25/11/2007.

Ο Γιάννης Νιβουρλής παράγει τσίπουρο με γλυκάνισο και χωρίς γλυκάνισο, ή ακόμα και με κρόκο (Safran) Κοζάνης με διαδικασία μετάβρασης και πολλές τεχνικές λεπτομέρειες, που μεταδίδονται από πατέρα σε γιο. Από τους ιδιόκτητους αμπελώνες με Αμάσιο και Ροδίτη στους πρόποδες του Πάικου, ο «Παραγωγός Νιβουρλής» διαθέτει εξαιρετικό «μπρούσκο» κρασί.

Στη γιορτή, συνεισέφεραν πολλοί φίλοι και φίλες από τη νεολαία του χωριού Ίδα, κυρίως στο σερβίρισμα αλλά και στο ψήσιμο των τοπικών λουκάνικων. Τυρόπιτες, χορτόπιτες και άλλα εδέσματα, πρόσφερε η οικογένεια Νιβουρλή, ενώ τα τουρσιά του Στέλιου έδωσαν μια άλλη γεύση στη Γιορτή Τσίπουρου.

Η Γιορτή Τσίπουρου, γίνονταν κάθε χρόνο την τελευταία Κυριακή του Νοεμβρίου και εδώ και 2 χρόνια ο Γιάννης Νιβουρλής την καθιέρωσε σαν προσφορά στους φίλους και γνωστούς, όπως άλλωστε κάνουν όλοι όσοι «βράζουν» τσίπουρο.

(πηγή: www.travelreport-int.gr, 09/12/2007)

Στο χωριό του Άη Βασίλη

Συνήθως τα Χριστούγεννα, χρησιμοποιούμε σαν άλλοθι τα παιδιά μας για να ξαναζήσουμε εμείς οι μεγάλοι τα χριστουγεννιάτικα όνειρα που δε μπορέσαμε ποτέ να πραγματοποιήσουμε.

Ένα τέτοιο «ευχάριστο άλλοθι είναι και το ταξίδι στη μακρινή Φινλανδία , όπου σύμφωνα με την παράδοση είναι η χώρα του Αϊ Βασίλη, το χωριό του που τόσες φορές έχουμε απολαύσει στις τηλεοπτικές οθόνες μας και πολλές φορές έχουμε ευχηθεί «αχ να ήμουνα και εγώ εκεί»!

Στη πραγματικότητα η χώρα του Αϊ Βασίλη, η παγωμένη αλλά μαγευτική Λαπωνία, ούτε ιδιαίτερα μακριά μας βρίσκεται, ούτε απρόσιτη είναι.

Απέχει μόλις τέσσερις ώρες με το αεροπλάνο και όλα τα μεγάλα ταξιδιωτικά γραφεία οργανώνουν ταξίδια εκεί. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν, να ταξιδέψουμε μαζί στην παγωμένη Λαπονία....

Ξεκινάμε με πτήση τσάρτερ και φθάνουμε κατά κανόνα μεσημέρι. Με την άφιξη, μας μοιράζονται στολές, μπότες, σκουφιά και γάντια, για να αντιμετωπίσουμε το πολικό ψύχος της χώρας...Το τοπίο γύρω μας είναι μαγευτικό. Τα ξύλινα σπιτάκια μέσα στα δάση που περνάμε στο Ροβανιέμι (62 χιλιάδες κάτοικοι) την πλησιέστερη πόλη στο ποθητό χωριό , είναι σαν τα παραμυθένια σπιτάκια των νάνων.

Ο στολισμός είναι διακριτικός και βασίζεται κυρίως στον φωτισμό , παρά στην πολυτέλεια. Εδώ η ημέρα διαρκεί το χειμώνα, μόνο περίπου δυόμισι ώρες και όλη η άλλη «ημέρα» είναι νύχτα. Εδώ ζούμε τις μακριές πολικές νύχτες, που είναι γεμάτες από χριστουγεννιάτικα όνειρα και μύθους....

Χιόνι πολύ, χαμηλές θερμοκρασίες και φυσικά οι χιονάνθρωποι, κάνουν το Ροβανιέμι ξεχωριστό

Στο κεντρικό οίκημα στο χωριό του Αη Βασίλη, συναντάς επισκέπτες κάθε ηλικίας και βέβαια κάθε φυλής

Τα ξενοδοχεία της πόλης του Ροβανιέμι είναι πολλά, αλλά δύο είναι τα πλέον γνωστά και άνετα και συγκεντρώνουν πολλούς έλληνες επισκέπτες. Είναι καλύτερα πάντως να προτιμήσουμε οργανωμένες εκδρομές. Τα μέρη που αξίζει να επισκεφτούμε είναι:

Το πάρκο της Ρανούα.
Πολικές αρκούδες , τάρανδοι και πουλιά που επιβιώνουν σε κρύο, μας μεταφέρουν σε τόπους και εποχές μαγικές. Μετά από περιπλάνηση τριών ωρών στο δάσος του πάρκου καταλήγουμε σε ζεστό σαλέ με σούπα από σολομό και κρασί από βατόμουρα.

Το αγρόκτημα με τα χάσκις (όμορφα σκυλιά).
Έλκηθρα με γούνες σέρνονται από χάσκις , ενώ καταλήγουμε σε βόλτα με snowmobiles , μέσα σε άλλο δάσος προς το Ροβανιέμι.

Βόλτα με το παγοθραυστικό
εμπειρία μοναδική που ολοκληρώνεται με μια «βουτιά» στα παγωμένα νερά του Βόρειου Πόλου.

Ξενάγηση στο ονειρεμένο χωριό του Αϊ Βασίλη, στα όρια του αρκτικού κύκλου. Ακούστε τα ξωτικά και τις φωνές τους στη σπηλιά του Αϊ Βασίλη, στείλτε κάρτες στους αγαπημένους σας από το Ταχυδρομείο του Αϊ Βασίλη, πάρτε πιστοποιητικό ότι φθάσατε στον αρκτικό κύκλο. Το κυριότερο φωτογραφηθείτε μαζί του και πιείτε ζεστή σοκολάτα στα όμορφα καφέ, ρουφήξτε κάθε ώρα από αυτό το ταξίδι. Είναι το ομορφότερο παιδικό σας όνειρο....

Ο σολομός δεν λείπει από κανένα αξιοπρεπές Φινλανδικό menu και φυσικά, δεν θα πρέπει να παραλείψετε να δοκιμάσετε τον τάρανδο, που τον μαγειρεύουν υπέροχα

Μπορείτε να βρείτε στο ίντερνετ λεπτομέρειες για το Ροβανιέμι στη διεύθυνση www.rovaniemi.fi και www.santaclauslive.com. To κυριότερο μπορείτε να βλέπετε εικόνες από τη πόλη με κάμερες που έχουν τοποθετηθεί στους κεντρικούς της δρόμους.

Πρακτικές συμβουλές:
Φορέστε ισoθερμική στολή, προμηθευτείτε ζεστές μπότες για το χιόνι, καλύψτε το κεφάλι με ζεστά σκουφιά η καπέλα ,και οι φωτογραφικές μηχανές και βιντεοκάμερες είναι απαραίτητες για ένα ταξίδι που από όλους χαρακτηρίζεται ως «ταξίδι ζωής»...

(πηγή: www.fe-mail.gr, 16/12/2007)

Χριστούγεννα στο Ίνσμπρουγκ

Tο Ίνσμπρουγκ, πρωτεύουσα του ομοσπονδιακού κρατιδίου του Τυρόλου, στη δυτική Αυστρία, βάζει τα καλά του στη διάρκεια των Χριστουγέννων και υποδέχεται χιλιάδες ξένους. Είναι σημείο αναφοράς για τις χριστουγεννιάτικες διακοπές, όχι μόνο για τους πιτσιρικάδες, αλλά και τους μεγάλους.

Οι χριστουγεννιάτικες αγορές στους δρόμους της πόλης είναι μαγνήτης για τους επισκέπτες. Στις μεσαιωνικές πλατείες στήνονται παζάρια για μικρούς και μεγάλους, όπου όλοι χάνονται στη μαγεία των ημερών και στη λάμψη των δώρων.

Δεν είναι τόσο η μορφή του Αγίου Νικολάου που σε βάζει στο πνεύμα των Χριστουγέννων. Είναι η ατμόσφαιρα της πόλης: τα πλακόστρωτα, οι μεσαιωνικές πλατείες, τα κτήρια, οι άνθρωποι, οι μυρουδιές, τα πολύχρωμα δώρα, που σε παρασύρουν.

