Ανταρκτική

Γνωριμία με την Ανταρκτική πάνω σε ένα ρωσικό παγοθραυστικό: τα παγόβουνα, οι πιγκουίνοι, οι φάλαινες, οι επιστημονικοί ερευνητικοί σταθμοί και η σκιά των μεγάλων εξερευνητών του παρελθόντος.

Ενα μεσημέρι του Δεκεμβρίου επιβιβαστήκαμε στο Akademic Joffe. Ακριβώς στις πέντε το απόγευμα το επιβλητικό παγοθραυστικό άρχισε τις μανούβρες για τον απόπλου του από το λιμάνι της Ουσουάγια, της Αργεντινής. Το Akademic Joffe είναι ένα ρωσικό παγοθραυστικό 6.231 τόνων που ναυπηγήθηκε στη Φινλανδία το 1989, μήκους 117 μέτρων, με πλήρωμα 53 άτομα. Μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης το πλοίο ανήκει στη Ρωσία Ρωσική Ακαδημία της Μόσχας αλλά εκτελεί επιστημονικό έργο για παραγγελίες από αμερικανικά πανεπιστήμια. Για να ενισχύσει τα έσοδά του δέχεται ώς 79 άτομα, τουρίστες ή επιστημονικές ομάδες, στα ταξίδια του από τον Δεκέμβριο ώς και τον Μάρτιο.

Το Marine Expedition, γραφείο από τον Καναδά, είχε κλείσει το Akademic Joffe για αυτό το ταξίδι. Μαζί σε αυτό το ταξίδι μια ομάδα από έμπειρους συνοδούς - επιστήμονες συνεργάτες του National Geographic και ανεξάρτητους φωτογράφους διεθνούς κύρους όπως η Sylvia Stevens. Εν πλω τέσσερις μέρες και τη Δευτέρα το πρωί 5 Δεκεμβρίου προσεγγίζουμε το βορινό τμήμα του νησιού Νότια Γεωργία. Μετά την απεραντοσύνη του ωκεανού το επιβλητικό άγνωστο του νησιού των πάγων. Το πλοίο πρώτα κατευθύνεται στο λιμάνι του Γκρίτβικεν, όπου υπάρχει στην είσοδο του κόλπου μικρή μονάδα βρετανών στρατιωτών (22 άτομα). Η Βρετανία εξακολουθεί να ελέγχει τη Νότια Γεωργία, που θεωρείται ανεξάρτητο έδαφος όπως και τα νησιά Φόκλαντ. Η μικρή μονάδα βρίσκεται σε επαγρύπνηση για να προλάβει μια ενδεχόμενη κίνηση της Αργεντινής, η οποία εξακολουθεί να διεκδικεί τα νησιά Φόκλαντ και τη Νότια Γεωργία. Το λιμάνι Γκρίτβικεν υπήρξε φαλαινοθηρικός σταθμός από το 1904 ως και το 1966. Η αυξημένη ζήτηση λίπους στην αρχή του αιώνα μας οδήγησε στη δημιουργία της φαλαινοθηρίας. Για δεκαετίες η εξόντωση των φαλαινών απέδωσε τελικά ο πληθυσμός τους μειώθηκε δραστικά ως σήμερα και πιστεύω και για το μέλλον. Στο λιμάνι μάς περίμενε μια έκπληξη. Με τα κιάλια μου εντόπισα μια μικρή πόλη με κτίσματα, φουγάρα, σίδερα, στον δε ξύλινο μώλο πλοία μισοβουλιαγμένα. Μετά τις διατυπώσεις με τους βρετανούς στρατιώτες σφράγισαν τα διαβατήριά μας και πολλές κάρτες μας , άρχισε η αποβίβαση στο Γκρίτβικεν με Zodiacs σε ομάδες των 8-10 ατόμων.

