Δυτικό Πήλιο

Είναι κάποια μέρη στην Ελλάδα, και στον κόσμο γενικότερα, που έχουν την «ευτυχή ατυχία» να βρίσκονται δίπλα στους προορισμούς εκείνους που χαρακτηρίζουμε δημοφιλείς –ή πιο συχνά «τουριστικούς». Ατυχία διότι φαινομενικά στερούνται λίγη από τη δόξα, τους προβολείς της δημοσιότητας και τα οφέλη, οικονομικά ή άλλης φύσεως, που συγκεντρώνει ο γείτονας – σταρ. Ευτυχής γιατί, μένοντας στη σκιά του «γίγαντα» γλιτώνουν την αλλοίωση που επιφέρει ο μαζικός τουρισμός και διατηρούν την αυθεντικότητα, την παράδοση και την ανόθευτη ομορφιά τους. Τέτοια ακριβώς είναι η περίπτωση του Δυτικού Πηλίου ή, αν προτιμάτε, του Δήμου Μηλεών και των χωριών του.
Επτά κουκλίστικα χωριά, μια παραθαλάσσια περιοχή με καταγάλανα νερά, μια βουνοπλαγιά με μοναδική θέα στη θάλασσα και αμέτρητα καλντερίμια που οδηγούν σε καταπράσινα δάση όλο τρεχούμενα νερά είναι τα συστατικά στοιχεία της περιοχής, που διατηρεί ανέπαφη την πηλιορείτικη μαγεία. Οι κάτοικοί της έχουν να υπερηφανεύονται για την καλύτερη θέα σε ολόκληρο το Πήλιο –τη συγκρίσιμη μόνο με εκείνη της Πορταριάς, η οποία όμως βλέπει τα φώτα της πόλης του Βόλου, ενώ από εδώ το βλέμμα ακουμπά στη θάλασσα– για την ανόθευτη ομορφιά, την παράδοση των χωριών τους και τη μακραίωνη ιστορία της περιοχής.

Δε θα επαναλάβουμε τα ήδη γνωστά περί Κενταύρων, Χείρωνα, θερινών κατοικιών των Ολύμπιων θεών, γάμων του Πηλέα και της Θέτιδας και παροχής πρώτων υλών για την κατασκευή της Αργούς του Ιάσονα. Θα σταθούμε μόνο λίγο στη νεότερη ιστορία της περιοχής, για να αναφέρουμε ότι στις 7 Μαΐου 1821 ο Άνθιμος Γαζής, ο οποίος οργάνωσε την εξέγερση του Πηλίου, ύψωσε εδώ –και συγκεκριμένα στις Μηλιές– τη σημαία της Επανάστασης. Σημαντικό εμπορικό, οικονομικό και πολιτισμικό κέντρο της περιοχής, τόσο κατά την Τουρκοκρατία όσο και μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλίας, το χωριό διατηρεί σήμερα αρκετή από την αίγλη του, παρά τις μεγάλες καταστροφές που γνώρισε περί τα μέσα του 20ου αιώνα, και παρουσιάζει ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό, πολιτιστικό και ιστορικό ενδιαφέρον.

Ακριβώς απέναντι από την πανέμορφη πλατεία του χωριού, που θυμίζει μπαλκόνι στην πλαγιά του βουνού, η Δημόσια Βιβλιοθήκη Μηλεών, στεγασμένη σε ένα παραδοσιακό πηλιορείτικο κτίριο, φιλοξενεί περισσότερους από 1.600 τίτλους βιβλίων τυπωμένων από το 1497 έως το 1899, διατηρώντας ζωντανή στο χρόνο την παράδοση της Μηλιώτικης Σχολής που ίδρυσαν το 1814 οι Άνθιμος Γαζής, Γρηγόριος Κωνσταντάς και Δανιήλ Φιλιππίδης, και η οποία λειτούργησε ως το 1844.

Πολύ κοντά στη βιβλιοθήκη, το τοπικό μουσείο ξεναγεί τον επισκέπτη στη μακραίωνη ιστορία του χωριού, μας συστήνει τα παραδοσιακά πηλιορείτικα επαγγέλματα και έθιμα και μας πάει μια εικονική βόλτα με το περίφημο τραινάκι του Πηλίου. Ο θρυλικός πια Μουτζούρης που συνέδεε τις Μηλιές με το Βόλο από το 1903 μέχρι το 1971, κάνει πλέον την μαγευτική διαδρομή του μέσα στα δάση του Πηλίου μόνο από το Πάσχα μέχρι τον Οκτώβριο, ξεκινώντας από τον ιστορικό σιδηροδρομικό σταθμό των Μηλεών και φτάνοντας μέχρι τα Λεχώνια.

