Παραδοσιακά Προϊόντα Ελλάδας

Αρμόγαλο Θράκης. Ρευστό, υπόξινο παράγωγο πρόβειου, αγελαδινού ή κατσικίσιου γάλακτος, ανάλογα με την εποχή παρασκευής του. Βράζεται αμέσως μετά το άρμεγμα και έπειτα από δυο-τρεις μέρες, αφού πήξει ελαφρώς φυσικά, αλατίζεται και ανακατεύεται ώστε να ομογενοποιηθεί.

Καβουρμάς Θράκης. Πρόκειται για μικρά κομμάτια χοιρινού κρέατος, που μαγειρεύεται με μπαχαρικά, κρεμμύδι και αλάτι και στη συνέχεια φυλάσσεται μέσα στο λίπος του σε πήλινα δοχεία. Διατηρείται έτσι ακόμη κι ένα χρόνο.

Γουλιάνος Έβρου. Είδος ψαριού της περιοχής (στο σχήμα του θυμίζει χέλι) που φημίζεται όχι μόνο για τη νοστιμιά της ψίχας του αλλά και για τα αυγά του. Συχνά μαγειρεύεται με σκόρδο και ρίγανη.

Λακέρδα Καβάλας. Πολύ αλμυρός μεζές από φιλέτο ψαριού. Τα φιλέτα «ψήνονται» ουσιαστικά στο αλάτι και στο λάδι, όπου παραμένουν αρκετές μέρες.

Παστραμάς Θράκης. Λεπτές φέτες κρέατος, στις οποίες προστίθεται αλάτι, πιπέρι, άλλα μπαχαρικά και σκόρδο και αφήνονται να ωριμάσουν στον ήλιο.

Ξινόγαλο Θράκης. Υπόξινο παράγωγο του πρόβειου γάλακτος, που καταναλώνεται ως δροσιστικό ποτό.

Θυμάρι Αττικής. Ξεχωρίζει για το άρωμά του κι αυτή είναι άλλωστε και η αιτία για το φημισμένο μέλι Αττικής.

Ελαιόλαδο Μυτιλήνης. Αγνό, παρθένο ελαιόλαδο, με πλούσια μυρωδιά, που φημίζεται για το κίτρινο χρώμα του.

Γλυκάνισο Λέσβου. Εξαιρετικά μυρωδικό φυτό, στο οποίο οφείλει τη φυσική του γλύκα το ούζο Μυτιλήνης.

Καλαθάκι Λήμνου. Λευκό, στρογγυλό τυρί, με απαλή υφή, που παράγεται αποκλειστικά από ντόπιο γάλα.

Λαδοτύρι Μυτιλήνης. Κίτρινο τυρί σε σχήμα κυλίνδρου που φυλάσσεται μέσα σε λάδι, από όπου παίρνει και το όνομά του. Στη γεύση μοιάζει λίγο με το κεφαλοτύρι. Εκτός από της Μυτιλήνης, φημισμένα είναι και τα λαδοτύρια της Σάμου και της Κέρκυρας.

Ούζο Μυτιλήνης. Εθνικό ποτό της Ελλάδας. Πολύ δυνατό, λευκό αλκοολούχο απόσταγμα, που θολώνει χαρακτηριστικά, όταν του προσθέσει κανείς νερό. Η χρήση του γλυκάνισου δίνει ιδιαίτερο άρωμα στο ούζο Μυτιλήνης και ιδιαίτερα της περιοχής του Πλωμαρίου.

Σαρδέλα Καλλονής. Νόστιμο, μικρό ψάρι, που καταναλώνεται ωμό ως μεζές του ούζου, αφού ουσιαστικά «ψήνεται» μόνο στο αλάτι και στο λάδι.

Νούμπουλο. Λεπτές φέτες χοιρινού που, αφού αλατιστεί, «καπνίζεται» δίπλα σε φωτιά. Το συνηθίζουν στην Αιτολοακαρνανία.

Ανεβατό. Είδος λευκού τυριού, από πρόβει, κατσικίσιο ή αιγοπρόβειο γάλα, με ελαφρά ξινούτσικη γεύση. Συνηθίζεται στις περιοχές των Γρεβενών και της Κοζάνης.

Κρόκος Κοζάνης. Πρόκειται για το ακριβότερο μπαχαρικό στον κόσμο, την πιο πολύτιμη –κυριολεκτικά– αρωματική ύλη της γης. Η τιμή του ανέρχεται περίπου στα 3,50 ευρώ το γραμμάριο. Στην Ελλάδα παράγεται αποκλειστικά στα κοζανίτικα κροκοχώρια.