Η έκπληξή μας έγινε μεγαλύτερη όταν αποβιβαστήκαμε και αντικρίσαμε την πόλη νεκρή και εγκαταλελειμμένη. Αφουγκραστήκαμε τη σιωπή και την πλήρη ακινησία των πάντων. Σιωπηλά στίγματα μεταλλικά, νεκρά, άχρηστα. Εμεινα ακίνητος για μερικά λεπτά. Ο καιρός πολύ όμορφος, 0ΨC. Το μάτι μου εξέταζε το νεκροταφείο μετάλλων και αφουγκράστηκα τις φωνές των ναυτικών με τις μεγάλες γαλότσες και τα μεγάλα κοντάκια. «Φωνές» από το χθες χωρίς εικόνα. Προχώρησα λίγο και πλησίασα τα κτίσματα. Τρύπιες σκεπές, χωρίς πόρτες, απομεινάρια μιας ζωής. Μισοβυθισμένο, γερμένο «λαβωμένο» ένα φαλαινοθηρικό, το Petrel που όπως λέει η πινακίδα του είναι 245 τόνων και ναυπηγήθηκε στη Νορβηγία το 1928. Λες και για τιμωρία του σαπίζει αργά αργά χωρίς κανείς να το πλησιάζει. Στην ακτή ανάμεσα σε βότσαλα και φύκια τεράστια άσπρα κόκαλα. Λίγο πιο πάνω ανάμεσα σε λάσπες και λίγο χορτάρι ξαπλωμένοι θαλάσσιοι ελέφαντες. Ξαπλωμένοι στην αταραξία τους από την επίσκεψή μας σε χαρέμια των 6-10 μαζί, ζυγίζουν περίπου 300 κιλά ο καθένας. Ανοίγουν λίγο τα μάτια, φυσούν, ανοίγουν το στόμα τους και λίγο σηκώνουν τη μύτη τους, η οποία μοιάζει για μικρή προβοσκίδα: από εκεί και η ονομασία τους ελέφαντες.

Στη Νότια Γεωργία ένα νησί ασυναγώνιστο σε αριθμούς της πανίδας της σε θαλασσοπούλια και φώκιες υπάρχουν σήμερα 360.000 θαλάσσιοι ελέφαντες, 1.000.000 φώκιες, περίπου 200.000 βασιλικοί πιγκουίνοι, περισσότερα από 6.000.000 άλμπατρος του γένους Molly+mawk. Λίγο πέρα από τα κτίσματα αρχίζει ο πάγος. Στην πραγματικότητα είναι παγωμένο χιόνι. Το μεγαλύτερο μέρος των 190 χιλιομέτρων που είναι το στενόμακρο νησί καλύπτεται μονίμως από παγωμένο χιόνι. Τις τελευταίες ώρες παραμονής μου στο Γκρίτβικεν επισκέφθηκα το νεκροταφείο όπου και ο τάφος του Sir Ernest Shackleton. Πέτρινη απλή πλάκα όρθια αναγράφει το όνομα του τολμηρού και παθιασμένου εξερευνητή («Sir Ernest-Henry Shackleton. Εξερευνητής. Γεννήθηκε στις 15 Φεβρουαρίου 1874, μετέβη στην αιώνα ζωή στις 5 Ιανουαρίου 1922»).