Ολόκληρο το χωριό των Μηλιών είναι ένα ανοικτό μουσείο που αξίζει να το περπατήσετε όση περισσότερη ώρα σας επιτρέψουν οι… αντοχές σας, για τα λίγα παραδοσιακά αρχοντικά που σώθηκαν από την πυρπόληση του 1943, για τις περίτεχνες κρήνες του που αναβλύζουν το ασύγκριτο νερό του βουνού των Κενταύρων, για τον παλιό σταθμό του τραίνου και την εντυπωσιακή γέφυρα που σχεδίασε ο Εβαρίστο Ντε Κίρικο, πατέρας του γνωστού ζωγράφου πολύ κοντά σε αυτόν, για τις τουλάχιστον πρωτότυπες τοιχογραφίες της εκκλησίας των Ταξιαρχών του 17ου αιώνα, που βρίσκεται επάνω στην πλατεία, για τον τάφο των τριών μηλιωτών λογίων που ίδρυσαν την προαναφερθείσα σχολή και, βέβαια, για την ανυπέρβλητη φυσική ομορφιά του, που συναγωνίζεται επάξια πολλά από τα γνωστότερα χωριά του Πηλίου.

Τρία χιλιόμετρα δυτικά των Μηλιών, η Βυζίτσα με τα εντυπωσιακά αρχοντικά της διεκδικεί επάξια τουλάχιστον μία ημέρα από το χρόνο παραμονής σας στην περιοχή. Για να περπατήσετε τα λιθόκτιστα δρομάκια της, να θαυμάσετε τα παραδοσιακά αρχοντικά της, να κάνετε μια στάση για ντόπιο κρασί και γλυκό του κουταλιού στην πανέμορφη πλατεία της, κάτω από τον αιωνόβιο πλάτανο παρέα με τους φιλόξενους κατοίκους της και να επισκεφθείτε αξιοθέατα όπως το κτισμένο του 1789 μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου και την εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής που χρονολογείται από το 1725. Ενταγμένη σε ένα πρόγραμμα αποκατάστασης και διατήρησης της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής της από τον Οργανισμό Τουρισμού, η Βυζίτσα διατηρεί στο έπακρο τα χαρακτηριστικά πηλιορείτικα στοιχεία στα κτίρια, τα σοκάκια και την πλατεία της.

Οφείλουμε εδώ να ομολογήσουμε ότι από όλη αυτήν την πανέμορφη περιοχή την καρδιά μας έκλεψε ένα μικρό χωριό, από εκείνα που θα έλεγε κανείς πως «δεν τα πιάνει το μάτι». Ο Άγιος Γεώργιος Νηλείας είναι το ορεινότερο χωριό του Πηλίου, κτισμένο το 15ο αιώνα σε υψόμετρο 620 μέτρων. Κρυμμένο στην πλαγιά του βουνού πίσω από πυκνή βλάστηση, πνιγμένο στις μηλιές, τις καστανιές, τις κερασιές και τα πλατάνια, πλαισιωμένα από δύο ρέματα και κρυστάλλινες πηγές που το ντύνουν με τον ήχο του νερού που κελαρύζει σε κάθε γωνιά του και με θέα στο απέραντο γαλάζιο, το χωριό προσφέρει μία από τις ομορφότερες διαδρομές σε καλντερίμια που οδηγούν σε παραδοσιακά αρχοντικά, μοναδικά φυσικά τοπία με αιωνόβια πλατάνια και τρεχούμενα νερά και μια από τις γραφικότερες πλατείες ολόκληρου του Πηλίου.

Πολλά από τα ιστορικά αρχοντικά του χωριού έχουν αναστηλωθεί και λειτουργούν σήμερα ως ξενώνες, ενώ στα σημαντικότερα αξιοθέατά του συγκαταλέγεται το Μουσείο του Γλύπτη Νικόλα, που φιλοξενεί μεγάλο μέρος των εντυπωσιακών έργων του και είναι επισκέψιμο καθημερινά. Άλλα αξιοθέατα του χωριού περιλαμβάνουν το Εκκλησιαστικό Μουσείο που στεγάζεται στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, η Μονή Ταξιαρχών, που χρονολογείται από το 1309 και η κτισμένη το 1795 εκκλησία του Αγίου Αθανασίου.