Οι προετοιμασίες αρχίζουν πολύ καιρό πριν, με την κατασκευή των κοστουμιών και των μασκών. Κάποιοι φορούν έτοιμες στολές. Άλλοι τις φτιάχνουν μόνοι τους.

Η παραδοσιακή χριστουγεννιάτικη αγορά του Ίνσμπρουγκ άνοιξε στις 18 Νοεμβρίου. Η μεγαλύτερη αγορά βρίσκεται γύρω από το γιγάντιο χριστουγεννιάτικο δέντρο που στήνεται δίπλα στην χαρακτηριστική χρυσή οροφή της πόλης- ένα μπαλκόνι στην κεντρική πλατεία, απ΄ όπου ο αυτοκράτορας κάποτε παρακολουθούσε αθλητικές εκδηλώσεις. Οι πάγκοι είναι γεμάτοι με χριστουγεννιάτικα διακοσμητικά, παραδοσιακά προϊόντα του Τυρόλου, κεριά και διάφορες λιχουδιές. Η μυρουδιά από τα αυστριακά γλυκά, στα οποία κυριαρχεί η κανέλα γεμίζει τον αέρα.
Παρά τις λιχουδιές και τα αγαθά, μην παρασυρθείτε και χάσετε την εμφάνιση των σαλπιγκτών στο χρυσό μπαλκόνι. Κάθε απόγευμα, στις 5.30, οι σαλπιγκτές εμφανίζονται στο μπαλκόνι του αυτοκράτορα. Ένα θέαμα που κανένας επισκέπτης του Ίνσμπουργκ δεν ξεχνά.

Κάθε χρόνο, κατά μήκος της οδού Χέρζογκ-Φρίντριχ, διοργανώνονται διάφορες εκδηλώσεις που έχουν τις ρίζες τους στην τυρολέζικη παράδοση. Παράλληλα διάφορες ορχήστρες παίζουν παραδοσιακή μουσική.

Η χριστουγεννιάτικη αγορά στο ιστορικό κέντρο της πόλης λειτουργεί μέχρι τις 27 Δεκεμβρίου, αλλά την ημέρα των Χριστουγέννων είναι κλειστή.

Ωστόσο υπάρχουν πολλές εκδηλώσεις και αγορές σε άλλα σημεία της πόλης. Η αγορά στην κεντρική εμπορική οδό Μαρίας - Θηρεσίας, παραμένει ανοιχτή μέχρι τις 6 Ιανουαρίου.

Όμως οι χριστουγεννιάτικες αγορές σε αυτόν τον δρόμο, συνηθίζονται μετά τις 23 Νοεμβρίου. Στη γειτονική πλατεία διοργανώνονται διάφορες εκδηλώσεις μέχρι τις 23 Δεκεμβρίου.

Η πλατεία αυτή προσφέρει μια θαυμάσια θέα προς τις κορυφές της οροσειράς Νόρντκεντε, που συνήθως είναι χιονισμένες. Φέτος, λίγες μέρες πριν από τα Χριστούγεννα εγκαινιάζεται μια διαδρομή με τραίνο, που οδηγεί τον επισκέπτη στις κορυφές αυτές, σε υψόμετρο 2.300 μέτρων, που δεν διαρκεί πάνω από 25 λεπτά.

Για τους φίλους της εκκλησιαστικής μουσικής, πρέπει να τονιστεί ότι η χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα δεν εξαντλείται στις υπαίθριες αγορές και στα παραδοσιακά προϊόντα. Ο καθεδρικός ναός του Αγίου Ιακώβου προγραμματίζει μια σειρά από μουσικές εκδηλώσεις, στο πνεύμα των ημερών.

Μία άλλη πρόταση για τους επισκέπτες είναι το Μουσείο Παραδοσιακής Τέχνης στην πρωτεύουσα του Τυρόλου, όπου εκτίθενται -στο πνεύμα των Χριστουγέννων- περίπου 40 συνθέσεις με φάτνες, κατασκευασμένες από ξύλο και χαρτί, κάποιες από τις οποίες είναι του 18ου αιώνα.

Περισσότερες πληροφορίες για τις ομορφιές του Ίνσμπρουγκ, στην ιστοσελίδα www.innsbruck.info.

(πηγή: www.ana.gr)

Βερολίνο

Όσο τα δέντρα της φλαμουριάς ανθίζουν ακόμα στο Unter den Linden (linden: φλαμουριές) το Βερολίνo θα είναι πάντα Βερολίνο.
"Marlen Detrich"

Εκεί που η Ανατολή συναντά τη Δύση, στη μητρόπολη και τη καρδιά της ραγδαία αναπτυσόμενης Ευρώπης. Η μεγαλύτερη Γερμανική πόλη που είναι σε θέση να προσφέρει πληθώρα ευκαιριών για διασκέδαση, αναζωογόνηση, δημιουργικότητα, ευμάρεια και πρόοδο όσον αφορά τις επιστήμες και την οικονομία. Πρωτεύουσα της Γερμανίας, δυναμική, κοσμοπολίτικη και δημιουργική, έτοιμη να φιλοξενήσει και ν’ αφομειώσει κάθε τρόπο ζωής.
Στις 3 Οκτωβρίου του 1990 δώθηκε τέλος στις σχεδόν σαρακονταετή διαμάχες πολιτικού και οικονομικού περιεχομένου που μαζί με τα τείχη διχοτομούσαν τη πόλη. Επανέκτισε το κύρος της σαν πόλη χωρίς όμως να εξαλειφθούν πλήρως τα στοιχεία που τη διαιρούσαν. Ήταν η απαρχή για τη χρονοβόρα διαδικασία δημιουργίας μιας πόλης.
Η συνένωση των δύο πόλεων δεν είχε ως αποτέλεσμα την απόλυτα ομοιόμορφη ανάπτυξή της, αφού οι δομικές αλλαγές που πραγματοποιήθηκαν δεν είχαν μόνο ως γνώμονα την ομοιογένεια, καταλυτική ηταν η επιρροή του γενικού πνεύματος της παγκοσμιοποίησης. Αντίθετα με την οικονομία που δείχνει να ευνοήθηκε. Ένα από τα παγκόσμια φαινόμενα που έλαβε χώρα στη πόλη του Βερολίνου μετά τη συνένωση, ήταν αυτό της αποκέντρωσης.

ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ
Το Ράιχσταγκ: (1884-1894 σε σχέδια του Παουλ Βάλοτ) υπήρξε θέατρο πολλών μεγάλων γεγονότων στην ιστορία της Γερμανίας. Από τον εξώστη της, ο σοσιαλοδημοκράτης ηγέτης Φιλιπ Σάιντερμαν ανακήρυξε τη Δημοκρατία της Βαιμάρης, το 1918.
Το 1933, η πυρκαγιά που κατέστρεψε μέρος του Ραιχσταγκσγκεμπόιντε έδωσε στον Χίτλερ τη δικαιολογία που ζητούσε για να κηρύξει κατάσταση έκτακτης ανάγκης και να θέσει εκτός νόμου το κομουνιστικό κόμμα. Το 1945, ο νικηφόρος σοβιετικός στρατός ύψωσε τη σημαία του στη στέγη του κτιρίου. Το 1995 ο καλλιτέχνης Κριστο και η γυναίκα του Ζαν-Κλοντ τύλιξαν ολόκληρο το κτίριο, σε μια βραχύβια εκδήλωση τέχνης που τράβηξε την προσοχή ολόκληρου του κόσμου. Το κτίριο αναπαλαιώνονταν μέχρι το 2000, οπότε και φιλοξένησε και πάλι το γερμανικό κοινοβούλιο (Μπούντεσταγκ)
Η πύλη του Βρανδεμβούργου: είναι το απόλυτο σύμβολο του Βερολίνου και της επανένωσης της Γερμανίας. Άνοιξε το 1788 από τον Καρλ Γκοτχαρτ Λανγκχαους στο τείχος που τότε περιεβαλλε την πόλη, ακολουθώντας την ροή του ποταμού Σπρέε. Η πύλη βρίσκονταν στην αρχή της λεωφόρου Ουντερ ντεν Λιντεν και αποτελούσε την είσοδο της πόλης. Το σχέδιο του προπυλαιου (μήκος 38μ. Πλάτος 11μ. Και ύψος 25 μ.) βασιζόταν στα Προπύλαια της Ακρόπολης των Αθηνών. Το 1973 τοποθετήθηκε στην κορυφή του το χάλκινο γλυπτό του Γιοχαν Γκοτφριντ Σάντορ Quadriga (που καταστράφηκε στη διάρκεια των βομβαρδισμών του Β Παγκόσμιου Πολέμου και αργότερα αντικαταστήθηκε από ένα αντίγραφο).
Όταν χτίστηκε το τείχος η πύλη βρέθηκε στον ανατολικό τομέα και μέχρι το Δεκέμβριο του 1989 δεν ήταν προσιτή στους τουρίστες. Η πύλη δεσπόζει στην Παριζερ πλατς, όπου άλλοτε κατοικούσαν ευγενείς. Σήμερα τα νεοκλασικά κτίρια της περιοχής έχουν αναπαλαιωθεί και πρεσφερουν αρμονικά δεμένο αστικό τοπίο.
Ούντερ ντεν Λίντεν : (Υπό τας Φιλύρας) αρχικά (1575) ήταν η οδός πρόσβασης προς τα ανάκτορα, θέατρο μεγάλων πομπών επί Πρώσων βασιλέων και Κάιζερ, τόπος περιπάτου της αστικής τάξης, εμπορική αρτηρία επί βιομηχανικής επανάστασης και λεωφόρος του θριάμβου του σοσιαλισμού επί Λαϊκής Δημοκρατίας. Εδώ βρίσκονται η παλιά σοβιετική πρεσβεία, η εθνική βιβλιοθήκη, το άγαλμα του Φρειδερίκου ΄Β και το περίφημο ανάκτορο του Γουλιέλμου Ά.
Η Αλεξάντερπλατς στη δεκαετία του 1920, ήταν μια από της μεγάλες διόδους της πόλης. Μετά το ΄Β παγκόσμιο πόλεμο, έγινε μνημείο σοσιαλιστικής αρχιτεκτονικής και κεντρικό του ανατολικού Βερολίνου. Σήμερα τα λιτά κτίρια της αντικαθιστούνται από μοντέρνους ουρανοξύστες. Ο πύργος της τηλεόρασης που δεσπόζει στην πλατεία είναι το τρίτο υψηλότερο κτίριο στην Ευρώπη και ο περιστρεφόμενος θόλος του από γυαλί και σίδερο προσφέρει πανοραμική θέα του Βερολίνου. Στη νότια πλευρά βρισκεται το Ρότες Ράτχαους (κόκκινο Δημαρχείο), του 19ου αιώνα, με ένα πύργο που θυμίζει λίγο Μπιγκ Μπεν.
Η περιοχή που βρίσκεται από την Αλεξάντερπλατς μέχρι τη Νικολάιφίρτελ ήταν αρχικά η καρδιά του Βερολίνου. Καθώς περνάτε μπροστά από μεσαιωνικές εκκλησίες, ροκοκό ανάκτορα και τσιμεντένια κτίρια της κομμουνιστικής περιόδου, η ιστορία της πόλης στην κυριολεξία ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια του επισκέπτη.
Η Ποτσντάμερ πλατς: τη δεκαετία του 1920 ήταν το πιο πολυσύχναστο σταυροδρόμι του Βερολίνου. Μετά την ανέγερση του τείχους, η περιοχή ερήμωσε, αλλά σήμερα στη περιοχή έχουν υλοποιηθεί τα μεγαλύτερα οικοδομικά προγράμματα του κόσμου. Στην ευρύτερη περιοχή του Ποτσντάμερ έχουν ανεγερθεί πολλά γραφεία, κατοικίες, καταστήματα, και πολιτιστικά κέντρα.
Τα αξιοθέατα της Ποτσντάμερ πλατς σε συνδυασμό με το Σημείο Έλεγχου Τσάρλι αποτελούν το χρονικό της ιστορίας του Βερολίνου στον 20ο αιώνα. Μερικά θυμίζουν τη δεκαετία του 1920, άλλα τον τρόμο του ναζισμού, και της ανέγερσης του "τείχους του μίσους" ενώ άλλα είναι μνημεία της επανένωσης της Γερμανίας.
Η Κουρφίστενταμ, γνωστή σε όλους ως "Κούνταμ", είναι η κυριότερη λεωφόρος του δυτικού τμήματος της πόλης και η τριγύρω περιοχή σφύζει άπω δραστηριότητα. Μήκους σήμερα 3,5 χλμ., η Κουρφίστενταμ ήταν κάποτε ένα μονοπάτι που χρησιμοποιούσε η οικογένεια των Πρώσων ηγεμόνων για να φτάσει στο κυνηγετικό της περίπτερο, στο Γκινεβαλντ. Μεταμορφώθηκε το 1883, όταν ο καγκελάριος Ότο φαν Μπίσμαρκ δημιούργησε ένα βουλεβάρτο αντάξιο της γερμανικής αυτοκρατορίας, με πρότυπο τα παρισινά Ηλύσια πεδία. Πολλά καμπαρέ, κλαμπ βαριετέ και κινηματογράφοι άνοιξαν στη δεκαετία του 1920.
Σήμερα, ελάχιστα απομένουν από την αρχική λεωφόρο, που υπέστη ζημιές κατά τη διάρκεια του
Β’ παγκοσμίου πόλεμου. Εξακολουθεί, ωστόσο να είναι ένας δρόμος γεμάτος ζωή, με ακριβά καταστήματα, καφετερίες σινεμά και θέατρα. Η Μπράιτσαϊντπλατς, με το σιντριβάνι από ροζ γρανίτη, είναι το πιο συνηθισμένο σημείο ραντεβού.
Το Πέργκαμον (1912-1930), το κόσμημα των μουσείων του Βερολίνου, φιλοξενεί μια απο τις πιο μεγάλες συλλογές ελληνορωμαϊκών αρχαιοτήτων. Σημαντικότερα εκθέματα αποτελούν:
* ο βωμός της Περγάμου (2ος αιώνας π.χ.)
* η πύλη της αγοράς της Μιλήτου
* η πύλη της Ισταρ
* η τελετουργική οδός της Βαβυλωνίας
* η πρόσοψη του φρουρίου Μσάτα (8ου αιώνα), απο την έρημο της Ιορδανίας.