Ποια ψυχή μπορεί να πλησιάσει το θάρρος, τη δύναμη, την τύχη του Shackleton. Μπροστά μου στον τάφο ο εξερευνητής, που πέθανε σε ηλικία 47 ετών από καρδιακή προσβολή κατά τη διάρκεια του τρίτου του εξερευνητικού ταξιδιού στην Ανταρκτική. Ακουμπώ ένα βότσαλο που πήρα από πιο κάτω με τα μάγουλά μου παγωμένα και τα slides μου τελειωμένα. Η επιστροφή μας στο πλοίο συνοδεύεται από ζεστό τσάι με κέικ. Κοιταζόμαστε μεταξύ μας με ικανοποίηση. Οι μηχανές μπήκαν μπροστά και το πλοίο αναχώρησε για να πλησιάσει όσο γίνεται πιο κοντά στον παγετώνα Χήνυ, λίγο πριν από τον κόλπο του Αγίου Ανδρέα. Στη Ν. Γεωργία υπάρχουν 150 παγετώνες. Πλησιάσαμε και από το κατάστρωμα μπορέσαμε να βγάλουμε πολλές φωτογραφίες του παγετώνα. Μεγάλο ποσοστό από τα παγόβουνα της Ανταρκτικής σχηματίζονται από αποκολλήσεις κομματιών παγετώνων στη θάλασσα. Το βράδυ μάς βρήκε κουρασμένους να συζητάμε στη μεγάλη σάλα τρώγοντας και πίνοντας. Κλείνουν τα μάτια μας από την κούραση και τις πολλές εντυπώσεις. Ηθελα να κάνω μπάνιο, αλλά ο Μορφέας με πρόλαβε. Ενα σκηνικό λευκού υφάσματος που κινείται με τον άνεμο ήταν η βάση του ονείρου που μου κράτησε συντροφιά ως τις 7 το πρωί. Σήμερα αλλάζει η σειρά αποβίβασης με τα Zodiacs, η ομάδα μας είναι πρώτη. Οκτώ άτομα κατεβαίνουμε και με τη βοήθεια τριών ανθρώπων του πληρώματος μπαίνουμε στη zodiac με την οποία θα προσεγγίσουμε τον κόλπο του Αγίου Ανδρέα. Φθάνοντας στην παραλία κατεβαίνουμε και βγάζουμε τα σωσίβιά μας δημιουργώντας μια στοίβα στην άκρη. Τι να πω, τη σκηνή αυτή θα τη θυμάμαι σε όλη μου τη ζωή. Χιλιάδες πιγκουίνοι στην παραλία να κινούνται προς όλες τις κατευθύνσεις, άλλοι να βγαίνουν από τη θάλασσα άλλοι να μας πλησιάζουν σε ομάδες, να κουνούν το κεφάλι τους πάνω - κάτω και μετά δεξιά - αριστερά και να συνεχίζουν την πορεία τους. Το σκηνικό αυτό δεν μπορώ να το ξεχάσω ποτέ. Ούτε στη φαντασία μου δεν μπορούσα να το πλησιάσω.
Βρεθήκαμε στον κόλπο του Αγίου Ανδρέα, όπου υπολογίζεται ότι υπάρχουν 30.000 βασιλικοί πιγκουίνοι. Μαζί τους θαλάσσιοι ελέφαντες στην παραλία και φώκιες που μπαίνουν στο νερό και ξαναβγαίνουν με χάρη στην κίνησή τους. Δεν κάνει πολύ κρύο, αλλά τα δάκτυλά μας έχουν παγώσει. Οι μηχανές λειτουργούν συνεχώς απαθανατίζοντας στιγμές μοναδικές. Βασιλική περηφάνια και χάρη αυτών των πουλιών που δεν πετούν αλλά περπατούν με το ιδιόμορφο στυλ τους και κολυμπούν με ζηλευτή ικανότητα.

Οι βασιλικοί πιγκουίνοι, που έχουν ύψος 95 cm και ζυγίζουν περίπου 15 κιλά, κολυμπούν στα παγωμένα νερά για να βρουν τροφή. Πραγματοποιούν σε διάρκεια 8-15 ωρών 500-1.200 καταδύσεις σε βάθος 250 μέτρων. Η κάθε κατάδυση διαρκεί περίπου 8 λεπτά και αυτό για 3-5 ημέρες, μετά επιστρέφουν στην ακτή. Στο ράμφος τους και στον λαιμό τους και στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους αποχρώσεις όλων των τόνων του κίτρινου. Γκρίζο χρώμα τα φτερά τους και το πίσω μέρος του κορμιού τους και λευκό όλο το πρόσθιο μέρος. Επί πέντε ώρες απολαμβάνουμε το μοναδικό θέαμα και ζούμε εμπειρίες ζωής καθώς βαδίζουμε κατά μήκος της ακτής, ακολουθούμενοι από πιγκουίνους ή συναντώντας αυτούς που μόλις έχουν βγει από το νερό. Προσέχουμε να μη φωνάζουμε, να μην κάνουμε απότομες κινήσεις, να μην πλησιάζουμε εκεί όπου δεν πρέπει. Οι πιγκουίνοι κοντά μας συνεχώς με χάρη και αδιαφορία, μια και ο άνθρωπος γι' αυτούς δεν είναι γνωστός και επικίνδυνος. Ο Πέντρο και η Φιλία δύο ονόματα που βάπτισα , ένα ζευγάρι που με ακολουθούσε επί μακρόν ώσπου ξαναφόρεσα το σωσίβιο για την επιστροφή με τα Zodiacs στο Academic Joffe, κουνούσαν το κεφάλι πάνω - κάτω και μετά δεξιά - αριστερά. Ισως στέλνουν ένα μήνυμα δύσκολο στην αποκρυπτογράφησή του αλλά εύκολο στην ερμηνεία σε έναν ταξιδιώτη. «Γεια σας, να ξανάρθετε έτσι, επισκέπτες προσεκτικοί». Ενα μήνυμα που ένας ταξιδιώτης σέβεται αλλά ένας τουρίστας τις περισσότερες φορές αγνοεί. Στο πλοίο άφθονο ζεστό τσάι και γλυκίσματα και κουβέντες και προγράμματα. Κλείνομαι στην καμπίνα μου και ξαπλώνω όχι νυσταγμένος ή κουρασμένος αλλά μεθυσμένος από το πλησίασμα σε κάτι μοναδικό. Ευχαριστώ τον Θεό που μου πρόσφερε αυτή τη δυνατότητα.