Λόγω του μεγάλου υψομέτρου, οι κάτοικοι του χωριού συνήθιζαν να μετακομίζουν το χειμώνα προς τους χαμηλότερους, ή ακόμη και παραθαλάσσιους οικισμούς, που βρίσκονται κοντά του –την Αγία Τριάδα, την Άνω και την Κάτω Γατζέα– και να επιστρέφουν στον Άγιο Γεώργιο την άνοιξη –συνήθεια που διατηρείται σε μεγάλο βαθμό μέχρι σήμερα. Όταν, λοιπόν, το μάτι σας χορτάσει θέα και οι αντοχές σας δεν επιτρέπουν άλλη πεζοπορία στο χωριό, κατηφορίζετε την κατάφυτη πλαγιά αναμετρούμενοι με τις στροφές του δρόμου μέχρι την παραλία της Κάτω Γατζέας για να απολαύσετε τσίπουρο με μεζέδες πλάι στο κύμα, να αφήσετε το βλέμμα να ταξιδέψει στη θάλασσα και να αφουγκραστείτε την ησυχία. Και μετά το ηλιοβασίλεμα, επιστρέφετε σε κάποιο από τα χωριά για κόκκινο κρασί δίπλα στο τζάκι. Και το ταξίδι ξαναρχίζει.

Πού θα μείνετε

Ίσως η καλύτερη πρόταση στην περιοχή, το Ανωβολιός Traditional Resort στον Άγιο Γεώργιο Νηλείας αποτελείται από έξι πέτρινα σπιτάκια, που στεγάζουν 15 συνολικά δωμάτια και σουίτες, διαμορφωμένα και εξοπλισμένα με τα standards των καταλυμάτων πολυτελείας, χωρίς όμως να στερούνται στο ελάχιστο τον παραδοσιακό χαρακτήρα και τη ζεστή ατμόσφαιρα του σπιτιού στο χωριό. Οι τιμές αυτήν την περίοδο ξεκινούν από 140 ευρώ, ενώ τακτικά πραγματοποιούνται και προσφορές. Για περισσότερες πληροφορίες, δείτε το σχετικό άρθρο στη δεξιά στήλη ή επισκεφθείτε το site του resort.

Εντυπωσιακό και το Santikos Mansion στη Βυζίτσα, με πλήρως εξοπλισμένα δωμάτια και σουίτες σε ένα μεγαλοπρεπές αρχοντικό των αρχών του 19ου αιώνα, και περίτεχνα βιτρό να κλέβουν την παράσταση από την υπόλοιπη διακόσμηση. Οι τιμές για το δίκλινο δωμάτιο ξεκινούν από 170 ευρώ. Αν προτιμάτε κάτι οικονομικότερο, το Ξενοδοχείο Δρύαλος στις Μηλιές προσφέρει όμορφα διακοσμημένα δωμάτια, αυθεντική πηλιορείτικη ατμόσφαιρα και φιλοξενία και παραδοσιακό πρωινό, σε τιμές που ξεκινούν από 75 ευρώ για το δίκλινο δωμάτιο.

Πού θα φάτε

Οπωσδήποτε στο εστιατόριο του Ανωβολιού, ακόμη και αν δε μείνετε εδώ, για παραδοσιακά εδέσματα αλλά και fusion κουζίνα, που παντρεύει τις τοπικές σπεσιαλιτέ με την προσωπική έμπνευση προσφέροντας ένα αποτέλεσμα άκρως ενδιαφέρον. Μην παραλείψετε να δοκιμάσετε τις Φωλιές, κομματάκια χοιρινού με λαχανικά σε φύλλο κρούστας με γιαούρτι και κόκκινη σάλτσα, τη Σαλάτα Ανωβολιός, με ρόκα και λιαστή ντομάτα, και την ομώνυμη φέτα, ψημένη στο φούρνο με σάλτσα κρασιού.

Επίσης, στον Παλιό Σταθμό στις Μηλιές για τοπική κουζίνα και στο Σαλκίμι, επίσης στις Μηλιές, για πηλιορείτικες γεύσεις αριστοτεχνικά συνδυασμένες με μικρασιατικές συνταγές. Για τσίπουρο και μεζέδες, στα παραθαλάσσια ταβερνάκια της Κάτω Γατζέας.

(πηγή: www.in2life.gr, 4/3/2008)