Κόκκινη πιπεριά Φλώρινας. Οι ελληνικές τσίλι πέπερς. Μικρές, κόκκινες, καυτερές πιπερίτσες, από τις οποίες παλιότερα έφτιαχναν και κόκκινο πιπέρι. Ως πιπεριές Φλώρινας θα συναντήσει κανείς και μεγάλες, κόκκινες, γλυκές πιπεριές.

Τελεμές. Τυρί λευκό και υδαρές, που παρασκευάζεται από μείγμα αγελαδινού, κατσικίσιου και πρόβειου γάλακτος. Ιστορικά κατάγεται από την ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι η «φέτα» της Βόρειας Ελλάδας.

Γαλοτύρι. Υπόλευκο, κρεμώδες τυρί με μάλλον ξινή και αλμυρή γεύση. Παράγεται από πρόβειο ή κατσικίσιο γάλα των περιοχών της Θράκης και της Θεσσαλίας και πρόκειται για ένα από τα πιο παλιά είδη τυριών της χώρας, με προέλευση που χάνεται στα βάθη της ιστορίας.

Μετσοβόνε. Κίτρινο κυλινδρικού σχήματος τυρί ωρίμανσης, με έντονη καπνιστή γεύση και άρωμα. Παράγεται αποκλειστικά στο Μέτσοβο, από αγελαδινό και κατσικίσιο γάλα και αποτελεί πολύ ιδιαίτερο μεζέ.

Γραβιέρα Αγράφων. Τυρί από αιγοπρόβειο γάλα, με κίτρινο σκούρο προς καφέ περίβλημα, και ανοιχτό κίτρινο προς λευκό εσωτερικό με τρύπες. Χρησιμοποιείται ως επιτραπέζιο, αλλά πολύ συχνά νοστιμίζει και πιάτα ζυμαρικών.

Κασέρι. Τυρί ανοιχτού κίτρινου χρώματος με γλυκιά γεύση, που φτιάχνεται κυρίως από αγελαδινό γάλα, αλλά καμιά φορά και από αιγοπρόβειο. Είναι το πιο δημοφιλές τυρί στην Ελλάδα μετά τη φέτα. Η Θεσσαλία δίνει σχεδόν το 45% της συνολικής ελληνικής παραγωγής.

Μανιτάρια Πηλίου. Μια εξαιρετική ποικιλία άγριων μανιταριών, νεραντζάκια, βασίλεσ, γουργουλιάνοι, καλογεράκια, κουμαρίτες κ.λπ., με έντονη γήινη γεύση και αρώματα, τα οποία δε θυμίζουν σε τίποτα τα αντίστοιχα καλλιεργημένα. Μαγειρευτά, ψητά ή τηγανητά, όπως κι αν τα δοκιμάσει κανείς είναι γαστρονομική εμπειρία.

Μυζήθρα. Λευκό, φρέσκο τυρί χωρίς αλάτι, που παρασκευάζεται από πλούσιο αιγοπρόβειο ή αγελαδινό γάλα. Από τα πιο παραδοσιακά τυριά όλης της περιοχής των Βαλκανίων, τη μυζήθρα θα τη συναντήσετε και ωριμασμένη, μόνο που τότε της έχει προστεθεί αλάτι. Άλλα ονόματά της είναι «μανούρι» στη μακεδονία και «ανθότυρος» στην Κρήτη.

Γιδοτύρι. Φρέσκο, λευκό τυρί με έντονο το άρωμα του γάλακτος. Παράγεται από γίδινο ή κατσικίσιο γάλα και χρησιμοποιείται ως επιτραπέζιο αλλά και στο μαγείρεμα.

Κουμ κουάτ Κέρκυρας. Καρπός που θυμίζει μικρό πορτοκάλι, με πολύ ξεχωριστό άρωμα και ήπια πικρή γεύση, χαρακτηριστικό των Ιόνιων Νησιών. Με αυτό οι ντόπιοι φτιάχνουν λικέρ και γλυκίσματα, αλλά το χρησιμοποιούν και ωμό στις σαλάτες.

Μπάτζος. Κίτρινο τυρί με πολλές τρύπες, που φυλάγεται σε άλμη για αρκετό καιρό. Τυπικό τυρί της Μακεδονίας.

Ροδάκινα Νάουσας. Εξαιρετικής ποιότητας μέτρια προς μεγάλα ροδάκινα με γλυκιά και ζουμερή σάρκα και λαμπερό πορτοκαλοκόκκινο χρώμα.

Ανθότυρος Κρήτης. Η κρητική εκδοχή της «μηζύθρας». Υπάρχει φρέσκος, αλλά και ξηρός. Τυρί πολύ πλούσιο σε λιπαρά (έως 65%).