Η πορεία μας είναι τώρα για τα νησιά Νότια Ορκνεϊ Βασιλιάς Γεώργιος και για τη βάση Esperanza, στον κόλπο της Ελπίδος στην Ανταρκτική Χερσόνησο. Η προσέγγιση στα νησιά Ορκνεϊ έγινε με θαυμάσιο καιρό. Το Akademic Joffe αγκυροβόλησε στο νησί Signy στον κόλπο Borge. Με τα Zodiacs αποβιβαστήκαμε σε περιοχή όπου υπάρχει μεγάλη αποικία πιγκουίνων Adelie. Οι πιγκουίνοι Adelie έχουν ύψος 70 cm και βάρος 5-6 κιλά. Τα χρώματά τους είναι το μαύρο στην πλάτη και το λευκό μπροστά. Είναι πολύ αστείοι να τους παρακολουθείς πώς περπατούν, πώς γλιστρούν στο χιόνι και πώς από τα βράχια κάνουν βουτιές για να μπουν στα παγωμένα νερά και να ταξιδέψουν ως και 100 μέτρα σε βάθος για να βρουν την τροφή τους. Το νησί Signy έχει έκταση 6,5 χιλιόμετρα. Μονίμως καλύπτεται από πάγο με μεγαλύτερο πάχος τα 228 μέτρα. Ο επιστημονικός σταθμός στο νησί Signy ιδρύθηκε το 1947 ως μετεωρολογικός σταθμός. Από τότε έχει εξελιχθεί σε κύριο σταθμό βιολογικής μελέτης θαλασσίου χώρου. Είναι εξοπλισμένος με σύγχρονα εργαστήρια μελέτης νερού και συνεργάζεται άμεσα με τα μεγαλύτερα τμήματα βιολογίας πανεπιστημίων της Μεγάλης Βρετανίας. Ο σταθμός έχει σχεδιαστεί για να μπορεί να φιλοξενήσει 24-27 επιστήμονες. 280 ημέρες τον χρόνο χιονίζει και οι ανώτερες ώρες ηλιοφάνειας τον χρόνο είναι περίπου 520 ώρες!

