Μηλιές Πηλίου

Η πρωτεύουσα του Νομού Μαγνησίας, όπως όλοι γνωρίζουμε, είναι ο Βόλος, που εκτός του ότι είναι μια από τις μεγαλύτερες πόλεις της χώρας μας, έχει ένα μεγάλο εμπορικό λιμάνι και είναι μια σημαντική βιομηχανική περιοχή και ταυτόχρονα είναι και μια όμορφη πόλη. Πολύ όμορφη. Ο Βόλος είναι χτισμένος γύρω από το βαθύ λιμάνι του, στο μυχό του Παγασητικού Κόλπου και απλώνεται μέχρι τα ριζά του Πηλίου. Εκεί θα πάμε σήμερα και θα κάνουμε το παλιό, αγαπημένο, φοβάμαι ότι από πολλούς είναι ξεχασμένο, μάθημα των πρώτων τάξεων του δημοτικού. «Πατριδογνωσία», τη λέγανε. Στις Μηλιές, λοιπόν, σκοπεύουμε να φτάσουμε, με το ρομαντικό και νοσταλγικό τρενάκι φυσικά.



Το τρενάκι
Το ευλογημένο τρενάκι του Πηλίου για 76 ολόκληρα χρόνια, δηλαδή από το 1895 έως το 1971, σκαρφάλωνε στο βουνό μεταφέροντας τους ανθρώπους και τα αγαθά τους. Κατασκευαστής του, με φορέα εκμετάλλευσης την Εταιρία Θεσσαλικών Σιδηροδρόμων, ήταν ο Ιταλός μηχανικός Εβαρίστο Ντε Κίρικο, πατέρας του ζωγράφου Τζιόρτζιο ντε Κίρικο, που γεννήθηκε στο Βόλο το 1888 και που στα έργα του συναντάμε τα σημάδια της μυθολογίας της πόλης που τον γέννησε. Ο ντε Κίρικο με πολλή γνώση και φαντασία σχεδίασε και κατασκεύασε ανάμεσα στις πλαγιές και στους ελαιώνες του βουνού των Κενταύρων μια από τις πιο γραφικές σιδηροδρομικές γραμμές του κόσμου. Και δεν υπάρχει ίχνος υπερβολής όταν τονίζουμε: του κόσμου.



Η πεντάτοξη γέφυρα έξω από τη Γατζέα
Στις 16 του Δεκέμβρη 1894 άρχισαν οι εργασίες χάραξης και κατασκευής και άρχισε να λειτουργεί στις 12 του Οκτώβρη 1895. Στα 1900 αποφασίστηκε η επέκταση της γραμμής μέχρι τις Μηλιές και στα 1903 το τμήμα αυτό ήταν έτοιμο. Ενα έργο δύσκολο, με πολλές γεφυρώσεις, με 6 πέτρινες γέφυρες δίτοξες, τρίτοξες και τετράτοξες και μια πεντάτοξη, με τοίχους αντιστήριξης, με σήραγγες, με εναέριες πεζογέφυρες, με λίγα λόγια όλα όσα συνθέτουν ένα αρχιτεκτονικό αριστούργημα, που εναρμονίζεται πλήρως με το περιβάλλον. Το 1971 το τρενάκι, το καμάρι του Βόλου, καταργήθηκε με την αιτία: Αντιοικονομικό.

Σήμερα, όμως, το τρενάκι χάρη στις προσπάθειες και στους αγώνες των φίλων του, μετά από τόσα χρόνια αναγκαστικής ανάπαυσης, επαναλειτουργεί. Ξεκινά από τα Λεχώνια - λέγεται ότι σύντομα η αφετηρία του θα είναι ο Βόλος - και ανεβαίνει πάνω στο Πήλιο με 25 χιλιόμετρα την ώρα. Περνά από τους παραδοσιακούς οικισμούς Ανω Γατζέα, Αγία Τριάδα, Αγιο Αθανάσιο, Πινακατών, Αργυρέικα και τερματίζει στις Μηλιές. Το χειμώνα το τρενάκι σταματά τα καθημερινά δρομολόγιά του και μονάχα τα Σαββατοκύριακα, που συνήθως το νοικιάζουν γκρουπ, σκαρφαλώνει και πάλι στις ανηφοριές. Εμείς το Σεπτέμβρη του '96 είχαμε πάει και αυτή τη διαδρομή ποτέ δε θα την ξεχάσουμε. Ποτέ.