ΕΚΤΟΣ ΠΟΛΗΣ
Π Ο Τ Σ Ν Τ Α Μ
Χωρίς καμία αμφιβολία το Πότσνταμ είναι μια από τις ομορφότερες και γραφικότερες πόλεις της Γερμανίας. Η πολιτιστική και φυσική ατμόσφαιρα της πολιτείας του Βράντεμπουρκ αποτελεί έναν ελκυστικό προορισμό έτοιμο να ικανοποιήσει τα ποικιλόμορφα ενδιαφέροντα και απαιτήσεις του εκάστοτε επισκέπτη.
Το δημοφιλέστερο αξιοθέατο του Πότσνταμ είναι το Σκλόβ Σανσουσί. Πρόκειται για το παλάτι που βρίσκεται ακριβώς πίσω από το ομώνυμο πάρκο. Υπάρχουν πολλά πράγματα που συμβάλουν στο να γίνει το ταξίδι σας μια αξέχαστη εμπειρία. Η επίσημη θερινή κατοικία του Μέγα Φρειδερίκου και το πάρκο του Σανσουσί είναι μερικά από αυτά. Οι συνοικίες και τα ιστορικά τμήματα της πόλης μας βοηθούν να να εντρυφήσουμε στην ευρωπαϊκή παράδοση.
Το κινηματογραφικό πάρκο του Μπάντελςμπεργκ, η έκθεση φυσικής εμπειρίας της βιόσφαιρας, το Εθνικό κηπουρικό πάρκο, τα μικρά τουριστικά κρουαζιερόπλοια, το βασιλικό κτήμα είναι μερικά από τ’ αξιοθέατα που σας προτείνουμε να επισκευθείτε.
Τα τελευταία χρόνια σύγχρονη τουριστική υποδομή έχει αναπτυχθεί προκειμένου να καλύψει τις μοντέρνες τουριστικές ανάγκες. Ξενοδοχεία, ξενώνες, ενοικιαζόμενα δωμάτια βρίσκονται στην διάθεση των επισκεπτών.
Η πρωτεύουσα του Πότσνταμ είναι ενταγμένη στην λίστα της ΟΥΝΕΣΚΟ ως παγκόσμια πολιτιστική και φυσική κληρονομιά. Επίσης είναι μέλος μιας λίστας πόλεων που ως κοινό του γνώρισμα έχουν την ύπαρξη ιστορικού κέντρου. Όταν το 1992 ιδρύθηκε αυτό το άθροισμα πόλεων, πρωταρχικός στόχος υπήρξε η προώθηση της αξιοποίησης της περιοχής.
Αργότερα παράλληλα με την αποκατάσταση ιστορικών κτιρίων, οι 29 πόλεις του γκρουπ αυτού επέλεξαν να προωθήσουν και τα ίδια τα ιστορικά κέντρα των πόλεων. Έτσι πλέον η χρήση ενος κοινού λογότυπου, το σήμα κατατεθέν αυτής της ομαδοποίησης πόλεων, πληροφορεί και προσελκυει τους διάφορους επισκέπτες.
Λ Ε Ι Ψ Ι Α
Η περήφανη αυτή πόλη, σήμερα πιο ζωντανή από ποτέ, εξελισόμενος τόπος συνάντησης εμπόρων, συνέδρων, διαφήμισης και διασκέδασης.
Γνωστή για τη πλούσια κουλτούρα της, τη νυχτερινή της ζωή και τα εμπορικά της καταστήματα. Η γραφική αυτή πόλη της αναγέννησης με τα μπαρόκ κτίρια, τα ιστορικά εμπορικά της καταστήματα, πλήρως ανακαινισμένα και σύγχρονα προσφέρουν έναν εκλεπτισμένο παράδεισο στους λάτρεις των αγορών.
Το Παλαιό Δημαρχείο: Ένα από τα ομορφότερα αναγεννησιακά κτίρια της Γερμανίας, στεγάζει το ιστορικό μουσείο της πόλης, ένα από τα μεγαλύτερα και πλουσιότερα της χώρας.
Εκκλησία του Αγίου Θωμά: Η γοτθικού ρυθμού αυτή εκκλησία, έδρα της χορωδίας του Αγίου Θωμά, εκεί βρίσκεται και ο τάφος του Johann Sebastian Bach.
Εκκλησία του Αγίου Νικολάου: Τόπος προσευχής όσων σημάδεψαν την ήρεμη συνένωση της Γερμανίας το 1989.
Το σπίτι του Mendelssohn: Έζησε και πέθανε εκεί κα πρόκειται για τη μόνη γνωστή κατοικία του παγκοσμίως.
Τα Αρχεία του Bach στη Λειψία: Αναγνωρισμένα παγκοσμίως ως η κορυφή των απιστημονικών του σκέψεων. Περικλείει ένα ερευνιτικό ινστούτο, βιβλιοθήκη, μουσείο. Το ομόνυμο ίδρυμα είναι μη κερδοσκοπικό και λαμβάνει οικονομική βοήθεια από την ίδια τη πόλη, τη κυβέρνηση της Γερμανίας και η πολιτεία της Σαξονίας. Διοικείται από ένα ανεξάρτητο συμβούλιο.

(πηγή: www.neotourismos.gr)

Φωτοκαταγραφές (26/12/2007)

(όπως πάντα click για μεγέθυνση)

Nam-Tso Lake, Tibet

(πηγή: www.naturalstudios.co.nz)

Αϊτή

Μια χώρα μαγευτική. Ονομαζόταν παλιότερα το Παρίσι της Καραϊβικής… Πρόκειται για μια χώρα που έχει πολλά να δώσει και ίσως αν αποφασίσετε να την επισκεφθείτε να παρασυρθείτε και να φάτε και εσείς από τα γνωστά ζαχαροκάλαμα. Γιατί όχι;

Η Αϊτή βρίσκεται στο νησί Hispaniola της Καραϊβικής, το οποίο μοιράζεται με τη Δομινικανή Δημοκρατία, και ανάμεσα στη Τζαμάικα και την Κούβα. Στα χωρικά της ύδατα ανήκουν και άλλα, μικρότερα νησιά, όπως τα La Gonave, La Tortue (Tortuga), Les Cayemites, Ile de Anacaona, και La Grande Caye.

Αρχικά μπορούμε να πούμε ότι το Πόρτ-o-Πρενς είναι το σημείο επαφής του ταξιδιώτη με την Αϊτή. Είναι, χωρίς αμφιβολία, το χαρακτηριστικότερο μέρος της και αποτελεί το σημείο αιχμής για τους κάτοικους της χώρας.

Το Πόρτ-o-Πρενς είναι το κεντρικό λιμάνι και η πρωτεύουσα της Αϊτής. Εκτείνεται από τις αποβάθρες και τις παραθαλάσσιες φτωχικές γειτονίες μέχρι τις πλάγιες των γύρω βουνών, όπου συναντά κανείς την πιο πλούσια πόλη, το προάστιο Petionville.

Το Πόρτ-o-Πρενς είναι μια όμορφη, ζωντανή πόλη, τόσο που οι έντονοι ρυθμοί της μπορεί να κουράσουν σύντομα ορισμένους επισκέπτες. Τα τείχη της πόλης κοσμούνται από εκπληκτικές τοιχογραφίες, ενώ στους δρόμους της κυκλοφορούν δεκάδες πολύχρωμα tap tap (ταξί).

Οι αντιθέσεις είναι επίσης παρούσες αφού το Πόρτ-o-Πρενς είναι μια πόλη που υποφέρει από την ρύπανση, ενώ αρκετές γειτονίες είναι εξαιρετικά βρώμικες και φτωχές. Στους δρόμους της θα δει κανείς παιδιά να πλένονται σε χαντάκια και δεκάδες ανθρώπους να ζητιανεύουν.

Στην επόμενη γωνία, όμως, θα δει φοιτητές να διαβάζουν με λάμπες πετρελαίου, ακόμα και κατά τη διάρκεια των διακοπών, ενώ παραδίπλα οι σύντροφοί τους παίζουν μουσική.

Το Πόρτ-o-Πρενς μπορεί να το εξερευνήσει κανείς εύκολα με τα πόδια. Οι περίπατοι είναι άλλωστε ο καλύτερος τρόπος για να ανακαλύψετε κάθε γωνία αυτής της συναρπαστικής πόλης, που κρύβει τόσα μυστικά και τόσα διαφορετικά πρόσωπα.

Η ιστορία της Αϊτής αποτελεί το πλέον αναπόσπαστο και ιδιαίτερο κομμάτι της και είναι πολύ περιπετειώδης, μιας και έχει περάσει από… χίλια κύματα! Τα πιο σημαντικά στοιχεία της, πάντως, μπορούμε να τα αναγάγουμε ως εξής: Το 1742, ο κυβερνήτης Μαρκήσιος ντε Λαρνάζ έλαβε την πολυαναμενόμενη επιστολή για την ανάπτυξη μιας πρωτεύουσας σε μια κεντρική τοποθεσία.

Στις 26 Νοέμβριου 1749, ύστερα από επιστολή του βασιλιά της Γαλλίας, το Πόρτ-o- Πρενς ανακηρύχθηκε πρωτεύουσα της αποικίας που τότε ήταν η γνωστή ως Santo Domingo. Ο μεγάλος όρμος στον οποίο οικοδομήθηκε η πόλη ονομάστηκε Πόρτ-ο- Πρενς το 1706, από τον καπετάνιο του γαλλικού πλοίου Prince που είχε αγκυροβολήσει εκεί.

Η πόλη εκτεινόταν αρχικά από το Βell Αir, ανατολικά της πόλης, μέχρι την Rue Pavee, δυτικά, καταλαμβάνοντας συνολικά 780 στρέμματα. Σύντομα, όμως, επεκτάθηκε και διατήρησε τα όριά της έως την δεκαετία του 1880.

Κατά τα τέλη του 19ου αιώνα, οι πιο εύποροι κάτοικοι του Πόρτ- ο- Πρενς εγκατέλειψαν την πυκνοκατοικημένη πόλη για να εγκατασταθούν σε μια περιοχή ανατολικά της πρωτεύουσας, δημιουργώντας το προάστιο Turgeua που λίγο αργότερα ονομάστηκε Bois Vera. Την ίδια περίπου εποχή, άρχισαν να αναπτύσσονται και ορισμένες συνοικίες στα βόρεια, στις ελώδεις περιοχές La Saline.