Στην Ανταρκτική υπάρχουν σήμερα επιστημονικοί σταθμοί των εξής κρατών: Αργεντινής, Αυστραλίας, Βελγίου, Βραζιλίας, Χιλής, Κίνας, Γαλλίας, Γερμανίας, Ινδίας, Ιαπωνίας, Ν. Ζηλανδίας, Νορβηγίας, Πολωνίας, Ρωσίας, Νότιας Αφρικής, Ουρουγουάης, Αμερικής και Μεγάλης Βρετανίας. Ο πρώτος μόνιμος σταθμός με επιστήμονες έγινε το 1902 (Σκωτσέζους) στο νησί Laurie. Το 1940 έγιναν οι πρώτοι επίσημοι σταθμοί της Μεγάλης Βρετανίας, της Χιλής και της Αργεντινής. Η πορεία μας συνεχίζεται για το νησί Βασιλιάς Γεώργιος. Σε αυτή την πορεία συναντάμε παγόβουνα. Ηταν η ώρα του βραδινού φαγητού και όλοι σηκωθήκαμε χωρίς να τελειώσουμε το καταπληκτικό αργεντίνικο φιλέτο μας. Σηκωθήκαμε όταν κάποιος φώναξε «παγόβουνο δεξιά μας». Δεν πήρα μαζί μου στο κατάστρωμα τη φωτογραφική μου μηχανή. Η λαχτάρα μου να δω το πρώτο παγόβουνο της ζωής μου με γέμισε με αμηχανία συγχρονισμού. Εμεινα με ανοιχτό το στόμα καθώς το Akademic Joffe περνούσε δίπλα από το πρώτο τεράστιο παγόβουνο που ήταν γεμάτο από πιγκουίνους. Με τα κιάλια μου αποτύπωνα στον αμφιβληστροειδή μου τη μοναδική επιβλητικότητα του σκηνικού. Ενα δέος ένιωσα στην επιβλητικότητα του όγκου και του συμπυκνωμένου λευκού. Το 80% του όγκου, σκέφθηκα, βρίσκεται κάτω από το νερό και το ταξίδι του μακρινό. Αφού αναλογίσθηκα ότι από κάποιο παγετώνα που άγγιξε τη θάλασσα αποκολλήθηκε: με τη δημιουργία του άρχισε και ο θάνατός του, λιώσιμο. Αυτό γίνεται μέσα σε δύο - τρία χρόνια για τα μικρά, για τα μεγαλύτερα σε πέντε με δέκα χρόνια. Η σιωπή του και η κίνησή του μεγάλωσαν την έκσταση των ματιών μου. Προτού αποτελειώσω τις σκέψεις μου και άλλο τεράστιο ακανόνιστου σχήματος παγόβουνο στον ορίζοντα, και άλλο, και άλλο...

Περίπου 10.000 παγόβουνα δημιουργούνται κάθε χρόνο από της Ανταρκτικής τον πάγο πέρα αυτών που δημιουργούνται από τους παγετώνες. Με τους ανέμους και τα ρεύματα του ωκεανού τα παγόβουνα μετακινούνται ως 60 χιλιόμετρα την ημέρα και μερικά φθάνουν πολύ πιο βόρεια από το νησί Νότια Γεωργία. Καθώς πήγα στην καμπίνα μου να πάρω τη μηχανή μου σκέφτηκα αυτό που είχα διαβάσει τελευταία, ότι στις 12 Νοεμβρίου 1956 παρατηρήθηκε το μεγαλύτερο παγόβουνο, 335 χιλιόμετρα μήκος και πλάτος 97 χιλιόμετρα, δηλαδή περίπου όσο η έκταση του Βελγίου.