Οι Μηλιές
Και να που φτάσαμε στο υπέροχο μεγαλοχώρι, στη γραφικότερη τοποθεσία του Πηλίου, στις Μηλιές. Το τρενάκι μάς πρόσφερε αυτή την ευχάριστη διαδρομή, ενώ τώρα, πριν πάμε στο χωριό, κοιτάζουμε και θαυμάζουμε λίγη ώρα το σταθμό και λέμε: Υπέροχος είναι. Ανεβαίνουμε και σαστίζουμε από την ομορφιά του τοπίου, κι ας την έχουμε ξαναδεί, το βλέμμα δε χορταίνει να αγκαλιάζει τα πλατάνια, τις καστανιές και όλα αυτά τα τεράστια δέντρα που το καλοκαίρι ρίχνουν ευεργετικά τον ίσκιο τους πάνω στον εξουθενωμένο επισκέπτη, ενώ τώρα το χειμώνα με τις λευκές τούφες από χιόνι που κάθονται πάνω στα φύλλα τους κάνουν τον τόπο να μοιάζει με σκηνικό θεάτρου. Οι Μηλιές ιδρύθηκαν στις αρχές του 16ου αιώνα από τους κατοίκους του ομώνυμου χωριού της Εύβοιας. Το χωριό αναπτύχθηκε σιγά σιγά και μέχρι τα τέλη του 18ου αιώνα είχε διακόσια αρχοντικά και πέντε εκκλησιές! Στα 1814 ιδρύθηκε η περίφημη «Σχολή Μηλέων» από τους Μηλιώτες Ανθιμο Γαζή, δάσκαλο του Γένους, και Γρηγόριο Κωνσταντά, τον πρώτο δάσκαλο. Εδώ γεννήθηκε και ο λόγιος Δανιήλ Φιλιππίδης, ο οποίος μαζί με τον Κωνσταντά εξέδωσε τη «Γεωγραφία Νεωτερική» το 1791 στη Βιέννη. Στο χώρο της Σχολής χτίστηκε το γυμνάσιο. Οι Μηλιές πυρπολήθηκαν από τους Γερμανούς το 1943 και 29 άνδρες εκτελέστηκαν εν ψυχρώ, όπου σήμερα βρίσκεται και το μνημείο τους.



Πάμε;
Εχουμε τόσα πολλά να κάνουμε εδώ. Εκτός από τη δημόσια βιβλιοθήκη που θα επισκεφτούμε, εκτός από το υπέροχο φαγητό που θα γευτούμε, έχουμε να πάμε στην ιστορική εκκλησία των Παμμεγίστων Ταξιαρχών, η οποία ανακαινίστηκε το 1741, και να θαυμάσουμε τα εξαιρετικά ξυλόγλυπτα, δείγματα της ηπειρωτικής τέχνης. Ακόμη μας περιμένουν οι Βρύσες, τα αρχοντικά, το τοπικό Μουσείο με τα κεντήματα, τα υφαντά, τις παλιές φωτογραφίες και τις εικόνες, αλλά και η Κορώπη, που απέχει 7 χιλιόμετρα, στη θέση «Δυο Αλώνια», και θεωρείται ως το ιερό του Κορωπαίου Απόλλωνα (5ου αιώνα π.Χ.), εκεί που βρέθηκε η επιγραφή που μας δίνει πληροφορίες για τη λειτουργία του μαντείου. Πάμε; Πότε θα προλάβουμε;

(πηγή: www.rizospastis.gr)