Κάτι που αξίζει να τονίσουμε είναι ότι η χώρα αυτή ήταν η πρώτη που αναγνώρισε την Ελλάδα σαν ελεύθερο και ανεξάρτητο κράτος το 1821.

Επίσημες γλώσσες της Αϊτής είναι η γαλλική και η κρεολική. Αν, ωστόσο, γνωρίζετε έστω και λίγα γαλλικά, δεν θα αντιμετωπίσετε κανένα πρόβλημα.

Όσον αφορά τις παράλιες της χώρας, έχουμε και λέμε:
Στο βορειότερο τμήμα της Αϊτής, όπως το Cap Ηaitien,μπορείτε να βρείτε και τις καλύτερες παράλιες για να περάσετε πανέμορφα.
Τέτοιες παράλιες είναι η Rue 21, η οποία συνεχίζει δυτικά, πέρα από το Cap Haitien, όπου και θα ανακαλύψετε μερικά από τα πιο όμορφα παραθαλάσσια τοπία της Αϊτής. Ο δρόμος ξεκινάει από τη βόρεια ακτή του ακρωτηρίου κοντά στην Cormier Plage, μια όμορφη παράλια με ένα σύγχρονο θέρετρο, και καταλήγει στο δυτικό άκρο της Plage Labadie, μιας μικρής χερσονήσου στην οποία αφήνουν τους επιβάτες τους τα κρουαζιερόπλοια της Royal Caribbean Lines. Φροντίστε να κανονίσετε την εκδρομή σας στην παραλία για οποιαδήποτε μέρα εκτός από την Δευτέρα και την Πέμπτη, καθώς τα πλοία εκείνες τις μέρες αποβιβάζουν περίπου 1000 επιβάτες τη φορά!
Από την Plage Labadie τα θαλάσσια ταξί μεταφέρουν τους επιβάτες τους στις παράλιες που βρίσκονται δυτικότερα. Στην πίσω πλευρά του ακρωτηρίου βρίσκεται η Plage Belli, μια παραμυθένια, ήσυχη παραλία. Το χωριό του Labadie, ένας μικρός οικισμός, είναι το ιδανικότερο μέρος για ξεκούραστους περιπάτους στα γραφικά δρομάκια, όπου τα παιδιά παίζουν και οι γυναίκες πλένουν ρούχα. Εδώ υπάρχουν μερικά μικρά μαγαζάκια και κάποια παντοπωλεία που διαθέτουν σνακ και αναψυκτικά. Τέλος, η Plage Paradee είναι μια όμορφη και ήρεμη παράλια, ενώ το D’ile a Rat είναι ένας μικρός αμμώδης λοφίσκος, που βρίσκεται σε αυτήν την παραλία.

Διασκέδαση στην Αϊτή
Το Πόρτο-o Πρενς δεν διαθέτει μπαρ με τη συνήθη σημασία της λέξης. Ωστόσο τα περισσότερα εστιατόρια και καφέ σερβίρουν οινοπνευματώδη ποτά, έχοντας μια κεφάτη και ζωντανή ατμόσφαιρα. Τα δυνατά σημεία του Πόρτο Πρενς έχουν να κάνουν με τις μουσικές σκηνές, αφού κάθε weekend θα βρείτε σίγουρα πολλά μέρη για να ακούσετε Iive μουσική.
Κάποια από τα clubs που μπορείτε να πάτε είναι το Rex Τheatre (25 Rue Collines) και το Foola Vodou Jazz Club (25 Rue Harry Truman). Παντού πάντως η ατμόσφαιρα είναι δυνατή, εφόσον κυριαρχούν τα μουσικά δρώμενα και υπάρχει κάθε φορά μια φαντασμαγορική γιορτή.

Στο Πόρτο-o-Πρενς θα βρείτε εξαιρετικούς πίνακες ζωγραφικής, μάσκες ξύλινα χειροτεχνήματα κ.α. Επισκεφθείτε την Marche de Fer και θα ανακαλύψετε αμέτρητους μικρούς θησαυρούς, αρκεί να καταφέρετε να αντεπεξέλθετε στο άγχος που προκαλεί αυτή η εμπειρία. Προετοιμασθείτε, λοιπόν, για σκληρά παζάρια.
Υπάρχουν, ακόμα, πολλοί πάγκοι με χειροτεχνήματα δίπλα στο Μusee d'art Ηaitien στη γωνία της Rue Magny. Προτού, όμως, εμπλακείτε στα σκληρά παζάρια με τους μικροπωλητές των δρόμων, φροντίστε να κάνετε πρώτα μια ερευνά αγοράς σε ορισμένα μέρη που έχουν καθορισμένες τιμές.
Στην Rue Pavee θα βρείτε πολλούς πάγκους που πωλούνται πειρατικές κασέτες μερικών από τους πιο διάσημους αϊτινούς μουσικούς. Το La Boite a Musique, κοντά στην διασταύρωση με την Rue Montalai, είναι ένα από τα καλύτερα δισκοπωλεία. Εδώ θα βρείτε κασέτες και cd με salsa, reggae και αλλά λάτιν μουσικά ρεύματα, ενώ μπορείτε να αγοράσετε και εισιτήρια για τις συναυλίες.

Στην Αϊτή πρέπει οπωσδήποτε να:
* Περπατήστε ανάμεσα στους πολύχρωμος πάγκους της Marche de Fer, της αγοράς που προκαλεί τις αισθήσεις με τα χρώματα και τα αρώματα της.
* Επισκεφτείτε το Musee du Pantheon National, το εθνικό μουσείο, και ανακαλύψτε την ταραχώδη ιστορία του τόπου.
* Περάστε μια αξέχαστη βράδια στο θρυλικό Hotel Olofsson, πίνοντας εξωτικά κοκτέιλ και χορεύοντας δίπλα στην πισίνα.
* Ζήστε το ξέφρενο καρναβάλι της πόλης και παρασυρθείτε από τα πολύχρωμα πλήθη που γεμίζουν τους δρόμους.
* Γνωρίστε το πραγματικό πρόσωπο της πόλης στο Champs de Mars, μια από τις πιο ζωντανές συνοικίες του Πόρτο Πρενς.

Διαμονή
Οικονομικά ξενοδοχεία (από 10 ευρώ τη μέρα):
* Hotel Laguete: (5 Rue Ducoste). Δωμάτια με κοινόχρηστα μπάνια και ζεστό νερό.
* Ηotel Βeltona: (Rue Dumagasin de l' etat). Δίκλινα δωμάτια με μπάνιο και κρύο νερό.
Ξενοδοχεία μεσαίας κατηγόριας (από 20 ευρώ τη μέρα):
* St. Joseph Home -Guest Ηouse for boys: (48 Rue Herme). Κοινά δωμάτια με πρωινό και βραδινό.
* Walls Guest House: (8 Bis Rue Mackandal). Kοινά δωμάτια με πρωινό και μπάνιο.
* Hospice St. Joseph: (33 Rue Acacia). Δωμάτιο με πρωινό και μπάνιο.
* Sendral's Guest House: (7 Mercier). Δωμάτια με μπάνιο και ζεστό νερό.
Ξενοδοχεία πολυτελείας (από 80 ευρώ τη μέρα):
* Ηotel Olofsson: (Rue Christopher 14, τηλ. 00509-223-4000, 223-4010, 223-4101)
* Hotel Villa St. Louis: (Rue de Bourdon, τηλ. 00509-245-6241- 6417- 7149). Μονόκλινα και τρίκλινα δωμάτια.
* La Plaza Hotel: (10 Rue Capois, τηλ. 00509-511-0560, 510-4594, 95 222-0766, 223-9773)

Γραφεία τουρισμού και ξεναγοί στην Αϊτή:
* Το Μaison de Τourisme (Υπουργείο Τουρισμού) βρίσκεται στην Rue Capois και αποτελεί μια καλή πηγή για τους ταξιδιώτες. Επίσης, παρέχει δωρεάν τουριστικό οδηγό, τον Haiti Guide de Tourisme. To Maisοn de Tourisme είναι ανοιχτό κάθε μέρα από το πρωί μέχρι το βράδυ.
* Υπάρχουν ακόμα πολλοί ξεναγοί που θα σας απαλλάξουν από τα προβλήματά σας και μπορούν να σας βοηθήσουν να βρείτε τις πληροφορίες που θέλετε από 10 δολάρια (7,50 ευρώ) μέχρι 60 δολάρια (43,50 ευρώ).