Γραβιέρα Κρήτης. Κίτρινο τυρί από πρόβειο γάλα, με εξωτερικό καφέ περίβλημα. Οι Κρητικοί γνωρίζουν τη γραβιέρα ήδη από την εποχή της Ενετοκρατίας. Φημισμένες γρβιέρες είναι ακόμη της Νάξου και των Αγράφων.

Μέλι Κρήτης. Αυθεντικό μέλι, χωρίς πρόσθετα, με όλο τον πλούτο των αρωμάτων των φυτών και των λουλουδιών της κρητικής γης.

Πηχτόγαλο Χανίων. Ανοιχτόχρωμο τυρί, σχεδόν λευκό, με ξινή γεύση και ευχάριστη μυρωδιά. Φτιάχνεται από αιγοπρόβειο γάλα.

Σταφίδα σουλτανίνα. Μικρή, γλυκιά σταφίδα -αφυδατωμένο σταφύλι- που προέρχεται από τις ποικιλίες σταφυλιών ροζακί και σουλτανίνα. Φημίζεται η κορινθιακή και η κρητική.

Τουλουμοτύρι Κρήτης. Μαλακό, λευκό τυρί, από πρόβειο ή κατσικίσιο γάλα. Παράγεται σε τουλούμια (ασκούς από δέρμα ζώων) και φυλάγεται μέσα σε γάλα. Κάθε φορά που βγάζοντας κανείς ένα κομμάτι το γάλα λιγοστεύει, πρέπει να συμπληρώνεται με καινούριο, για μη χαλάσει το υπόλοιπο τυρί.

Ξινομυζήθρα Κρήτης. Τυρί λευκό -ή σχεδόν- με ξινούτσικη γεύση, χωρίς τρύπες. Για να γίνει αυτού του είδους η ξινή μυζήθρα πρέπι να χρησιμοποιηθεί ορός γάλακτος, συνήθως προβάτου ή κατσίκας. Οι Κρητικοί τη χρησιμοποιούν ως επιτραπέζιο τυρί, αλλά συχνά την αξιοποιούν και σε γέμιση για πίτες.

Ανθότυρο Ανάφης. Στρογγυλό, επίπεδο, λευκό τυράκι, αλατισμένο ή ανάλατο, από πλήρες πρόβειο ή κατσισκίσιο γάλα. Μοιάζει με τη μακεδονική μυζήθρα. Αναφιώτικη παραλλάγη του είναι και το «αφρομύζηθρο» με 45-50% λιπαρά, που χρησιμοποιείται κυρίως στη γέμιση για πίτες.

Αρσενικό Σίκινου. Υποκίτρινο, μαλακό τυρί, κατά την παρασκευή του οποίου χρησιμοποιείται ίση ποσότητα φρέσκου γάλακτος και ορού τυρογάλακτος. Αρσενικό παράγεται και στο νησί της Νάξου.

Χλωροτύρι Άνδρου. Φρέσκο λευκό τυρί, που θα μπορούσαμε να το περιγράψουμε ως είδος ανάλατης φέτας. Το συναντάμε και στην Κύθνο, την Κέρκυρα, αλλά και τη Θεσσαλία με διαφορετικά ονόματα. Χρησιμοποιείται ως επιτραπέζιο, αλλά και στο μαγείρεμα.

Φάβα Σαντορίνης. Εξαιρετική ποικιλία του διάσημου οσπρίου, με μοναδικά αρώματα που αντλεί από την ιδιαίτερη ηφαιστειογενή γη του νησιού. Μαγειρεύεται πολύ εύκολα.

Γραβιέρα Νάξου. Μοιάζει πολύ με τη γραβιέρα της Κρήτης, αλλά για αυτό το τυρί χρησιμοποιείται μείγμα αγελαδινού και κατσικίσιου γάλακτος.

Κρίταμα Κυκλάδων. Χορταρικό της κυκλαδίτικης γης, με αλμυρούτσικη επίγευση. Τρώγεται βρασμένο, με παρθένο ελαιόλαδο και ξίδι ή λεμόνι, ή χρησιμοποιείται ως γέμιση σε χορτόπιτες.

Μανούσος Άνδρου. Ολόπαχο τυρί, φτιαγμένο από πλήρες γάλα. Παράγεται μόνο στην Άνδρο σε εξαιρετικά μικρές ποσότητες.