Μετά από μιάμιση μέρα στην ανοιχτή θάλασσα του Νότιου Παγωμένου Ωκεανού, το Akademic Joffe στις 12 το μεσημέρι αγκυροβολεί στον κόλπο Admiralty του νησιού Βασιλιάς Γεώργιος. Ο κόλπος αυτός είναι ονομαστός σαν μέρος όπου οι φάλαινες Humpback έρχονται για να βρουν τροφή. Στον κόλπο επίσης υπάρχει ο επιστημονικός σταθμός Henryk Arctowski της Πολωνίας. Προτού αποβιβαστούμε για να επισκεφθούμε τον σταθμό, παρατηρούμε με κιάλια μια φάλαινα. Στην πραγματικότητα προλάβαμε να δούμε τον τεράστιο πίδακα νερού που εκτινάσσει. Η επίσκεψη στον σταθμό ήταν ομολογουμένως εντυπωσιακή για το μέγεθος του επιστημονικού έργου που παράγει. Μελέτες στη μετεωρολογία, σεισμολογία, βιολογία ωκεανών, γεωμορφολογία. Μετά από εννέα ώρες στη θάλασσα το Akademic Joffe ανάμεσα από τεράστια παγόβουνα προσεγγίζει τον κόλπο της Ελπίδας στο βόρειο άκρο της χερσονήσου της Ανταρκτικής. Παρ' όλο που από τις εννέα η ώρα το βράδυ στις 10 Δεκεμβρίου 1994 βρισκόμαστε στον κόλπο, η πρώτη αποβίβαση μπόρεσε να πραγματοποιηθεί στις 12 τα μεσάνυχτα. Μεσάνυχτα μόνο για τα ρολόγια μας, γιατί υπάρχει ακόμη αρκετό φως. Με την τρίτη Zodiac αποβιβαζόμαστε στην ξύλινη προβλήτα του επιστημονικού σταθμού Esperanza της Αργεντινής. Ο Mark κάνει σαν μικρό παιδί, χοροπηδώντας, η Karen μας βγάζει συνεχώς φωτογραφίες και ο Κώστας με το περίεργο σκουφί του δεν πιστεύει στα πόδια του ότι βρίσκεται στην Ανταρκτική. Ο Mark συζητά για τη θερμοκρασία είναι -5 β. C , στην πατρίδα του στο Phoenix στην Αριζόνα δεν γνώριζαν τέτοιες θερμοκρασίες. Ο σταθμός λειτουργεί σαν πιλότος - χωριό, δηλαδή είναι σχεδιασμένος περισσότερο σαν χωριό με επιστήμονες που μένουν εδώ με τις οικογένειές τους και τα παιδιά τους.
Ενα μέτρο από το παγόβουνο Νωρίς το πρωί φτάνουμε στο νησί Deception όπου από μακριά ο πάγος στις πλαγιές του δείχνει μαύρος. Μαύρος από τα υλικά που παράγονται από την ενεργό δράση του ηφαιστείου. Πρόσφατα το 1967 και το 1969 από ηφαιστειογενείς δραστηριότητες στο νησί Deception καταστράφηκαν ολοσχερώς οι επιστημονικές βάσεις της Χιλής και της BAS (Βρετανικής Αποστολής στην Ανταρκτική).

Το σχήμα του νησιού είναι σαν δακτυλίδι με μια μικρή στενή δίοδο 548 μέτρων. Η πρώτη αποβίβασή μας έγινε στην ακτή Neptune's window. Εδώ συναντήσαμε μεγάλη αποικία πιγκουίνων chinstrap. Ξεχωρίζουν από τα άλλα είδη με τη χαρακτηριστική μαύρη γραμμή στα μάγουλα ως τον λαιμό, έχουν ύψος περίπου 68 cm, ζυγίζουν 4,5 κιλά. Ακολουθήσαμε την πορεία των πουλιών που βγήκαν από τη θάλασσα και κατευθύνονταν προς την πλαγιά περίπου τρία χιλιόμετρα όπου αντικρίσαμε ένα σπάνιο φαινόμενο. Εκατοντάδες πιγκουίνοι να κάθονται πάνω στις φωλιές τους φτιαγμένες από πέτρες και να φωνάζουν. Οι πιγκουίνοι είναι χαρακτηριστικά κακόφωνοι. Οσο χάρη έχουν στο βάδισμα και στο στυλ τους τόσο κακόφωνοι είναι. Πλησιάσαμε ως τρία μέτρα από τις φωλιές τους. Καθήσαμε ακίνητοι και επί τρεις ώρες μελετούσαμε με θαυμασμό τη διαδικασία αναγνώρισης μεταξύ των ζευγαριών. Ο αρσενικός πιγκουίνος chinstrap κάθεται και αυτός στη φωλιά ζεσταίνοντας και προστατεύοντας τα δύο αβγά. Οταν κάθεται το θηλυκό, το αρσενικό πηγαίνει να βρει φαγητό στον ωκεανό για μια περίοδο 8-10 ημερών. Οταν γυρίσει και πλησιάσει την αποικία με τις φωλιές αρχίζει να φωνάζει συνεχώς αναζητώντας το ταίρι του που περιμένει στον αντίστοιχο χρόνο στη φωλιά. Γίνεται ένα φανταστικό πανδαιμόνιο. Ωσπου να αναγνωριστούνε μεταξύ τους και να προσφωνηθούν «τι κάνεις;», «καλά είμαι». Αναγνωρίζονται μόνο από τη φωνή. Οταν γίνει αυτό, τότε αλλάζουν βάρδια στις φωλιές. Ηταν μια μοναδική εμπειρία, με έναν καιρό πολύ καλό, χωρίς κρύο. Στην επιστροφή μας με τη Zodiac στο Akademic Joffe περάσαμε πολύ κοντά από ένα μικρό παγόβουνο στα ανοικτά του κόλπου. Σταμάτησε τη μηχανή ο Olle ένας από τους συνοδούς μας, σουηδός εξερευνητής και δεινός φωτογράφος του National Geographic και πλησιάσαμε σε απόσταση ενός μέτρου. Κανείς μας δεν μιλούσε, νιώθαμε τη συμπυκνωμένη μεγαλοπρέπεια του λευκού και της γαλάζιας αντανάκλασής του στη θάλασσα. Η καθαρότητα των χρωμάτων μάς δημιούργησε μια μέθη. Κάτι τάχυνε τους κτύπους της καρδιάς μου. Κάτι χωρίς λέξη καμιά να μπορεί να το αντιπροσωπεύει. Πάνω στο πλοίο τα μεθυστικά κοκτέιλ του Jarrob του μπάρμαν γαργάλισαν πιο πολύ τον ουρανίσκο μας προετοιμάζοντάς τον για το επίσημο δείπνο, στη μεγάλη σάλα, όπου είχε την τιμή να μας δεξιωθεί ο καπετάνιος Nikolay Apehktin. Απίθανα φαγητά και πολλή ζεστασιά στη μεγάλη παρέα μας. Οι προσφωνήσεις κυρίως αφορούσαν το μεγάλο ευχαριστώ όλων μας στο έμπειρο πλήρωμα και ειδικά στον καπετάνιο μας. Ενας λεβεντάνθρωπος με αφοπλιστικό χαμόγελο, που έκανε τα πάντα για μια αξέχαστη εμπειρία στα παγωμένα νερά της Ανταρκτικής.