Κάτι που πρέπει να προσέχετε στη χώρα είναι η εγκληματικότητα στους δρόμους, κάτι που αποτελεί ένα από τα πρωτεύοντα ζητήματα στην Αϊτή. Θα πρέπει να βρίσκεστε σε επιφυλακή διαρκώς γιατί υπάρχουν πολλά «βαποράκια» που θα θέλουν να σας κλέψουν και να πάρουν κάθε πολύτιμο αντικείμενό σας.

(πηγή: www.in2life.gr)

Δείτε στο Νομό Πειραιά

Πειραιάς
Ο Πειραιάς είναι μια πόλη άρρηκτα δεμένη με τη θάλασσα, στην οποία οφείλει την οικονομική και πολιτιστική του ανάπτυξη. Είναι το πρώτο λιμάνι της χώρας και συνεχίζει τη μακρά δια­δρομή του στο χώρο διατηρώντας τα χαρακτηριστικά ενός μεγάλου ναυτιλιακού και εμποροβιομηχανικού κέντρου. Εκτός από σημείο εκκίνησης με προορισμό ολόκληρη τη νησιωτική Ελλάδα, ο Πειραιάς στηρίζει σε πάρα πολλά σημεία τη γοητεία του. Την πόλη στολί­ζουν το Δημοτικό Θέατρο, ένα από τα ωραιότερα κτί­ρια σε λιτή νεοκλασική γραμμή, τα Θεμιστόκλεια Τείχη, το Ναυτικό Μουσείο, η Δημοτική Πινακοθήκη, το Αρχαιολογικό Μουσείο, το αρχαίο θέατρο, το Βεάκειο θέατρο, το Σηράγιο και άλλοι αρχαιολογικοί χώροι, πάρα πολλά νεοκλασικά μπερδεμένα ανάμεσα στα μοντέρνα κτίρια, ο Προφήτης Ηλίας, η πανέμορφη Καστέλα, με τα διατηρητέα παλιά σπίτια, πολλά από τα οποία έχουν μετατραπεί σε πολυτελή εστιατόρια και μπαρ, αλλά και τα γραφικά λιμανάκια της Πειραϊκής, της Ζέας, του Μικρολίμανου και του Νέου Φαλήρου, ιδανικά καταφύγια από το θόρυβο της πόλης, όπου μπορεί κανείς να γευ­τεί λαχταριστούς ψαρομεζέδες δίπλα στο κύμα.

Αγιος Ιωάννης Ρέντης
Ο Αγιος Ιωάννης Ρέντης είναι ένας δήμος με μεγάλη ιστορία. Το 358 π.Χ. ο Επίκουρος ίδρυσε στο Ρένδιο Πεδίο την περίφημη φιλοσοφική σχολή. Από τον 1ο ως τον 12ο μ.Χ αιώνα ονομαζόταν Δήμος Ελαιέων, εξ αιτίας του ελαιώνα που υπάρχει ακόμη εκεί. Όμως από τον 16ο αιώνα εμφανίζεται και με την ονομασία Ρέντης εξ αιτίας των πηγών που έρεαν εκεί.

Κορυδαλλός
Ο Κορυδαλλός είναι μια πόλη που τα ίχνη της εμφανίζονται στους προϊστορικούς χρόνους και στην Ελληνική μυθολογία. Στην αρχαιότητα ήταν ένας από τους 100 δήμους της Αττικής που ίδρυσε ο μεγάλος Αθηναίος πολιτικός Κλεισθένης, τέλη του 6ου αιώνα π.Χ. Τα τελευταία χρόνια αναπτύχθηκε ραγδαία. Μεταξύ άλλων δημιουργήθηκε μια δυναμι­κή νέα αγορά, που αναδεικνύεται σε περιφερειακό ε­μπορικό κέντρο.
Ο Κορυδαλλός διαθέτει πολλά ταβερνάκια.

Νίκαια
Η Νίκαια κατέχει κομβική θέση ανάμεσα στην πρωτεύουσα και το λιμάνι του Πειραιά.
Στην ιστορική της διαδρομή από το 1992 διαφύλαξε και πρόβαλε τον πλούτο των παραδόσεων, τον πολιτισμό, τις τέχνες και τα γράμματα με βάση τα ιδεώδη του Ελληνικού Μικρασιατικού στοιχείου που εγκαταστάθηκε εκεί. Στη Νίκαια, το Κατράκειο Θέατρο υπό­σχεται μαγικές βραδιές στο κατακαλόκαιρο, ενώ το Σπίτι της Άρσης Βαρών αλλάζει το αθλητικό τοπίο της περιοχής.

Δραπετσώνα
Η Δραπετσώνα χτισμένη στον όρμο της Δραπετσώνας, που στην αρχαιότητα είχε στρατηγική σημασία, προέρχεται από τον αρχαίο Δήμο «ΘΥΜΑΙΤΑΔΑΙ». Οι πηγές αναφέρουν την ύπαρξη αρχαίου ναού στην περιοχή, καθώς και κάποιου οικισμού του οποίου οι κάτοικοι ασχολούνταν με την αλιεία.
Στην είσοδο της Δραπετσώνας, αριστερά, ο σταθμός των τραίνων και πιο πέρα στην Ηετιωνία ακτή το Καστράκι, που βρίσκεται πάνω από το λιμάνι.
Εκεί βρισκόταν και το εργοστάσιο λιπασμάτων, από τα κτίρια του οποίου έχουν κριθεί «διατηρητέα» η Μονάδα υαλουργείου, η Μονάδα Αμμωνίας, το Ινστιτούτο Ερευνών και η ΔΕΗ-ΚΗΣ, ενώ παράλληλα γίνεται ανάπλαση της περιοχής.

Κερατσίνι
Κατά την αρχαιότητα στο Κερατσίνι, κοντά στον σημερινό ναό του Αγίου Γεωργίου υπήρχε το τέμενος του Ηρακλέους - δηλαδή το ιερό του Ηρακλέους - όπου γινόντουσαν λαμπρές γιορτές.
Ο αρχικός οικιστικός πυρήνας βρισκόταν στην πλαγιά του λόφου Αγίου Γεωργίου, που όμως καταστράφηκαν μετά την ανέγερση του φερώνυμου ναού. Τα ευρήματα δεξιά και αριστερά της λεωφόρου Δημοκρατίας πείθουν για τη χρονολόγησή του στην 3η χιλιετία π.Χ. Το όνομά του ήταν πιθανότατα "ΘΥΜΑΙΤΑΔΑΙ" και οι κάτοικοί του ασχολούνταν με την αλιεία.
Από αυτό το γεγονός πήρε το όνομα κι ο σημερινός λιμήν Ηρακλέους – Αγίου Γεωργίου Κερατσινίου - ο μεγαλύτερος,­ από τους όρμους που σχηματίζονται από το κεντρικό λιμάνι του Πειραιά μέχρι την ακτή Περάματος, με υδάτινη επιφάνεια 640.000 τ.μ., που εξελίσσεται συνεχώς σε ενδιαφέ­ρον εμπορικό λιμάνι. Δήμος έγινε το 1934.

Πέραμα
Γραφικότατο ανέκαθεν το Πέραμα, από την εποχή που στην παραλία του υπήρχαν τα εκατοντάδες μικρά καρνάγια που έδωσαν τη θέση τους σε άλλα μεγαλύτερα ναυπηγεία, τα διάφορα μπουζουκομάγαζα, καθώς και τα πεύκα στην πλαγιά όπου πήγαιναν εξοχή πολλοί κάτοικοι του Πειραιά και των γύρω Δήμων.
Σήμερα είναι μια σύγχρονη πόλη με το μοναδικό βαγόνι- αντίκα από ο τραινάκι του Περάματος στη μέση, σε πολλά σημεία της οποίας μπορεί να βρει κανείς γραφικά ταβερνάκια.
Στα καρνάγια του Περάματος θα βρείτε ακόμη τους παλιούς μαστόρους να σκαλίζουν ξύλινα σκαριά, έτοι­μα να πέσουν στο νερό.

