O... εξωτικός ελληνικός σιδηρόδρομος

Θα έχετε πιθανώς συναντήσει συμπολίτες μας που, ταξιδεύοντας στην Ελλάδα με τρένο, βρίσκουν στο ταξίδι με το σιδηρόδρομο, τη γοητεία των παλαιών ταξιδιών. Ανθρώπους που δεν σκοτίζονται να φτάσουν στον προορισμό τους επειδή απολαμβάνουν τη μαγεία του ταξιδιού. Που δεν τους ενοχλούν οι καθυστερήσεις διότι θαυμάζουν την ελληνική ύπαιθρο μέσα από τα τζάμια των βαγονιών. Και που όταν το τρένο φτάσει στον προορισμό του, έχουν εντυπωσιαστεί με την ταχύτητά του, συγκρίνοντάς το, με τις εποχές που ο ελληνικός σιδηρόδρομος ήταν η «πόστα». Οι συμπαθείς κατά τα άλλα, αυτοί άνθρωποι, χρησιμοποιούν τα τρένα σπανιότατα. Τα τρένα είναι για αυτούς, φρούτα εξωτικά.

Για ορισμένους άλλους, πάλι, ανθρώπους, τα τρένα είναι εδώδιμα και όχι αποικιακά. Και ως εδώδιμα, τα γνωρίζουμε καλά. Πρόσφατα κατέπληξαν ξανά, και εμάς -και πολλούς άλλους, υποθέτουμε- «που πέφτουμε στην ανάγκη τους». Οπλισμένοι με καλή διάθεση, επιβιβαστήκαμε στις 7 Μαρτίου στην ταχεία Intercity, στις 15.53, που ξεκίνησε από την Αθήνα για το Βόλο. Στην πρώτη θέση καθίσαμε στις γνώριμες «ψευδοβελούδινες» πολυθρόνες για τις οποίες καταβάλλεται εμφανώς κόπος για να διατηρούνται ευπρεπείς. Βρεθήκαμε στο ίδιο μπαρ σοσιαλιστικού ρεαλισμού, με τα μετρημένα εδέσματα, διαπιστώσαμε ξανά ότι στο τρένο όπου απαγορεύεται το κάπνισμα, βρίσκονται πάντα «αδούλωτοι» Ελληνες που καπνίζουν στο χώρο μεταξύ των βαγονιών χωρίς κανείς από το προσωπικό του ΟΣΕ να τους επιπλήξει. Κοντολογίς ζήσαμε τα συνήθη, στη συγκεκριμένη διαδρομή. Γύρω στις οκτώ το βράδυ, το τρένο μπήκε στο σταθμό της Λάρισας. Το πώς μπήκε, το κατάλαβε μόνον ο οδηγός, αφού ο ίδιος με τόλμη το διεκπεραίωσε. Η απεργία της ΔΕΗ είχε βυθίσει τον σταθμό στο σκοτάδι και όσοι κατέβαιναν εκεί, έπρεπε να διαθέτουν αρετή και τόλμη προκειμένου να μην τσακιστούν. Γεννήτρια ο σταθμός δεν είχε, φαίνεται, και η αποβίβαση από την αμαξοστοιχία αφέθηκε στον ηρωισμό των Ελλήνων. Στο Βόλο, διαδραματίστηκαν αντίστοιχες σκηνές θρίλερ, όμως είχαμε πια φτάσει στον προορισμό μας. Αργά το βράδυ, μάθαμε ότι ένα τρένο Intercity με προορισμό την Αλεξανδρούπολη εκτροχιάστηκε στο ύψος της Λάρισας. Καθησυχάσαμε συγγενείς και φίλους ότι δεν βρισκόμαστε σε αυτό το τρένο και προσπαθήσαμε την επομένη, από τις εφημερίδες, να μάθουμε τι είχε συμβεί (28 ελαφρά και ένας σοβαρά τραυματίας ήταν ο απολογισμός). Στο ταξίδι της επιστροφής, ο ελληνικός σιδηρόδρομος μας επιφύλαξε μια ακόμη έκπληξη. Επειδή η ανταπόκριση Βόλου-Λάρισας δεν είναι συντονισμένη για τον ταξιδιώτη που θέλει να προλάβει την ταχεία Λάρισα-Αθήνα, υπάρχει ενδεχόμενο για δύο η τρία λεπτά να τη χάσει. Σοφά λοιπόν, στο σταθμό του Βόλου, μας συνέστησαν να πάρουμε το προηγούμενο τρένο, να περιμένουμε μιάμιση ώρα στο σταθμό της Λάρισας και να ταξιδέψουμε με την άνεσή μας για την Αθήνα. Πράγματι μετά από ένα άνετο ταξίδι έξι ωρών και δέκα λεπτών, επιστρέψαμε στην Αθήνα. Μια απόσταση 320 χλμ. που με το αυτοκίνητο καλύπτεται σε τρεις ώρες. Αλίμονο όμως! Είχαμε θαυμάσει την ελληνική ύπαιθρο, είχαμε γευτεί εκλεκτά εδέσματα και είχαμε ξανά εισπνεύσει τον καπνό των καπνιστών που κάνουν σκασιαρχείο στις τουαλέτες του τρένου. Α, στη διαδρομή είχαμε διαβάσει επίσης στις εφημερίδες για τα «φτερωτά» τρένα στη Γαλλία, την Ισπανία και τη Γερμανία για την ανταγωνιστικότητά τους, για τον πονοκέφαλο των αεροπορικών εταιρειών που χάνουν συνεχώς πελάτες επειδή ποιος, ας πούμε, θα πετάξει με αεροπλάνο από τη Μαδρίτη στη Βαρκελώνη, - μια απόσταση 650 χλμ. - όταν «πετά» με το τρένο σε 2 ώρες και 38 λεπτά…

(πηγή: www.kathimerini.gr, 19/3/2008)