Για τρεις μέρες το Akademic Joffe έπλεε βόρεια του νησιού Deception, περνώντας με σχετική ευκολία και χωρίς ναυτία κυρίως το Πέρασμα Ντρέικ για να φτάσουμε νωρίς το απόγευμα στο ακρωτήριο Horn. Εναν τεράστιο βράχο νησί που βρίσκεται 2.409 χλμ. πιο νότια από το ακρωτήριο της Καλής Ελπίδος και 1.112 χλμ. πιο νότια από το νησί Στιούαρτ της Ν. Ζηλανδίας. Αφήνοντας πίσω τη σιωπή των νησιών Σέτλαντ και την επιβλητικότητα των πάγων της Ανταρκτικής Χερσονήσου, μέσα στην καρδιά μου φούντωνε ο έρωτας. Εκείνος ο έρωτας που τόσες φορές έχω νιώσει όταν τελειώνει ένα μακρινό ταξίδι μου. Είναι ο ίδιος έρωτας όταν τελείωνα το ανάγνωσμα του Ιουλίου Βερν. Είναι ο ίδιος έρωτας που φέρνει τη γλυκιά εξάντληση στην ταξιδιωτική μου επιθυμία.

* Η καταλληλότερη εποχή για να επισκεφθεί κανείς την Ανταρκτική είναι από τον Νοέμβριο ως τον Μάρτιο. Οσοι επιθυμούν να επισκεφθούν τον Νότιο Πόλο θα πρέπει να γνωρίζουν ότι για να κλείσουν καμπίνα σε κρουαζιέρα στην Ανταρκτική θα πρέπει να καταβάλουν το 25% του ποσού και να το εξοφλήσουν 120 ημέρες πριν από την αναχώρηση. Από εκεί και πέρα, η τιμή του πακέτου εξαρτάται από το τι περιλαμβάνει και από τις διαδρομές του ταξιδιού (Φόκλαντς, Γη του Πυρός, Μπουένος Αϊρες, Στενά του Μαγγελάνου...).

(πηγή: ΒΗΜΑ)