Σαλαμίνα
Ξακουστή για την ιστορική ναυμαχία του 480 π.Χ. και πατρίδα του μεγάλου τραγικού ποιητή Ευριπίδη, αλλά και του ομηρικού Αίαντα, τόπος διαμονής και δημιουργίας του ποιητή Αγγελου Σικελιανού και φιλοξενίας του Γεώργιου Καραϊσκάκη, η Σαλαμίνα έχει βαθιά στις ρίζες της την πολιτιστική παράδοση. Το μεγαλύτερο νησί του Σαρωνικού, απέχει μόλις ένα ναυτικό μίλι α­πό τον Πειραιά και έχει σήμερα 23.000 κατοίκους, α­ποτελεί ένα σύγχρονο οικιστικό κέντρο με έντονη κίνηση ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες. Στη Σαλαμίνα μπορεί επίσης να επισκεφθεί κανείς σπουδαίους αρχαιολογικούς χώρους και βυζαντινά μοναστήρια όπως της Παναγίας της Φανερωμένης.
Τα Αμπελάκια αποτελούν ένα ξεχωριστό Δήμο στο χώρο που βρισκόταν το αρχαίο λιμάνι της Σαλαμίνας, στο βυθό του οποίου υπάρχουν ερείπια αρχαίων κτισμάτων. Εκεί βρίσκεται ο τύμβος των Σαλαμινομάχων.

Αίγινα
Πρώτη καθώς ξεκινάς για το Σαρωνικό, πολύ κοντά στον Πειραιά, η Αίγινα προσφέρεται για σύντομες αποδράσεις. Παλιά αρχοντικά, γραφικά σοκάκια, διάφορα μικρομάγαζα, και έντονη νυχτερινή ζωή συνθέτουν την εικόνα της Αίγινας. Ο επισκέπτης μπορεί να εξε­ρευνήσει αρκετά αξιοθέατα όπως το ναό του Απόλ­λωνα, το Λόφο Κολώνας, το Ναό της Αφαίας Αθηνάς, που λέγεται ότι σχηματίζει ισόπλευρο νοητό τρίγωνο με το Ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο και με την Ακρόπολη, το Κυβερνείο του Καποδίστρια, τον πύργο του Μαρκέλλου, το σπίτι του Σπ. Τρικούπη, του Κων. Κανάρη, την έπαυλη του Βούλγαρη, το «Κόκκινο κάστρο» του Φίνλεϋ και πάρα πολλά άλλα. Στο μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου, που είναι και ο πολιούχος του νησιού συρρέουν χιλιάδες πιστοί. Απέναντι από το μοναστήρι μπορεί να εξερευνήσει την Παλαιοχώρα.
Το νησί έχει θαυμάσια ψαροχώρια και ορ­μίσκους με ρηχά, καθαρά νερά.

Αγκίστρι
Ένα… τσιγάρο από την Αίγινα, με το καράβι, βρίσκεται το πιο μικρό κατοικημένο νησί του Σαρωνικού. Το Αγκίστρι. Παρθένα φυσική ομορφιά , πράσινο, καθαρές θάλασσες, προσφέρεται για ημερήσιες εκδρομές, για πεζοπορία, για κολύμπι, για ήσυχη απόλαυση με θαυμάσιους θαλασσινούς μεζέδες.

Πόρος
Ο Πόρος είναι το νησί της γαλήνης και της απλότητας, κατά­φυτο από πεύκα που φτάνουν ως τις αμμουδερές πα­ραλίες του. Πολλοί κορυφαίοι λογοτέχνες τον ύμνησαν για την ομορφιά του.
Ο Πόρος ελκύει ιδιαίτερα τους λά­τρεις των θαλασσινών σπορ, αφού οι ορμίσκοι του έχουν συνήθως ήρεμα νερά.
Αποτελείται από δύο νησιά την Καλαυρία και τη Σφαιρία που ενώνονται με ένα πολύ γραφικό γεφυράκι. Η Καλαυρία κατοικείτο από το 8.000 π.Χ.
Ο Πόρος πήρε το όνομά του από τον πόρο = πλούτο που διακινιόταν από το διαμετακομιστικό κέντρο της εποχής του χαλκού (3.000 π.Χ) που βρισκόταν στο Κοκορέλι, ή από τον Πόρο το γιο του Καλαυρού.
Η παλιά πόλη έχει αρκετά σπίτια νεοκλασι­κού ρυθμού ( βίλα Γαλήνη, Γρίβα, Καρρά), γραφικά σοκάκια και διάσπαρτα πολ­λά γραφικά ταβερνάκια σ όλη την περιοχή του νησιού. Στον Πόρο μπορείτε να δείτε το Ρολόι και τα δυο εκκλησάκια του 1600 δίπλα του, το σημείο όπου λέγεται ότι βιάστηκε η Αίθρα από τον Ποσειδώνα - δίπλα στο Ρολόι -, τον Αγιο Γεώργιο με τις αγιογραφίες του Παρθένη, το Αρχαιολογικό Μουσείο, τους ανεμόμυλους του 1600, την κατοικία του Καποδίστρια, την θερινή κατοικία του Όθωνα στο Προγυμναστήριο,τον Ασπρο Γάτο, την Πέρλια, το Νεώριο, το Λιμανάκι της Αγάπης, τον παλιό Ρωσικό Ναύσταθμο, τη Βρυσούλα με το εκκλησάκι, τον Προφήτη Ηλία, τα ερείπια του ναού του Ποσειδώνα, τη γραφική Βαγιονιά, τα ερείπια στο Κοκορέλι, το Ασκέλι, το Μοναστήρι με το "αθάνατο νερό" και τη γραφική παραλία του, πολλά γραφικά εκκλησάκια, το Μπούρτζι ή κάστρο του Εϊδεκ, το νησάκι Ερως ή Δασκαλιό, το Μόδι και τις αρχαιότητες με σκάφος, το Λεμονοδάσος απέναντι και πάρα πολλά άλλα στην Πελοποννησιακή ακτή.

Τροιζήνα
Απέναντι από τον Πόρο βρίσκεται ο Γαλατάς απ όπου πάει κανείς, δυτικά, στην Τροιζήνα, την πατρίδα του ήρωα Θησέα που ήταν γιος του Πόρου και της Αίθρας – εκ κλεψιγαμίας. Η αρχαία Τροιζήνα βρισκόταν Β Δ της σημερινής. Εκεί μπορείτε να επισκεφθείτε τις αρχαιότητες, τα απομεινάρια της Ακρόπολης, τα τείχη, τον πύργο των Ελληνιστικών χρόνων, την Επισκοπή, το Διαβολογέφυρο, τους νερόμυλους στον Ποταμό και στο Βλυχό, το Μοναστήρι της Κεχαριτωμένης, το παλιό βυζαντινό Μοναστήρι του Αγίου Δημητρίου, το Φαράγγι του Θησέα, το Φαράγγι του Ερωτα, τον υδροβιότοπο της Ψήφτας, τη Νεράτζιζα το αρχαίο Φορβάντιο, τις αρχαιότητες της Μαγούλας, της Απάθειας, το γραφικό Βίδι και το κανάλι του, και πάρα πολλά άλλα στους γύρω διάφορους οικισμούς και περιοχές.
Από το Γαλατά, ανατολικά, μπορεί να επισκεφθεί κανείς την Πλάκα με το γραφικό ταβερνάκι- σημείο όπου έγινε η σύρραξη Μιαούλη-Καποδίστρια - , την Παναγία την Ελεούσα, την Αλυκή, τον Αγιο Σεραφείμ, το Λεμονοδάσος με τον μικρό καταρράκτη, την Αρτιμο με την αρχαία ιστορία, το Καραπολίτι με την παλιά δεξαμενή νερού, το βυζαντινό εκκλησάκι της Παναγίτσας στα Τσελεβίνια, το γραφικό Φουρκαρί με τους δίδυμους ναούς, το παλιό γερμανικό φρούριο στην κορυφή των Αδερών και πολλά άλλα.