Βραστό τυρί Ανάφης. Παρασκευασμένο από ορό τυρογάλκτος (φέτας) και από φρέσκο κατσικίσιο ή πρόβειο γάλα, το τυρί αυτό στεγνώσει, βυθίζεται σε βραστό, αλατισμένο νερό, για λόγο για λόγους συντήρησης. Στη συνέχεια αφήνεται και πάλι στον ήλιο να στεγνώσει και να σκληρύνει.

Κάρδαμο Μάνης. Μοιάζει με τη σελινόριζα στο σχήμα, έχει σκούρο πράσινο χρώμα και είναι ένα από τα πιο αρωματικά άγρια βότανα της μανιάτικης γης.Συνήθως το προσθέτουν ατμισμένο ή μαγειρεμένο στις σαλάτες. Είναι πάντως πλούσιο και σε φαρμακευτικές ιδιότητες.

Ελιές Καλαμών. Η Ελλάδα διαθέτει τεράστια ποικιλία σε ελιές αλλά και παρθένα ελαιόλαδα, πολλά από τα οποία είναι ΠΟΠ. Οι ελιές Καλαμών είναι μια από τις πιο διάσημες κατηγορίες μαύρων ελιών, με πολύ χαρακτηριστικό άρωμα που καλλιεργούνται αυστηρά στην περιοχή της Μεσσηνίας.

Μελιτζάνα τσακώνικη. Μια λεπτή και μακρόστενη εκδοχή της γνωστής μελιτζάνας, με πιο ανοιχτό χρώμα, κάποιες φορές σχεδόν λευκό. Έχει εξαιρετική γεύση και μαγειρεύεται με όλους τους τρόπους. Καλλιεργείται κυρίως στην Αρκαδία, στην Πελοπόννησο.

Μυρώνια Αρκαδίας. Άγρια χόρτα της πελοποννησιακής γης (Αρκαδία), με πολύ χαρακτηριστική μυρωδιά, που την ξεδιπλώνουν αφού μαγειρευτούν. Συλλέγονται την άνοιξη και χρησιμοποιούνται σε σαλάτες ή σε γέμιση για πίτες, συνήθως αναμεμειγμένα με άλλα ήμερα ή άγρια χορταρικά.

Πορτοκάλια Λακωνίας. Φημισμένα για το γλυκό χυμό τους τα πορτοκάλια αυτά τα συναντάμε και με την επονομασία «Βαλέντσια».

Σταφίδα κορινθιακή. Μικρή, γλυκιά, σκουρόχρωμη σταφίδα, εξαιρετικής ποιότητας, που παράγεται από την ποικιλία σταφυλιού σουλτανίνα. Χρισιμοποιείται ευρέως στη ζαχαροπλαστική.

Κονσερβολιά Άμφισσας. Μια από τις πολλές αξιόλογες ποικιλίες ελιάς της Ελλάδας, η κονσερβολιά Άμφισσας χρησιμοποιείται κυρίως σαν επιτραπέζιο συνοδευτικό φαγητών ή ως μεζές. Διάφοροι τύποι κονσερβολιάς υπάρχουν σε αρκετά ακόμη μέρη της Ελλάδας.

Φορμαέλα Αράχωβας Παρνασσού. Παραδοσιακό σκληρό τυρί με ευχάριστη γεύση και μυρωδιά, που παράγεται με ιδιαίτερη διαδικασία από ντόπιο φρέσκο γάλα.

Κατίκι Δομοκού. Λευκό, μαλακό τυρί, γεμάτο αρώματα. Φτιάχνεται από αγελαδινό γάλα ή από μείγμα διαφορετικών ειδών. Χρησιμοποιείται ως επιτραπέζιο, αλλά επειδή είναι τόσο μαλακό, συχνά σερβίρεται και στο πρωινό ως τυρί επάλειψης.

Φέτα. Το πιο δημοφιλές από τα λευκά τυριά της Ελλάδας, με έντονη γεύση και άρωμα, παράγεται από πρόβειο ή μείξη πρόβειου και κτσικίσιου γάλακτος. Η φέτα είναι σταθερή πρωταγωνίστρια του καθημερινού τραπεζιού απ' άκρη σ' άκρη της Ελλάδας είτε ως επιτραπέζιο τυρί, σερβιρισμένη με παρθένο ελαιόλαδο και ρίγανη, είτε σαν αδιαφιλονίκητο στοιχείο της ελληνικής χωριάτικης σαλάτας είτε σα γέμιση μιας καλασικής ελληνικής τυρόπιτας ή κάποιας άλλης από τις δεκάδες πίτες της χώρας. Δικαίωμα παραγωγής φέτας έχει ολόκληρη η χώρα και χωρίς αμφιβολία πρόκειται για το εθνικό τυρί.

(πηγή: www.icookgreek.com)