Μανίλα

Φτάσατε στη Μανίλα και περιμένετε δύο ώρες για τις αποσκευές σας, μένετε μισή ώρα λόγω κυκλοφορίας μέσα στο ταξί σε μια διασταύρωση και, επιτέλους, φθάνετε στο ξενοδοχείο σας όπου ευτυχώς δεν σας περιμένει κάποια άσχημη έκπληξη. Καλώς. Διότι αυτή είναι η θετική πλευρά. Ξεχάστε τις μπροσούρες με τα φανταχτερά χρώματα και τη βλάστηση, τις ακρογιαλιές και τα πάρκα που πήρατε από το τουριστικό γραφείο.

Η ρύπανση που κάνει να τσούζουν τα μάτια σας και ύστερα σου λένε "νέφος" στην Αθήνα είναι απλώς η εισαγωγή στην προσγείωσή σας στην πραγματικότητα. Αν ψάχνετε για κτίρια της ισπανικής εποχής, θα απογοητευθείτε όταν διαπιστώσετε πως ούτε ίχνος δεν έχει μείνει "κολόνιαλ" αρχιτεκτονικής. Ούτε και να ψάξετε για "παέλα", της μόδας είναι τα χάμπουργκερ και οι πίτσες, μολονότι δεν λείπουν εστιατόρια με πολύ καλής ποιότητας γαλλικά ή κινεζικά φαγητά.

Ούτε και τα μπαρ με τις δωδεκάχρονες που κρατούν συντροφιά σε κοιλαράδες Ευρωπαίους και Αμερικανούς είναι κάτι το ιδιαίτερο. Αν ψάχνετε κάτι τέτοιο, τότε δεν έχετε παρά να κάνετε βόλτες στο Μεμόριαλ Παρκ και στο διπλανό του, Λογιόλα Παρκ. Εδώ βρίσκονται θαμμένοι οι Μεγάλοι των Φιλιππινών στρατηγοί, δάσκαλοι, πρόεδροι, ανάμεσά τους και ο Νινόι Ακίνο, ο σύζυγος της πρώην προέδρου Κόρι Ακίνο που τον δολοφόνησαν καθώς έφθανε από την εξορία του το 1982. Το ιδιαίτερο όμως είναι ότι σε αυτά τα πάρκα υπάρχουν εκατοντάδες τάφοι. Μεγάλοι, μερικοί... ηλεκτροφωτισμένοι και με τρεχούμενο νερό, όλοι λίγο πολύ στολισμένοι με ιδιόμορφες φιγούρες φιλιππινοκαθολικών αγίων, ο ένας δίπλα στον άλλον, μερικοί δύο και τρία πατώματα. Αρκετοί κατοικούνται και από συγγενείς ή φίλους των νεκρών.

Το ενδιαφέρον είναι ότι δεν παρατηρούνται αρρώστιες και τα τελευταία χρόνια δεν έχουν σημειωθεί επιδημίες όπως στο Κάιρο ή στην Πόλη του Μεξικού, όπου υπάρχουν κατοικούμενοι τάφοι κατά χιλιάδες.