Μέθανα
Τα Μέθανα, γνωστά από την αρχαιότητα για τις ιαμα­τικές πηγές τους, είναι μια μεγάλη, σχεδόν στρογγυλή, χερσό­νησος της Πελοποννήσου στο Σαρωνικό. Τόπος παρθένος, πλούσιος σε αντιθέσεις που συναρπάζουν τον επισκέπτη. Η πόλη βρίσκεται κάτω από το επιβλητικό ηφαίστειο που κατέληξε στη μορφή αυτή μετά από μακραίωνες διεργασίες, όπως αναφέρουν ο Στράβων, ο Οβίδιος και ο Παυσανίας. Η ιστορία των Μεθάνων είναι πολύ παλιά, από την εποχή του λίθου, όπως μαρτυρούν τα αρχαιολογικά ευρήματα στην Παλαιοχώρα, στον Αγιο Σπυρίδωνα, στο Θρονί, στα Δριτσέϊκα, στην Ογα, στη Χειρόμα, στη Χελώνα, στη Χώριζα, στον Αγιο Κωνσταντίνο, στον Αγιο Γεώργιο, στον Αγιο Νικόλαο και αλλού.
Αξιοθέατα είναι και το νησάκι όπου ήταν τα κυκλώπεια τείχη, το κάστρο του Φαβιέρου στο στενό, το σπήλαιο Περιστέρι, το Βαθύ, η Καμένη Χώρα, και άλλα.
Με τις πε­ντακάθαρες ακρογιαλιές τα Μέθανα είναι ιδανι­κά για ήσυχες και φτηνές οικογενειακές διακοπές.

Ύδρα
Ένα από τα σπουδαιότερα τουριστικά θέρετρα της Ελλάδας είναι η κοσμοπολίτικη Ύδρα, με την ιδιότυπη αρχιτεκτονική, τα όμορφα πλακόστρωτα δρομάκια, τις δαντελωτές παραλίες και την πλούσια ιστορική, ναυτική και πολιτιστική παράδοση. Αυτοκίνητα δεν κυκλοφορούν και για τις μετακινήσεις σας μπορείτε να επιλέξετε τα γνωστά γαϊδουράκια. Το γραφικό λιμάνι της Ύδρας με τις πο­λεμίστρες και τα κανόνια κατακλύζεται καθημερινά από μικρά και μεγάλα κότερα, ψαροκάικα και κρουα­ζιερόπλοια απ' όλον τον κόσμο. Τα πέτρινα αρχοντικά των αγωνιστών της Επανάστασης, του Μιαούλη, του Βούλγαρη, του Κουντουριώτη, του Κριεζή, το αξιόλο­γο ιστορικό αρχείο-μουσείο αποτελούν μερικά μόνο από τα αξιοθέατα του νησιού. Μια επίσκεψη στο ιστορικό αρχείο-μουσείο Ύδρας αξίζει τον κόπο.
Εχει 6 μοναστήρια και 300 εκκλησίες.
Λίγο πιο έξω από την Υδρα, δυτικά, βρίσκεται το νησάκι Δοκός όπου είναι εγκατεστημένος ο φάρος. Κατασκευάστηκε το 1923. Το ύψος του πύργου του είναι 9 μέτρα και το εστιακό του ύψος είναι 23 μέτρα.
Όλη η περιοχή των ακτών και των κοντινών νησιών ήταν πυκνοκατοικημένη κατά την πρώιμη εποχή του χαλκού (3η χιλιετία π.Χ.) και στο Δοκό υπήρχαν οικισμοί και τάφοι σε εκείνη την περίοδο.
Η περιοχή ερευνήθηκε από το Ινστιτούτο Εναλίων Αρχαιολογικών Ερευνών (1989-1992) και στο νησάκι Δοκός μπροστά στον φάρο βρέθηκε το αρχαιότερο μέχρι στιγμής γνωστό ναυάγιο στο Αιγαίο. H υποβρύχια ανασκαφική έρευνα έφερε στο φως δύο λίθινες άγκυρες, μεγάλες ποσότητες κεραμικής και πλήθος λίθινων εργαλείων, σύμφωνα με τα οποία το ναυάγιο χρονολογείται στην ύστερη Πρωτοελλαδική ΙΙ περίοδο (2450/2350-2200/2150). Ίχνη από το ίδιο το πλοίο δε διασώθηκαν.

Σπέτσες
Τα πολλά νεοκλασικά αρχοντικά, τα μικρά πευκοδάση και τα καθαρά ήρεμα νερά χαρίζουν στις Σπέτσες μοναδι­κή γοητεία. Παλιά λεγόταν Πιτυούσα που σήμαινε πευκόφυτη. Πρωτοκατοικήθηκε την εποχή του χαλκού.
Το νησί της ηρωίδας Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας αποτέλεσε, όπως είναι γνωστό, σημαντική ναυτική δύναμη την περίοδο της Τουρκοκρατίας και πρωτοστάτησε στην Επανάσταση του 1821. Χιλιάδες επισκέπτες συρρέουν όλο το χρόνο στο κοσμικό νησί. Στους δρόμους των Σπετσών δε θα συναντήσετε αυτοκίνητα. Τα γραφικά μόνιππα θα σας μεταφέρουν στο παλιό λιμάνι με τα αρχοντικά, στην ιστορική πλατεία Ντάπια, στο σπίτι της Μπουμπουλί­νας, στην Αναργύρειο και Κοριαλένιο Σχολή, και στο εκκλησάκι της Παναγίας της Αρμάτας.

Κύθηρα
Τα Κύθηρα, το νησί της Κυθέρειας Αφροδίτης, σημείο συνάντη­σης του Ιονίου με το Μυρτώο και το Κρητικό πέλαγος, αποτελεί ιδανικό τόπο ήμερων διακοπών.
Καταπράσινα, με καθαρές θάλασσες, απλωτές αμμουδιές, οροπέδια που άλλοτε ανηφορίζουν σε υψηλές κορυφές, κι άλλοτε κατηφορίζουν απότομα προς τη θάλασσα, σχηματίζοντας κρυφούς όρμους, τα Κύθηρα είναι μια ιδιότυπη μείξη διαφορετικών πολιτισμών, με επιρροές από το Αιγαίο και το Ιόνιο, με ετερόκλητα αρχιτεκτονικά στοιχεία.
Στην αρχαιότητα τα Κύθηρα ήταν αφιερωμένα στην Αφροδίτη όπου γεννήθηκε για να πάει μετά στην Κύπρο.
Παλιά λεγόταν Πορφυρούσσα, και επί Ενετοκρατίας ονομάστηκε Τσιρίγο.
Σήμερα διατηρεί τη φυσιογνωμία του παρά την τουριστική ανάπυξη που αυ­ξάνεται χρόνο με το χρόνο. Παραδοσιακοί οικισμοί, κάστρα, μοναστήρια, εκκλησίες, αρχαιότητες και πε­ντακάθαρες παραλίες μαγεύουν τον επισκέπτη.
Το Μεσαιωνικό Κάστρο δεσπόζει στο νησί πάνω από το Καψάλι, ενώ εντυπω­σιακά είναι το γεφύρι στο Λιβάδι, και η Παλαιοχώρα στον Αυλαίμονα, μια νεκρόπολη του 13ου αιώνα που μπορεί να συγκριθεί με το Μιστρά.
Πολύ ενδιαφέρονται είναι το σπήλαιο της Αγίας Σοφίας και ο καταρράκτης στο Μυλοπόταμο.

Αντικύθηρα
Αν είστε από τους φανατικούς ερημίτες, αποτολμήστε μία επίσκεψη στα Αντικύθηρα. Έχουν μόνο 50 κατοί­κους και η εξερεύνηση τους θα είναι πραγματική απο­κάλυψη για τους ριψοκίνδυνους.
Σαν βράχος ριγμένος μέσα στη θάλασσα στέκουν εκεί ανάμεσα Κυθήρων και Κρήτης. Οι κάτοικοι τα ονομάζουν «Λιούϊς». Οι κάτοικοι κατά το μεγαλύτερο μέρος τους είναι Κρητικής καταγωγής.
Τα Αντικύθηρα έγιναν διάσημα στις αρχές του περασμένου αιώνα, όταν ήρθε στο φως από τους σφουγγαράδες το ναυάγιο ενός ρωμαϊκού πλοίου του 1ου π.Χ αιώνα με πλούσια ευρήματα, όπως ο έφηβος των Αντικυθήρων, και ο περίφημος μηχανισμός των Αντικυθήρων , η πρώτη υπολογιστική μηχανή.
Πρωτεύουσα του νησιού και λιμάνι είναι ο Ποταμός. Αξίζει να επισκεφθεί κανείς την αρχαία Αίγυλα, στο Πολύκαστρο, 1,5 χιλιόμετρο από τον Ποταμό, όπου σώζονται λείψανα τειχών, ίσως των Αθηναίων από τον Πελοποννησιακό πόλεμο.

(πηγή: www.koutouzis.gr)